wtorek, 30 lipca 2013

Muzaiko kaj ne nur

Ekde longe mi ne aŭskultis Muzaikon. Ĉefe pro limito de transfero ĉe mia modemo. Lastatempe mi plendis iomete je tio, ke antataŭ disvolvigi mian Esperanton, mi iras malantaŭen. Tio rememorigis al mi pri Esperanta radio Muzaiko, kiu estas bona metodo por havi kostantan kontakton kun parolata lingvo. Mirigis min iom, ke ne plu estas novaĵoj. Eble pro somerferioj kaj forveturoj de muzaikuloj por diversaj e-aranĝoj. Tamen estas aliaj parolataj programeroj. Ekzemple hieraŭ mi aŭskultis ian hungaran fabelon pri fluto, re tristan bedaŭrinde. Indas reveni al ofta aŭskultado de radio, ĉar mi ne volas forgesi vortojn, eĉ male, mi emas lerni novajn. Rakontoj de homoj el multaj landoj je diversaj temoj helpas pliriĉigi vorttrezoron.
Kaj kiel vi vidas aŭ ne, mi ne veturis hodiaŭ al Vroclavo. Sed mi faris alian gravan aferon. Mi respondis al anonco de iu historia paĝaro kaj revuo. Ili serĉas korektistoj de artikoloj kaj aliaj tekstoj. Eble mi kunlaboros kaj multe eklernos. Ĉar revuo, en kiu mi nun korektas tekstoj, ne estas tro helpema. Eĉ se mi fuŝas, neniu tion rimarkas. En alia, pli serioza revuo, espereble iu kontrolos mian laboron kaj donos al mi konsilojn, kiel atingi pli profesian nivelon. Kompreneble, se iu entute respondos al mia aliĝilo kaj konsentos doni al mi unuaj tekstojn por provlegado.

Od dawna już nie słucham całodobowego radia esperanckiego Muzaiko. Głównie ze względu na ograniczony transfer w moim modemie. Ostatnio narzekałam trochę, że zamiast rozwijać swoją znajomość esperanta, cofam się. Przypomniało mi to o istnieniu esperanckiego radia, które jest dobrą metodą na stały kontakt z mówionym, żywym językiem. Zdziwiło mnie, że nie ma już wiadomości co godzinę. Może ze względu na wakacje i wyjazdy osób przygotowujących audycje na różne esperanckie spotkania. Ale są za to inne programy. Na przykład wczoraj słuchałam jakiejś węgierskiej bajki o flecie, niestety bardzo smutnej. Warto wrócić do regularnego korzystania z radia, bo nie chcę zapomnieć słów, wręcz przeciwnie, chciałabym nauczyć się nowych. Opowiadania ludzi z wielu krajów na różne tematy pomaga powiększyć zasób słownictwa.
Jak widać albo i nie, nie pojechałam dzisiaj do Wrocławia. Ale zrobiłam inną ważną rzecz. Odpowiedziałam na ogłoszenie pewnego portalu historycznego. Szukają korektorów. Może nawiążę współpracę i wiele się nauczę. Bo pismo, dla którego teraz przygotowuję korekty, nie jest zbyt pomocne w tym względzie. Nawet jeśli odwalę fuszerkę, nikt nie zauważy. W innym, poważniejszym czasopiśmie, mam nadzieję, że ktoś będzie sprawdzał moją pracę i da mi wskazówki, jak osiągnąć bardziej profesjonalny poziom. Oczywiście, jeśli ktokolwiek w ogóle odpowie na moje zgłoszenie i zgodzi się wysłać mi pierwsze teksty na próbę.

poniedziałek, 29 lipca 2013

Varmegaj tagoj

En Pollando dum lastaj tagoj estas tro varme. Ĉiuj plendas. Kvankam hodiaŭ venis ŝtormo, ĝi estis mallongdaŭra kaj tio ne multe helpis. Plu ĉiuj ŝvitas.
Morgaŭ eble mi veturos al Vroclavo, sed mi ankoraŭ ne certas. Samtempe mi emas kaj malemas. Tiu malemo rilatas ankaŭ al aliaj aferoj. Mi volis prakti en iu librovendejo aŭ redakcio. Preskaŭ duono de somerferioj jam pasis kaj mi ankoraŭ tion ne prizorgis. Same kun mia magistralaboro. Mi ankoraŭ ne vizitis bibliotekon. Tiaj aferoj estas pliaj kaj pliaj. Mia pigreco kaj maldecidemo jam nervigas min. Sed ĝuste pro pigreco kaj maldecidemo mi ne scipovas ŝanĝi tion:)
Hieraŭ mi promesis pruvon, ke mi mem preparis malvarman barĉon, kvankam mi ne scipovas kuiri. Sur foto ĝi ne aspektas tiel manĝinde, mankas ankoraŭ ovojn, kiuj aperis poste. Kaj hodiaŭ mia barĉo estis pli bongusta, ĉar mi alie ĝin specis. Jen promesita pruvo:
Powyżej zamieściłam obiecany dowód, że potrafię zrobić chłodnik litewski, chociaż nie umiem gotować. Na zdjęciu nie wygląda on tak apetycznie, brakuje jeszcze jajek, które pojawiły się później. I dzisiaj mój chłodnik był o wiele smaczniejszy niż wczoraj, bo inaczej go doprawiłam.
W Polsce jest ostatnio upalnie. Wszyscy narzekają. Chociaż dzisiaj przyszła burza, była bardzo krótka i niewiele pomogła. Dalej wszyscy się pocą.
Jutro może pojadę do Wrocławia. Jeszcze nie wiem. Jednocześnie czuję taką potrzebę i nie chce mi się. Ten niechciej tyczy się też innych rzeczy. Chcę zrobić praktyki w księgarni albo jakiejś redakcji. Prawie połowa wakacji już minęła, a ja jeszcze tego nie załatwiłam. Podobnie z magisterką. Jeszcze nie byłam w bibliotece. I tak dalej, i tak dalej. Moje lenistwo i niezdecydowanie doprawadzają mnie już czasem do szału. Ale właśnie ze względu na lenistwo i brak zdecydowania nie umiem nic z tym zrobić:)

niedziela, 28 lipca 2013

Malvarma barĉo

Eble mi jam menciis ĉi tie aŭ ne, ke mi ne sciipovas kuiri. Simple mi havas nek talenton, nek sperton. Nur kiam mi devas, tiam mi kuiras facilajn manĝaĵojn, ekzemple omleton. Sed hodiaŭ mi preparis proprmane malvarman barĉon! Mi jam tiel sopiris al litova šaltibarščiai, ke mi decidis mem prepari tiun supon, ĉar en Pollando ĝi ne estas tiel facile atingebla kiel en Litovio. Mia hodiaŭa verko ne estis tro bongusta, ĉar mi entute ne scipovas kuiri supojn, tamen familio ĝin formanĝis kaj almenaŭ ĝis nun ĉiuj vivas. Iom ankoraŭ restis, do eble morgaŭ mi fotos tion kiel pruvo:)
Tiu kuirado rememorigis al mi situacion el Slovakio en pasinta jaro. Kiam mi kun du viramikoj ekloĝis en slovaka loĝejo, lia posedanto je la komenco montris al ni ĉiuj ejoj, iloj ktp. En kuirejo li diris slovake: "No, máte ženu" pensante, ke se ni loĝas kune kaj mi estas virino, mi kuiros manĝaĵon por ĉiuj. Poste amikoj iomete primokis tion, kiam evidentiĝis, ke mi vere ne scipovas kuiri kaj tio ne estis nur ŝerco:)

Może już tu kiedyś wspominałam albo i nie, że nie umiem gotować. Po prostu nie mam ani talentu, ani wprawy. Tylko kiedy muszę, to gotuję coś łatwego na szybko, np. omlet. Ale dzisiaj przygotowałam własnoręcznie chłodnik litewski! Tak już tęskniłam za litewskim šaltibarščiai, że zdecydowałam się samej zrobić tę zupę, bo w Polsce nie jest ona tak łatwo dostępna jak na Litwie. Moje dzisiejsze dzieło nie było zbyt dobre, bo zupełnie nie umiem gotować zup, jednak rodzina zjadła i jak na razie wszyscy żyją. Trochę jeszcze zostało, to może jutro zrobię zdjęcie na dowód:)
To pichcenie przypomniało mi sytuację ze Słowacji w ubiegłym roku. Kiedy z dwoma kolegami zamieszkałam w słowackim mieszkaniu, jego właściciel przyszedł najpierw, żeby nam pokazać co, gdzie i jak. W kuchni powiedział po słowacku:  "No, máte ženu" z myślą, że skoro mieszkamy razem i jestem kobietą, to będę dla wszystkich gotować. Później koledzy mi docinali, kiedy okazało się, że naprawdę nie umiem gotować i to wcale nie był tylko żart:)

sobota, 27 lipca 2013

Manko de ponto

Kiel mi skribis antaŭe, mi partoprenis festivalon "Herbejo". Kompreneble trajno malfruiĝis. Poste mi eksciis eĉ, ke en alia trajno, kiun mi vidis surstacie, estis incendio. Tio eble estas kialo de malfruiĝo (nia trajno venis pli ol duonhore tro malfrue). Jam vespere ni atingis lokon de koncertoj, bonŝance ni petveturis kun organizantoj, kiuj revenis al urbo preni grandan torton por unu el muzikgrupoj. Ni starigis nian tendon kaj poste iris aŭskulti koncertojn. Homoj estis nek multaj, nek malmultaj. Kaj koncertoj same estis nek bonaj, nek malbonaj. Post ili, ĉirkaŭ unua horo nokte, ni iris dormi.
Matene vekiĝis nin terura varmego ene de nia tendo. Ni ne plu povis resti tie. Rapide ni pakis ĉion kaj foriris. Ni volis viziti apudajn urbojn, montojn, kastelojn ktp. Bedaŭrinde estis tro varme kaj preskaŭ pli ol duono de nia vojo estis sen ombro. Mi rapide laciĝis, des pli, ke mi havis mian grandegan dorsosakon kaj tendon ene. Kaj mi havis malkomfortajn ŝuoj.
Iel ni atingis nian unuan celon. Ni iris al vendejo, aĉetis akvon kaj glaciaĵon. Ni ekpensis, ke ni povas lasi dorsosakojn, aŭ almenaŭ mian dorsosakon en vendejo kaj viziti urbon sen pezaĵoj. Ni demandis vendistinon kaj ŝi konsentis. Ni lasis nur mian dorsosakon kun tendo kaj amikino prenis sian por nia promeno. Fakte ni iris al nefukcianta jam ŝtonmino. Iam ni estis tie kaj tio estas grava loko por ni. Kvankam antaŭ kelkaj jaroj mortis en tiu loko du knaboj (verŝajne pro tio estas kruco ene de akvo) kaj eliro tien estas nun malpermesita. Sed ŝajnas al mi, ke ne multaj polaj oficiistoj aŭ policiistoj konas Esperanton kaj legas mian blogon, do eble neniu punigos min:) Tie estas fotoj de tiu ĉi ŝtonmino.
En ŝtonmino estis belege, ĉar nun tie estas lageto. Ĝi estas belkolora. Poste ni volis petveturi al najbara vilaĝo kaj ni jam ian fojon iris tra la tuta urbeto por trovi ĝustan elveturan straton. Ni elektis lastan haltejon. Kaj preskaŭ tuj iu halstigis por ni. Bedaŭrinde ne por preni nin kaj pakaĵojn, sed por diri, ke per tiu vojo ni certe ne atingos nian celon, ĉar oni remontas ponton kaj ĝi estas fermita. Do bedaŭrinde ni devis iri ankoraŭ kelkajn kilometrojn per asfalto. Je la komenco ni planis viziti ankaŭ lokalan kastelon, sed miajn piedojn jam tro doloris, do kiam ni alvenis al urbo, el kiu ni volis petveturi al kastelo, ni ŝanĝis planojn. Mi volis jam reveni hejmen. Eble duonhoro amikino provis haltigi iun, sed neniu reagis. Finfine prenis nin du junuloj revenantajn el montaroj. Ili mem petveturas ofte, do ili volonte haltiĝis por ni kaj tio ne estis por ili problemo. Ni parolis pri diversaj aferoj, inter alie interesaj historioj ligitaj al petveturado. Bedaŭrinde ili ne loĝis en nia urbo, sed en apuda. Do ili lasis nin ĉe haltejo, kie ni denove petveruris. Sed tiam ni jam ne tiel longe atendis. Preskaŭ tuj prenis nin iu ulo. Eble iomete stranga (kalva, nigre vestita ktp.), tamen li veturigis nin al nia urbo.
Ekskurso estis bona, kvankam mi nun lacas kaj piedoj min doloras. Mi planis reveni dimanĉe, sed mi venis jam hodiaŭ, kio plaĉas al mi. Espereble mi ankoraŭ multajn similajn ekskursojn partoprenos ĉi somere. Proksimajn kaj malproksimajn.

Jak pisałam ostatnio, pojechałam na przegląd piosenki. Oczywiście pociąg się spóźnił. Później dowiedziałam się nawet, że w innym pociągu, który w tym czasie stał na stacji i który widziałam, zapaliła się lokomotywa. Może dlatego nasz się spóźnił tyle czasu (ponad pół godziny). Wieczorem doczłapałyśmy się na miejsce koncertów, na szczęście przez część drogi podwieźli nas organizatorzy, których przypadkowo złapałyśmy na stopa, jak wracali z miasta z wielkim tortem dla jednego z zespołów. Rozbiłyśmy namiot i poszłyśmy posłuchać koncertów. Ludzi było ani dużo, ani mało. Podobnie z koncertami, ani dobre, ani złe. Po ostatnim występie poszłyśmy spać, koło pierwszej w nocy.
Rano obudził nas zaduch w namiocie. Był taki upał, że nie dało się wysiedzieć w środku. Szybko wszystko spakowałyśmy i ruszyłyśmy w drogę. Chciałyśmy odwiedzić okoliczne miasteczka, góry, zamki itp. Niestety było zbyt gorąco, a większość trasy prowadziła w słońcu, bez żadnego cienia. Szybko się zmęczyłam, tym bardziej, że miałam swój wielgachny plecak, a w nim namiot. I niewygodne, obcierające buty. 
Jakoś doszłyśmy do pierwszego z naszych celów. Znalazłyśmy sklep, kupiłyśmy wodę i lody. Wymyśliłyśmy, że może zostawimy plecaki w sklepie, żeby iść pozwiedzać miasto bez ciężarów na plecach. Zapytałyśmy i sprzedawczyni zgodziła się. Zostawiłam swój plecak z namiotem, a koleżanka lżejszy plecak wzięła ze sobą na naszą przechadzkę. Widziałyśmy bardzo ładne i ciekawe rzeczy:)
Po odebraniu plecaków ze sklepu chciałyśmy złapać stopa do sąsiedniej miejscowości i któryś już raz przeszłyśmy całe miasteczko, żeby znaleźć wylotówkę. Wybrałyśmy ostatni przystanek. I prawie od razu ktoś się nam zatrzymał. Niestety nie po to, żeby nas wziąć, ale po to, żeby nas poinformować, że tą ulicą nigdzie nie dojedziemy, bo most jest w remoncie i samochody tędy nie jeżdżą. Wszystkie zawracają kawałek dalej. Musiałyśmy więc iść kilka kilometrów z buta, oczywiście asfaltem, oczywiście w pełnym słońcu. Na początku miałyśmy w planach odwiedzić pobliski zamek, ale obtarte stopy i ciężki plecak mocno dawały mi się we znaki, więc kiedy dotarłyśmy do wsi, z której chciałyśmy podjechać okazją do zamku, zmieniłyśmy plany. Chciałam już wracać do domu. Koło pół godziny koleżanka próbowała zatrzymać jakiś samochód, ale nikt nie reagował. W końcu zabrało nas dwóch chłopaków wracających z gór. Sami często jeżdżą na stopa, więc chętnie się dla nas zatrzymali i nie był to dla nich żaden problem. W trakcie jazdy gadaliśmy o różnych rzeczach, m.in. o ciekawych autostopowych historiach. Niestety nie mieszkali oni w naszym mieście, tylko w sąsiednim. Wysadzili nas na przystanku, skąd dalej łapałyśmy stopa. Ale długo nie musiałyśmy czekać, bo już po kilku minutach zatrzymał się jakiś facet. Może trochę dziwny (łysy, ubrany na czarno itp.), ale zawiózł nas do miasta.
Wycieczka była fajna, chociaż jestem teraz zmęczona i bolą mnie nogi. Planowałam wrócić w niedzielę, ale wróciłam dzisiaj, z czego właściwie się cieszę. Mam nadzieję, że w czasie wakacji będę miała jeszcze wiele okazji do odbycia podobnych wycieczek. Dalekich i bliskich.

piątek, 26 lipca 2013

Festivalo "Herbejo"

Finfine mi jam aĉetis novan SIM-karton kaj mi donis mian novan numeron al homoj. Mi sukcese ŝanĝis numeron en unu banko per telefono, sed en dua banko mi devas tion fari persone. Mi prizorgos tion poste, ĉar post kelkaj horoj mi forveturas kun amikino por muzika festivalo. Estos gitaroj, montoj kaj fajrujoj. Ni denove tranoktos en tendo. Vespere estos koncertoj kaj dum tago ni planas promeni en montaro. Espereble estos bonege. Mi revenas dimanĉe.
Kaj hodiaŭ estas 26 de julio, kio signifas naskiĝtagon de Esperanto. En 1887 jaro Zamenhof publikigis unuan libron pri la lingvo. Por mi ne malfacilas memorigi tiun daton, ĉar mi havas en tiu ĉi tago nomfeston:) Ĉion la plej bonan por esperantistoj!

Wreszcie kupiłam nową kartę SIM i podałam ludziom mój nowy numer. Udało mi się też zmienić numer w jednym banku przez infolinię, ale w drugim muszę przejść się do oddziału. Zajmę się tym później, bo za kilka godzin jadę z koleżanką na festiwal muzyczny. Będą gitary, góry i ogniska. Znowu będę spać w namiocie. Wieczorem będą koncerty, a w dzień planujemy przejść się po górach. Mam nadzieję, że będzie fajnie. Wracam w niedzielę.
Dzisiaj jest 26 lipca, co oznacza urodziny esperanta. W 1887 roku Zamenhof opublikował pierwszą książkę o języku. Nie mam problemów z zapamiętaniem tej daty, bo mam w tym dniu imieniny:) Esperantystom życzę wszystkiego najlepszego!

czwartek, 25 lipca 2013

Sentelefone

Telefon mi kompreneble ne reekhavis. Kaj mi ne povas ricevi karton por la sama, mia malnova numero. Mi devas aĉeti alian kaj disdoni ĝin al ĉiuj homoj kaj institucioj, kiuj povas bezoni ĝin. Tiel mi ne emas tion fari, ke mi ankoraŭ ne aĉetis novan karton, kvankam tio daŭrus eble kvin minutoj. Mi devas nur viziti la plej najbaran kioskon. Mi komencis pensi, ĉu ne provi vivi iom da tempo sen telefono, sed fakte tio malfacilas. Eblas, sed kiam mi laboras kaj multe vojaĝas, mi bezonas ian kontakton kun mondo. Kaj sen telefono mi ne povas eĉ prizorgi monon ĉe mia konto en banko.
Pro kelkaj kialoj mi devas ankaŭ viziti Vroclavon, sed mi tute ne emas. Mi emas vojaĝi, sed ne devige por farendaĵojn, kiujn mi ne ŝatas. Mi penas organizi tion laŭeble praktike, ĉiujn indajn aferoj kunigi kaj plenumi dum unu tago, por ke mi poste ne devu denove veturi.
Mia nova Esperanta projekto jam je 1/5 pretas (ĉu eblas tiel skribi? kutime mi ne uzas frakciojn). Se mi ne ĉesos, mi eble baldaŭ finos ĝin. Estas en mia kapo ankoraŭ ideojn por ĝi.

Telefonu oczywiście nie odzyskałam. I nie mogę dostać duplikatu karty do tego samego, mojego starego numeru. Muszę kupić nowy i podać go wszystkim osobom i instytucjom, które mogą go potrzebować. Tak bardzo nie chcę się za to zabrać, że jeszcze nie kupiłam nowej karty, chociaż trwałoby to pewnie tylko z pięć minut. Musiałabym tylko wyskoczyć do najbliższego kiosku. Myślałam nawet, czy nie spróbować żyć bez telefonu przez jakiś czas, ale to dość trudne. Nie jest niemożliwe, ale kiedy pracuję i sporo podróżuję, potrzebuję jakiegoś kontaktu ze światem. I bez telefonu nie mogę nawet zrobić przelewu na swoim koncie.
Z kilku powodów muszę odwiedzić też Wrocław, ale wybieram się jak sójka za morze. Nosi mnie, żeby gdzieś pojechać, ale nie obowiązkowo, żeby załatwiać sprawy, którymi nie chcę się zajmować. Staram sie to zorganizować tak, żeby wszystko ogarnąć za jednym zamachem i nie musieć później wracać.
Mój nowy projekt esperancki jest już w 1/5 gotowy. Jeśli dalej będzie mi tak szło, to niedługo skończę. Mam w głowie jeszcze trochę pomysłów. 

środa, 24 lipca 2013

Parazitino

Se iu demandus min nun, kiel mi fartas, mi ne scius, kion diri. Samtempe mi ĝojas kaj ĉagrenas pro diversaj kialoj. Do sen ŝanĝoj, ĉe mi tohuvabohuo kiel ĉiam:)
Ĉagrenigas min mono. Pli precize - manko de mono. En laborejoj de miaj gepatroj estas nun iaj ŝanĝoj kaj eblas, ke ili ne plu laboros. Kaj mi ankoraŭ ne laboras, nur laboretas. Des pli mi sentas sin kiel stultulino pro tiu perdita telefono. Lastetempe mi trarigardas anoncojn pri iaj malgrandaj krom laboroj. Espereble mi trovos ion ĝustan. Mi jam sufiĉe longe voluntulas en diversaj kampoj, finfine mi volas gajni ian monon.
Se temas pri volontulado, reaktiviĝis mia eksa skolta teamo. Nun en alia, pli matura formo. Unuflanke mi ĝojas, ĉar mi longe bedaŭris, ke ni ne plu agas. Tamen mi timas okupiĝi pri sekva afero al kiu mi devos dediĉi tempon. La plej bona afero, ke mi verŝajne ne devos jam tiel multe vojaĝi sola, ĉar ni veturos kune. Do estos por mi pli facile kaj mi ne devos jam tiel timi, kiel lastatempe dum vojaĝo al Slovakio kaj reen, kiam mi aliĝis parte al preskaŭ fremdaj homoj por ne esti sola. Kaj mi jam ne devus silenti, kiam patrino demandos, kun kiu mi veturas. Kutime mi ne volis ŝin ĉagrenigi, do mi nenion diris pri miaj polaj vojaĝoj (ekzemple mi estis en Varsovio aŭ en Bjalistiko kaj mia patrino telefonis al mi pensante, ke mi estas en Vroclavo). Nur kiam mi veturis al alia lando, mi ĉiam devis informi ŝin, por ke ŝi ne havu surprizon, kiam post kelkaj minutoj de interparolo ŝi devus pagi multe da mono.
Mia frato volas ekloĝi kun sia koramikino kaj ne plu loĝi kun mi kaj gepatroj. Mi ne scias, ĉu tiel okazos. Sen li mi havus propran ĉambron nur por mi kaj mi povus ekzemple tranokti gastojn ĉe mi. Nun tio ne eblas, ĉar ni havas tro etan loĝejon. Kaj hundon. Aliflanke mi estas malpli juna, do mi devus unua forlasi hejmon. Iel strange mi sentas sin. Kiel parazitino.

Jeśli ktoś spytałby mnie teraz, jak się czuję, nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Jednocześnie się cieszę i martwię z różnych powodów. A więc u mnie bez zmian, chaos jak zwykle:)
Martwią mnie pieniądze. A dokładniej ich brak. W pracy u rodziców są teraz jakieś zmiany i możliwe, że stracą etat. A ja jeszcze nie pracuję, tylko dorabiam. I jeszcze w dodatku posiałam gdzieś drogi telefon. Ostatnio przeglądam ogłoszenia o jakiejś pracy dorywczej. Może znajdę coś odpowiedniego. Już wystarczająco długo działam jako wolontariuszka na różnych polach, wreszcie chcę trochę zarobić.
Jeśli chodzi o wolontariat, to reaktywowała się moja drużyna harcerska. Teraz w innej, dojrzalszej formie. Z jednej strony się cieszę, bo długo żałowałam, że przestaliśmy działać. Boję się jednak zająć kolejną sprawą, której będę musiała poświęcić czas. Najbardziej cieszy mnie, że prawdopodobnie już nie będę musiała tyle podróżować sama, bo będziemy jeździć razem. Będzie mi łatwiej i nie będę się musiała już bać, jak ostatnio w podróży z i na Słowację, kiedy na część drogi podłączyłam się do prawie obcych ludzi, żeby nie wracać samej. I nie będę musiała już przemilczać pytań mamy o to, z kim jadę. Zwykle nie chciałam jej martwić, więc nic jej nie mówiłam o krajowych podróżach (np. stałam pod Pałacem Kultury w Warszawie albo na rynku w Białymstoku, a mama rozmawiała ze mną myśląc, że jestem we Wrocławiu). Tylko kiedy wyjeżdżałam do innego kraju, zawsze musiałam ją poinformować, żeby nie doznała szoku, jak za parę minut rozmowy będzie musiała zapłacić fortunę.
Brat chce zamieszkać ze swoją dziewczyną i wyprowadzić się od nas. Nie wiem, czy tak zrobi. Bez niego miałabym własny pokój tylko dla siebie i mogłabym np. przenocować kogoś ze znajomych. Teraz to niemożliwe, bo mamy za małe mieszkanie. I psa. Z drugiej strony to ja jestem starsza, więc to ja powinnam wyprowadzić się pierwsza. Trochę dziwnie się czuję. Jak pasożyt.

wtorek, 23 lipca 2013

Kelkaj fotoj de Martin

Finfine venis la temp' por paroli malpli pri miaj sociaj fobioj kaj paroli pli pri SES:) Je la komenco eble foto, kiu bonvenigis min en Vrutky, lasta stacio antaŭ Martin. Kvankam iomete pluvis, mi tre ekĝojis, kiam mi rimarkis montoj. Eĉ nebulo ne malhelpis al mi, ĉar mi tre ŝatas nebulecaj montoj, ili estas tiam pli enigmaj.
Ĉe stacidomo mi tuj renkontis esperatistojn. Tutan familion el Pollando kaj paron el Germanio. Ĉar mi stultino forgesis skribi ie adreson de SESejo, mi aliĝis al germanoj. Ili ne sciis, kien iri, tamen ili havis almenaŭ adreson. Bonŝance baldaŭ ni atingis ĝustan lokon, ĝi estis sufiĉe proksime al stacidomo. Poste mi ekvidis, ke en kelkaj lokoj estis informiloj pri la aranĝo, tamen kiam ni marŝis je 5 horo matene mi ne vidis ilin. Ni estis unuaj en studenthejmo kaj devis atendi, ĝin kiam organizantoj venos kaj malfermos akceptejon. Do mi iomete dormis, ĉar en trajno mi ne povis.
Tiel aspektis studenthejmo, en kiu loĝis plimulto da partoprenantoj. Mi loĝis en mia tendo antaŭ la domo.
Kien ajn ni rigardis, ĉie estis montoj. Tio tre ĝojigis min, iam mi devas renevi al tiu loko kaj atingi ĉiujn interesajn pintojn.
Kursoj, prelegoj kaj koncertoj okazis en alia loko, najbara lernejo. Mi ne scias kial, sed mi ne havas normalan foton de enirejo. Verŝajne mi forgesis ĝin foti. Mi havas nur fotojn de malantaŭo aŭ aliaj partoj de konstruaĵo. Do pardonu, vi devas imagi, kiel tio aspektis aŭ vizitin Martin mem.
Kaj tio estas pli malpli ĉio, diversajn okazaĵojn mi ne fotis, ĉar dum aranĝo estis multe da pli bonaj fotografoj. Organizantoj kolektis iliajn fotojn kaj poste ili estos rigardeblaj ie en interreto. Kaj fotoj nur de urbo, entute ne ligitaj kun Esperanto, estos spekteblaj ĉe mia alia blogo (bedaŭrinde nur en pola lingvo): Fotoj de Martin

Wreszcie nadszedł czas, żeby mniej mówić o moich fobiach społecznych, a więcej o samym SES:) Na początek zdjęcie, które powitało mnie na stacji we Vrutkach, ostatnim przystanku przed Martinem. Chociaż trochę padało, ucieszyłam się bardzo, kiedy zobaczyłam góry. Nawet mgła mi nie przeszkadzała, bo bardzo lubię podziwiać zamglone wierzchołki, są one wtedy bardziej tajemnicze. (Wszelkie odniesienia do zdjęć tyczą się tych, w części esperanckiej, jakoś nie miałam pomysłu, jak je dobrze podzielić na obie części, w tej dodam tylko kolejne zdjęcia gór i akademika).
Na dworcu spotkałam od razu esperantystów. Całą rodzinę z Polski i parę z Niemiec. Ponieważ bardzo inteligentnie zapomniałam zapisać sobie adresu imprezy, przyłączyłam się do Niemców. Oni też nie bardzo wiedzieli gdzie iść, ale przynajmniej mieli adres. Na szczęście wkrótce dotarliśmy na miejsce, było w miarę blisko od dworca. Później zobaczyliśmy, że gdzieniegdzie są porozwieszanie informacje i strzałki kierujące na SES, ale kiedy maszerowaliśmy o 5 rano, nie zauważyliśmy ich. Byliśmy pierwsi w akademiku i musieliśmy czekać, aż pojawią się organizatorzy i zacznie działać rejestracja. W tym czasie trochę się przespałam, bo w pociągu nie mogłam.
Tak wyglądał akademik, w którym mieszkała większość uczestników. Ja mieszkałam w namiocie przed budynkiem.
Gdziekolwiek nie spojrzeliśmy, wszędzie dookoła były góry. Bardzo cieszył mnie ten widok, będę musiała kiedyś tam wrócić i zdobyć wszystkie interesujące szczyty.
Kursy, wykłady i koncerty odbywały się w innym miejscu, sąsiedniej szkole. Nie wiedzieć czemu, nie mam żadnego zdjęcia wejścia od przodu. Najwyraźniej zapomniałam je zrobić. Mam tylko zdjęcia tyłu albo innych części budynku. Wybaczcie, musicie sobie wyobrazić jak mogło to wyglądać albo sami jechać do Martina.
To już mniej więcej wszystko, różnych wydarzeń w trakcie SES nie fotografowałam, bo było wielu lepszych ode mnie fotografów. Organizatorzy pozbierali ich zdjęcia i za jakiś czas będzie można je zobaczyć w internecie. A zdjęcia samego miasta, zupełnie nie związane z Esperantem, można zobaczyć na moim innym blogu: Zdjęcia Martina

poniedziałek, 22 lipca 2013

Plimulto estas bona

Tempo por pri detala priskribo de SES. Pasintjare ni venis triope, ĉi jare mi venis sola (kvankam dum aranĝo mi renkontiĝis kun multaj amikoj). Mi ne partoprenis matenan kurson de la lingvo, ĉar dum lasta SES mi aliĝis kaj poste venis nur kelkfoje, do mi decidis ne skribi teston, por ke instruistoj poste ne pensu, ke mi ne venas, ĉar mi ilin ne ŝatas aŭ lecionoj malplaĉas al mi. Sufiĉis por mi, ke mi povis paroli Esperante kun partoprenantoj, viziti prelegojn kaj koncertojn. Unu el miaj la plej ŝatataj programeroj estis ĉiutagaj "Gravaj anoncoj" dum vespera programo.
Pro tio, ke mi malmulte komunajn okazaĵojn partoprenis (nek kursojn, nek diskejon, nek drinkejon, nek gufujon) mi ne ekkonis multe da novajn homojn. Estis ridinda situacio, kiam jam dum reveno al Pollando ĉe stacidomo venis al mi unu viro eble el Svedio, prezentis sin kaj demandis min pri nomo. Unuflanke mi iel strange min sentis tiam, pli bone ekkoni homojn dum unuaj tagoj de aranĝo ol en la fino. Tamen mi vere ne emis ekkoni tro multe da novaj homoj. Por mi sufiĉas jam, ke en laborejo de tempo al tempo mi devas bonvenigi ĉirkaŭ 500 homoj aŭ eĉ pli dum unu vespero. Se mi scias, ke mi renkontiĝos tiujn homojn eble neniam pli, mi ne bezonas ilin ekkoni bone. Des pli, se mi ne sentas min bone kaj poste tiuj homoj alvenas kaj senĉese demandas min kiel mi sentas kaj tiam mi volas tuj ekplori. Kaj mi devas ĉiam decidi, ĉu mensogi por atingi tranvilon aŭ ĉu vere diri, kion mi pensas. Tamen homoj estis tre helpemaj, kiam mi diris al ili pri miaj problemoj. Kelkaj eĉ sen mia peto kontrolis por mi trajnojn, proponis komunan veturadon ktp. Dank' al tio eblas denove kredi, ke homaro estas bona, eĉ se iuj ekzemple ŝtelas. Plimulto estas bona.
Alia afero, ke mi estas timema, do kiam mi estas sola, malfacilas por mi alveni grupon de homoj aŭ eĉ unu persono. Des pli, kiam mi ne scias, kia estas lingvonivelo de li/ŝi kaj ĉu ni eble povos paroli en alia lingvo, se li/ŝi ne konas Esperanton sufiĉe bone. Francan mi entute ne konas kaj paroli kun francaj esperantistoj estas malfacile pro la akcento kaj ilia elparolo, precipe kun francaj komencantoj. Mi parolis kun unu franco kaj evidentiĝis, ke li eĉ francan ne bone konas, ĉar li devis multe pripensi, kiel skribi kelkajn francajn vortojn, pri kiuj demandis mia amiko. Konatoj el Pollando kaj ne nur, okupiĝis pri diversaj aferoj kaj mi ne volis malhelpi al ili. Bonŝance por mi ne estas problemo pasigi tempon sole, dum duonjaro mi eĉ loĝis tute sole, kiam kunloĝantino transloĝiĝis al alia loko.
Parte mi kreis por mi apartan programon. Dum kelkaj tagoj mi ekskursis al Martin kaj fotis. Dum unu tago mi iris ankaŭ al la montoj, kvankam mi mapon ne havis kaj entute ne konis vojon. Fotojn mi uzos por miaj blogoj. Bedaŭrinde mi ne estas profesia fotografistino. Poste mi pripensadis ankaŭ kelkaj aferoj kaj komencis novan projekton Esperantan. Se mi sukcesos, ĉiuj ekscius:) Sed mi devas ankoraŭ multe, multe labori.

Czas na bardziej szczegółowy opis SES. W zeszłym roku pojechaliśmy w trójkę, teraz pojechałam sama (chociaż w trakcie imprezy spotkałam wielu znajomych). Nie brałam udziału w porannym kursie języka, bo w czasie ostatniego SES zapisałam się, a później prawie nie chodziłam, więc zdecydowałam nie pisać testu, żeby później nauczyciele nie myśleli, że nie przychodzę, bo ich nie lubię albo nie podobają mi się ich zajęcia. Wystarczyło mi, że mogłam rozmawiać po esperancku z uczestnikami, brać udział w wykładach i koncertach. Jednym z moich ulubionych punktów programu były codzienne "Ważne ogłoszenia" w czasie wieczoru.
Z tego względu, że nie uczestniczyłam w większości wspólnych wydarzeń (ani kursy, ani dyskoteka, ani pijalnia, ani kawiarnia), nie poznałam zbyt wielu ludzi. Była śmieszna sytuacja, kiedy już w czasie powrotu do Polski podszedł do mnie na dworcu Szwed, przedstawił się i zapytał o imię. Z jednej strony dziwnie się czułam wtedy, lepiej poznawać ludzi na początku imprezy niż na końcu. Jednak naprawdę nie miałam ochoty poznawać zbyt wielu nowych ludzi. Wystarczy mi już, że w pracy od czasu do czasu muszę powitać około 500 ludzi albo nawet więcej w czasie jednego wieczoru. Jeśli wiem, że prawdopodobnie nie spotkam tych ludzi już nigdy więcej, nie potrzebuję ich dokładnie poznawać. Tym bardziej, jeśli czuję się źle i później ci ludzie podchodzą i bez przerwy pytają, jak się czuję, a ja staram się nie wybuchnąć płaczem. I muszę ciągle decydować, czy skłamać i mieć święty spokój, czy powiedzieć prawdę o tym, co czuję. Ludzie byli jednak naprawdę bardzo mili i pomocni, kiedy mówiłam o moich problemach. Kilkoro nawet bez żadnej prośby z mojej strony sprawdziło dla mnie pociągi, zaproponowało wspólną podróż itp. Dzięki temu można odzyskać wiarę w ludzi, uwierzyć, że ludzkość jest dobra, nawet jeśli ktoś na przykład kradnie. Większość jest dobra.
Inna sprawa, że jestem nieśmiała, więc kiedy jestem sama, boję się podejść i zagadać do grupy albo do jednej osoby. Zwłaszcza, jeśli nie wiem, jaki jest poziom językowy danej osoby i czy można z nią pogadać w innym języku, jeśli nie zna jeszcze Esperanta wystarczająco dobrze. Francuskiego nie znam zupełnie, a rozmowa z francuskimi esperantystami do najłatwiejszych nie należy, ze względu na ich akcent i wymowę, szczególnie w przypadku początkujących esperantystów. Okazało się, że Francuzi mają problem nawet z własnym językiem, bo kolega zapytał jednego o pisownię kilku francuskich wyrazów, a Francuz długo medytował nad tym, jak to napisać. Znajomi z Polski i nie tylko, zajęci byli swoimi sprawami, więc nie chciałam im przeszkadzać. Na szczęście nie mam problemu ze spędzaniem czasu sama, przez pół roku nawet sama mieszkałam, kiedy wyprowadziła się moja współlokatorka.
Częściowo stworzyłam dla siebie własny odrębny program. Przez kilka dni zwiedzałam Martin i robiłam zdjęcia. Jednego dnia poszłam też w góry, chociaż nie miałam mapy ani nie znałam drogi. Zdjęć użyję na moich blogach. Niestety nie jestem profesjonalną fotografką. Później przemyślałam też parę spraw i zaczęłam nowy projekt esperancki. Jeśli mi się uda, wszyscy się dowiedzą::) Ale muszę nad tym jeszcze dużo popracować.

niedziela, 21 lipca 2013

Ambivalencaj sentoj

Ĵus mi revenis el Martin. Tutan nokton mi ne dormis. Mi lacas kaj ĉagrenas. Aranĝo mem estis bona, tamen mi havis proprajn problemojn, kiuj ne permesis al mi plene ĝui la renkontiĝon. Ĉefe iu ŝtelis mian telefonon. Kaj ĝi eĉ ne estis vere mia. Do nun, kvankam telefonon ni jam ne havas, ni devos ankoraŭ tri jaroj pagi kontraŭ ĝi. Mia patro devos. Kaj mi kompreneble sentas min stulte kaj terure. Kion fari, mi ankoraŭ ne scias. Mi eĉ ne scias, ĉu estas senco viziti komisariaton, ĉar verŝajne pola polico ne multe helpos, se tio okazis en Slovakio. Kaj des pli, se faris tion unu el partoprenantoj, kiu nun povas esti en alia fino de la mondo. Mi devas pripensi tion kaj dormi iom pli longe, ĉar nun mi ne pensas klare.
Revenante al SES, ĉio estis pli malpli bone, tamen al mi pli plaĉis pasintjare en Nitra. Eble pro la etoso, eble pro mia propra humoro. Dum lasta somero mi havis personajn problemojn kaj mi esperis, se ĉi jare estos alie. Vane! Eĉ se kialoj iomete ŝanĝiĝis, mi plu ne povis simple ĝui kaj partopreni internacian aranĝon. Krome situacio kun telefono tre tristigis min kaj mi entute ne emis diboĉi "ĝis la nokto, nokto fin'".
Kvankam ne ĉion mi ŝatis dum SES, estis ankaŭ multaj aferoj, kiuj plaĉis al mi. Ekzemple koncertoj estis sufiĉe bonaj. Koncertejo mem eble ne, ĉar de tempo al tempo estis tro laŭte. Sed preskaŭ ĉiuj muzikgrupoj ludis bone, krom unu viro. Ĝi estis laŭ mi ege stranga, mi ne scias, kion li faras en Esperantujo. Espereble mi jam neniam partoprenos lian koncerton. Sufiĉas al mi tio, kion mi aŭdis.
Ankaŭ loko de ĉi jara aranĝo estis belega. Urbo estas ĉirkaŭgita per montaroj el ĉiuj flankoj. Mi amas montojn, do kompreneble mi elektis unu tagon kaj iris sole al la plej proksima kaj alta monto kun tureto sur pinto. Evidentiĝis, ke pintoj estas multaj kaj tiujn la plej suprajn mi ne atingis. Sed mi vidis almenaŭ monumenton de francaj soldatoj kaj aliaj interesaj aferoj.
Nun mi jam tre lacas, do poste mi skribos ion plu kaj eble aldonos kelkajn fotojn.

Właśnie wróciłam z Martina. Całą noc nie spałam. Jestem zmęczona i zmartwiona. Sama impreza była w porządku, miałam jednak na głowie własne problemy, które nie pozwoliły mi w pełni cieszyć się spotkaniem. Przede wszystkim ktoś ukradł mi telefon. Który w dodatku nie do końca był mój. Tak więc teraz chociaż telefonie nie ma ani śladu, musimy jeszcze przez 3 lata za niego płacić. Mój ojciec będzie musiał. A ja oczywiście czuję się głupio i beznadziejnie. Jeszcze nie wiem, co zrobić. Nie wiem nawet, czy jest sens iść na komisariat, bo prawdopodobnie polska policja niewiele pomoże, skoro wydarzyło się to na Słowacji. Tym bardziej, jeśli zrobił to ktoś z uczestników, który teraz może być na drugim końcu świata. Muszę przemyśleć to wszystko i wyspać się, bo teraz nie myślę jasno.
Wracając do samego SES, wszystko było mniej więcej dobrze, jednak bardziej podobało mi się w tamtym roku w Nitrze. Może ze względu na atmosferę, może ze względu na moje własne nastawienie. W czasie ostatniego lata miałam sporo problemów osobistych i miałam nadzieję, że w tym roku będzie inaczej. Na próżno! Nawet jeśli powody trochę się zmieniły, wciąż nie mogłam po prostu cieszyć się międzynarodowym spotkaniem. W dodatku sytuacja z telefonem mocno mnie zasmuciła i w ogóle nie miałam ochoty szaleć do białego rana.
Chociaż nie wszystko mi pasowało w trakcie SES, było też dużo rzeczy, które mi się podobały. Na przykład koncerty były całkiem dobre. Sala, w której się odbywały może niekoniecznie, bo czasem było zbyt głośno. Ale prawie wszystkie zespoły grały dobrze, oprócz jednego faceta. Według mnie był jakiś dziwny i nie wiem, co on w ogóle robi wśród esperantystów. Mam nadzieję, że już nigdy nie będę miała wątpliwej przyjemności uczestniczyć w jego koncercie. Wystarczy mi to, co już słyszałam.
Również miejsce tegorocznego spotkania było przepiękne. Miasto jest otoczone górami z każdej strony. Kocham góry, więc oczywiście pewnego dnia wybrałam się sama na jedną z najbliższych kaj najwyższych gór z wieżą na szczycie. Okazało się, że wierzchołków jest wiele, na ten najwyższy już się nie pchałam. Ale widziałam przynajmniej pomnik ku czci francuskich żołnierzy i inne ciekawe rzeczy.
Jestem już bardzo zmęczona, więc później napiszę coś więcej i dodam może parę zdjęć.

czwartek, 11 lipca 2013

Ek al SES!

Jam mi pakis, espereble ĉion, kion mi bezonos. Post kelkaj minutoj mi veturas al la stacidomo. Tra Vroclavo kaj Katowice mi atingos Ĉeĥion. Tie mi du horoj atendos en Bohumin kaj poste mi veturos al Martin en Slovakio. Vetero hodiaŭ estas bona por vojaĝo. Iomete pluvas kaj estas malvarme. Veturado kiam estas pli ol tridek gradoj estas tre laciga, do hodiaŭa vetero taŭgas por mi. Nur ŝtormon mi ne volas, kiam mi devos atendi nokte ĉe stacidomo en Bohumin. Mi revenos post pli ol unu semajno, ankoraŭ mi ne certos, ĉu mi ne vizitos ekzemple Bratislavon aŭ Wienon. Aŭ eble mi revenos al aliaj slovakaj urboj, Nitra aŭ Partizanke, kie mi estis en pasinta jaro. Ni ekvidos. Dependas de miaj fortoj kaj mono.
Eblas, ke mi havos interreton tie, do mi skribos ion. Aŭ mi raportos pri aranĝo jam post reveno al hejmo.
Ĝis poste!

Już spakowałam, mam nadzieję, że wszystko, czego będę potrzebować. Za kilka minut jadę na dworzec. Przez Wrocław i Katowice dotrę do Czech. Tam poczekam dwie godziny w Bohuminie i później pojadę do Martina na Słowacji. Pogoda jest dzisiaj dobra do podróży. Trochę pada i jest chłodnawo. Jazda, kiedy jest ponad trzydzieści stopni jest bardzo męcząca, więc dzisiajsza pogoda bardzo mi odpowiada. Tylko burzy bym nie chciała, kiedy będę czekać w nocy na dworcu w Bohuminie. Wrócę za ponad tydzień, jeszcze nie jestem pewna, czy nie odwiedzę np. Bratysławy albo Wiednia. Albo może wrócę do innych słowackich miast, Nitry i Partizanskiego, gdzie byłam w zeszłym roku. Zobaczymy. Zależy od moich sił i pieniędzy.
Możliwe, że będę miała tam internet, więc coś napiszę. Albo zdam relację z imprezy już po powrocie do domu. Na razie!

środa, 10 lipca 2013

Nova tendo

Amikino pruntedonis al mi tendon, sed mi hodiaŭ kontrolis, ĉu ĝi havas ĉiujn partojn. Evidentiĝis, ke mankas la plej gravaj partoj. Morgaŭ mi jam forveturas, do mi decidis rapide viziti vendejon kaj aĉeti novan tendon. Komence mi pensis pri tiuj novaj, preskaŭ tute pretaj (sen preparado), en ronda formo. Sed vendisto konsilis al mi alian, pli ĉipan kaj en normala oblonga formo. Ĝi estos pli facile pakebla al dorsosako. Finfine mi havas propran tendon, ĉar antaŭe mi ĉiam dormis en tendoj de mia skolta teamo aŭ de amikoj.
Se temas pri novaĉetaĵoj, mi havas ankaŭ novan telefonon, tiel nomatan saĝtelefonon (angle smartphone, mi ne trovis tradukon ekzempe ĉe Vikipedio, do mi ne certas kiel nomi ĝin Esperante). Mi ankoraŭ ne scipovas uzi ĉiujn funkcion, sed mi lernas. Ĉefa avantaĝo de ĝi estas interreto, ĉar en mia antaŭa telefono mi ne povis konekti kun la reto.
Plejmulto da aĵoj mi jam pakis, restis nur kelkaj por morgaŭ. Posttagmeze mi havas trajnon pere de Ĉeĥio al Slovakio. Interese, ke aranĝo ĉi jare por reklamado kaj varbado uzas foton faritan per mi en pasinta jaro. Mi ne certas, ĉu mi skribis ĉi tie pri tiu stranga situacio, tamen iomete ridinda estas populareco de tiuj ĉi fotoj. Verŝajne knabinoj ĉi jare ne venos al Slovakio. Mi ne scias, ĉu ili ĝojas, ke iliaj fotoj estis uzitaj por propagando. Ĉu ili pensis en pasinta jaro, ke tiuj fotoj vivus senĉese, eĉ se ili ne plu okupiĝos pri la lingvo? Ĉu ili entute vidis ĉi jaran reklamon?

Koleżanka pożyczyła mi namiot, ale dzisiaj poszłam sprawdzić, czy jest kompletny. Okazało się, że brakuje najważniejszych części. Jutro już jadę, więc zdecydowałam się szybko pojechać do sklepu i kupić nowy namiot. Na początku myślałam o tych nowych, samorozkładających się, okrągłych. Ale sprzedawca doradził mi inny, tańszy i normalnie podłużny. Łatwiej go spakować albo przytroczyć do plecaka. Wreszcie mam własny namiot, bo wcześniej zawsze spałam w namiotach mojej drużyny harcerskiej albo w namiotach znajomych.
Jeśli chodzi o nowe nabytki, mam też nowy telefon, tak zwany smartfon. Jeszcze nie umiem używać wszystkich funkcji, ale uczę się. Jego główna zaleta to internet i wi-fi, bo na wcześniejszym telefonie nie bardzo mogłam się łączyć z siecią.
Większość rzeczy już spakowałam, zostało tylko kilka na jutro. Popołudniu mam pociąg przez Czechy na Słowację. Interesujące, że spotkanie w tym roku używa zdjęć wykonanych przeze mnie w tamtym roku. Nie jestem pewna, czy opisywałam tutaj tę dziwną sytuację, jednak trochę śmieszy mnie popularność tych zdjęć. Prawdopodobnie dziewczyny w tym roku nie przyjadą na Słowację. Nie wiem, czy cieszą się, że ich zdjęcia zostały użyte w celach reklamowych. Czy spodziewały się w tamtym roku, że te zdjęcia będą żyły wiecznie, nawet jeśli one już nie będą zajmowały się językiem? Czy one w ogóle widziały tegoroczną reklamę?

wtorek, 9 lipca 2013

Komenco de somerferioj

Kiel mi jam skribis, komenciĝis someraj ferioj. Mi transloĝiĝis kaj iomete ripozis. Ne vere, ĉar ĉiutage iu volas ion de mi. Ankaŭ mi atendas vojaĝon al Slovakio kaj mi devas pripari por tio. Eble post reveno mi normale ripozos. Ni ekvidos, kio okazos. Kelkaj homoj proponas al mi sekvajn forveturojn kaj mi volonte veturus, sed al mia familio ne plaĉas, ke mi tiel multe vojaĝas.
Mi ne ŝatas tiun tempon, kiam mi atendas ion kaj mi ne certas kion kaj kiam fari. Tio lacigas min. Nu jam baldaŭ mi revenos, espereble en pli bona humoro.

Jak już pisałam, zaczęły się wakacje. Przeprowadziłam się i trochę odpoczęłam. Nie do końca, bo codziennie ktoś coś ode mnie chce. Czekam też na wyjazd na Słowacji i muszę się do niego przygotować. Może po powrocie normalnie wypocznę. Zobaczymy, co będzie. Parę osób proponuje mi kolejne wyjazdy i chętnie bym pojechała, ale rodzinie nie podoba się, że tak dużo podróżuję.
Nie lubię tego okresu, kiedy na coś czekam i nie wiem, co ze sobą zrobić. Męczy mnie to. Ale już niedługo wrócę, mam nadzieję, że w lepszym humorze.

poniedziałek, 1 lipca 2013

Post ekzamenoj

Ekde longe mi ne skribis, dum tuta semajno kaj ankaŭ hodiaŭ mi havis ekzamenojn. Ĉiujn mi trapasis, kvankam hodiaŭa estis iomete stranga. Mi speciale veturis al Vroclavo, por plibonigi mian noton kaj antataŭe mi malplibonigis ĝin. Verŝajne tio estis granda miskompreno. Komence mi tre nervigis pro tio. Nun mi jam ĝojas, ke mi finfine havas feriojn. Preskaŭ duonon de aĵojn mi jam prenis, transloĝiĝo mi finos merkrede aŭ sabate.
Dawno nie pisałam, cały tydzień, również dzisiaj, miałam egzaminy. Wszystkie zdałam, chociaż dzisiejszy był trochę dziwny. Specjalnie jechałam do Wrocławia, żeby poprawić ocenę, a zamiast tego dostałam gorszą. To jakieś wielkie nieporozumienie. Na początku bardzo mnie to zdenerwowało. Teraz cieszę, że wreszcie mam wakacje. Prawie połowę rzeczy już zabrałam, przeprowadzkę dokończę w środę lub w sobotę.