Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Dolny Śląsk. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Dolny Śląsk. Pokaż wszystkie posty

sobota, 13 grudnia 2014

Antaŭ Kristnasko

Denove mi longe ne skribis, sed finfine venis bona tempo. Multe okazis dum lastaj semajnoj. Mi finis mian unuan taskon - traduki paĝaron al la pola. Nun mi ĝin provlegas kaj korektas erarojn. Komune ni iris glitkuri, ni vizitis Hratislava - grandan borson de ludoj en slovaka ĉefurbo, ni manĝis ankaŭ deserton en restoracio de la plej bona slovaka kuiristo. Tiu lasta okazaĵo estis la plej terura, ĉar mi ne ŝatas tiajn lokojn - kelneroj eĉ helpis al ni sidi, portis specialan tableton por sako ktp., ili faris ĉion, mi timis, ke eble ili sekvos min ankaŭ al necejeso. Tamen mi devas diri, ke deserto estis bona, ĉefe maniero de ĝia servado, ĉar ili uzis sekan glacion, do aspektis vere interese.
Krome mi komencis lerni lingvojn de ĉiuj homoj en nia oficejo. Do mi lernas la francan, la germanan, la italan kaj la svedan. La plej facila por mi estas germana, ĉar ĝi estas logika kaj mi jam lernis ĝin antaŭe. La plej malfacila estas franca kaj sveda. Franca pro ĝia skribmaniero, kiu estas tute diversa ol elparolo. Kaj sveda pro ĝia malsimileco al aliaj lingvoj, kiujn mi konas.
Krom diversajn tabulludojn kaj kartludojn ni ludas ankaŭ rolludon pri drakoj kaj danĝerejoj. Mi estas malbela, sed sufiĉe forta nano, kiu preskaŭ je la komenco de aventuro mem fortranĉis sian orelon per pafarko. Ne demandu kiamaniere:)
Mi kaj aliaj volontuloj devis ankaŭ paroli por loka televido. Mi ĝojas, ke mi ne havas televidon, do mi ne devos spekti sin mem. Hieraŭ ni havis malgrandan festeton okaze de Zamenhof-Tago kaj Kristnasko. Venis gastoj, ni prepraris manĝaĵon kaj donacojn. Mi ricevis grandan kalendaron kun fotoj de tuta Slovakio, do mi tre ĝojas. ĉar mi mem planis aĉeti. Mi ricevis ankaŭ kuirlibron, do mi nun ne devos mem skribi ĉiujn receptojn permane el interreto, kiel mi faris ĝis nun:) Lunde ni veturas al Bratislavo por Zamenhof-Tago, kiu okazos en Pola Instituto. Nokte mi forveturos al Pollando, hodiaŭ mi aĉetis biletojn. Bedaŭrinde mi havas multe da aferoj por fari en Pollando kaj mi ne scias, ĉu unu semajno por tio sufiĉos, des pli ke multe de ili bezonas malfermitajn oficejojn kaj vendejojn dum labortagoj kaj pro festo ili estos malmultaj.
Venis ankaŭ malbona novaĵo de mia naskiĝurbo. Estis fajro en kastelo kaj bruligis tegmenton. Bonŝance neniu mortis ktp. sed tamen tio estis ĵus renovigita tegmento kaj ĝia riparo estos multekosta.

Znowu długo nie pisałam, ale wreszcie nadszedł odpowiedni moment. Dużo się działo ostatnio. Skończyłam moje pierwsze zadanie - tłumaczenie strony na polski. Teraz ją czytam i poprawiam błędy. Razem byliśmy na lodowisku, byliśmy na targach gier planszowych Hratislava, jedliśmy też deser w restauracji najlepszego kucharza na Słowacji. To ostatnie było najgorsze, bo nie lubię takich napuszonych miejsc - kelnerzy przysuwali nasze krzesła przy siadaniu, przynosili specjalny stolik na torebkę itp., robili wszystko za nas, bałam się, że pójdą za nami też do toalety. Ale muszę przyznać, że deser był dobry, głównie sposób jego podania, bo użyli suchy lód, więc wyglądało to naprawdę efektownie.
Ponadto zaczęłam się uczyć języków wszystkich ludzi w naszym biurze. Uczę się więc francuskiego, niemieckiego, włoskiego i szwedzkiego. Najłatwiejszy jest dla mnie niemiecki, bo jest logiczny i już wcześniej się go uczyłam. Najtrudniejszy jest francuski i szwedzki. Francuski z powodu pisowni, która zupełnie nie pokrywa się z wymową. A szwedzki z powodu wielu słów niepodobnych do znanych mi już języków.
Oprócz różnych gier planszowych i karcianych gramy też w grę RPG. Jestem brzydkim, ale dość silnym krasnoludem, który prawie na samym początku sam sobie obciął ucho, strzelając z łuku. Nie pytajcie jakim cudem:)
Ja i inni wolontariusze musieliśmy też wypowiedzieć się dla lokalnej telewizji na temat świąt. Dobrze, że nie mam telewizora, to nie będę musiała się sama oglądać w kółko. Wczoraj mieliśmy małe święto z okazji Dnia Zamenhofa i Bożego Narodzenia. Przyjechali goście, przygotowaliśmy jedzenie i prezenty. Dostałam duży kalendarz ścienny ze zdjęciami Słowacji, więc jestem bardzo zadowolona, bo sama planowałam kupić podobny. Dostałam też książkę kucharską, więc nie będę musiała już przepisywać ręcznie przepisów z internetu, jak robiłam to do tej pory:) W poniedziałek jedziemy do Bratysławy na Święto Zamenhofa, które odbędzie się w Instytucie Polskim. W nocy jadę do Polski, dzisiaj kupiłam bilety. Niestety mam sporo spraw do załatwienia w Polsce i nie wiem, czy tydzień na to wystarczy, tym bardziej, że z okazji świąt wszystko pewnie będzie pozamykane.
Dostałam też przykrą wiadomość z mojego miasta rodzinnego. Wybuchł pożar w zamku i spłonęła część dachu. Na szczęście nikt nie zginął itp., ale to był świeżo wyremontowany dach i jego ponowna naprawa będzie dużo kosztować.

sobota, 16 sierpnia 2014

Malsuprsileziaj kuraclokoj

Hieraŭ mi veturis per trajno kun amikino al ĉirkaŭaĵo de Kłodzko. Ni estis en kuracurbo Duŝniki, kie ni promenis kaj vidis multe da interesaj lokoj. Mi eksciis, ke loĝis tie pola reĝo Johano Kazimiro. Ni vizitis ankaŭ muzeo de papero. Poste ni piediris al montara turisma gastejo. Ni petveturis al alia proksima kuracubro Polanica. Tie mi ekvidis ion tre ridindan - meĥanikaj bestetoj, ekzemple ĉevaloj, zebroj kaj ĝirafoj. Ili estis pluŝaj kaj infanoj ilin rajdis laŭ trotuaroj kaj placoj. Mi neniam antaŭe vidis ion similan kaj komencis plori pro rido. Sed fakte mi iom ĵaluzas, ke io simila ne ekzistis, kiam mi estis infano. Ni havis poste problemon, kiel reveni hejmen, ĉar estis jam nek trajnoj, nek aŭtobusoj. Do ni devis petveturi, kvankam estis ŝtormo kaj jam proksimiĝis vespero. Tamen ni sukcesis kaj ne devis tranokti ie ĉe stacidomo aŭ sur la gazono.

Wczoraj pojechałam z koleżanką szynobusem do Kotliny Kłodzkiej. Byłyśmy w Dusznikach, gdzie spacerowałyśmy i widziałyśmy wiele ciekawych miejsc. Dowiedziałam się, że mieszkał tutaj polski król Jan Kazimierz. Odwiedziłyśmy też muzeum papiernictwa. Później poszłyśmy do schroniska górskiego "Pod Muflonem". Pojechałyśmy autostopem do pobliskiego innego uzdrowiska - Polanicy. Tam zobaczyłam coś zabawnego - mechaniczne zwierzątka, np. konie, zebry i żyrafy. Były pluszowe i jeździły na nich dzieci po alejkach i placach. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam i zaczęłam płakać ze śmiechu. Ale tak naprawdę trochę zazdroszczę tym dzieciom, za mojego dzieciństwa czegoś takiego nie było. Potem miałyśmy problem, jak wrócić do domu, bo nie było już pociągów ani autobusów. Musiałyśmy wrócić na stopa, chociaż była burza i zaczynało się już ściemniać. Na szczęście nam się udało i nie musiałyśmy nocować na dworcu ani na trawniku.

wtorek, 13 maja 2014

Invito al renkontiĝo de blogistoj

Ĵus mi ricevis tute neatenditan inviton al renkontiĝo de blogistoj. Ĝi okazos junie en muzeo de kaleŝoj, dume okazos trejnado pri verkado, vizitado de muzeo kaj renkontiĝo kun aliaj blogistoj de mia regiono. Mi estas tre surprizita, ĉar mi ne konas tiujn homojn, mi neniam estis tie kaj mi havas nenion komunan kun kaleŝoj:) Verŝajne iu homo de tiu muzeo enskribis nomon de mia regiono en serĉilo, trovis mian blogon kaj enskribis komenton por kontaktiĝi kun mi. Tuta hazardo. Sed mi volonte partoprenos renkontiĝon, se mi havos tiam liberan tempon. Povas esti interese.

Dostałam własnie zupełnie nieoczekiwane zaproszenie na spotkanie blogerów. Odbędzie się ono w muzeum powozów, w planach są warsztaty pisarskie, zwiedzanie muzeum i spotkanie z innymi blogerami z mojego województwa. Jestem bardzo zaskoczona, bo nie znam tych ludzi, nigdy tam nie byłam i nie mam nic wspólnego z powozami:) Prawdopodobnie ktoś z tego muzeum wpisał nazwę mojego województwa w wyszukiwarkę, znalazł mój blog i zostawił komentarz, żeby się ze mną skontaktować. Zupełny przypadek. Ale chętnie wezmę udział w tym spotkaniu, jeśli będę miała czas. Może być ciekawie.

sobota, 22 marca 2014

Invito al Ukrainio

Antaŭ pli malpli monato mi plenigis aliĝilon al pola-ukraina-belorusa metiejo. Estis tri temoj por elekti: evoluo de socio, protestoj kaj historio. Mi elektis la lastan kaj priskribis mian agadon en diversaj movadoj - skolta, studenta, lituanista kaj esperanta. Hieraŭ mi ricevis retmesaĝon, ke ili elektis min el 50 personoj kaj mi povas veturi al Ivano-Frankivsk je fino de aprilo. Ili sendis ankaŭ filmeton kun knabino el tiu urbo, kiu parolas, ke ĝi estas tute sekura kaj ni ne devas timi alveni. Mi tre ĝojas, hieraŭ estis dua fojo, kiam mi saltis pro ĝojo:) Unua estis, kiam mi eksciis unu tago antaŭ forveturo, ke estas loko por mi en aŭtobuso ĝis Vilno dum interŝanĝo kun litova universitato. Hieraŭ mi same ĝojis. Nun mi iomete timas, kiel diri al gepatroj, ke mi veturas al tiu sama Ukrainio pri kiu ili aŭdas en televido ktp.
Hieraŭ mi partoprenis ankaŭ koncerton, dum kiu volontuloj kolektis monon por infanoj, kiuj havas problemojn en lernejo. Mi iam estis aktivulo en tiu organizo, mi havis infanon kaj ni ĉiusemajne havis lecionon. Sed poste mi devis rezigni pro manko da tempo. Sed mi plu subtenas ilian agadon.
Kaj post momento mi eble veturos al ekskurso por foti proksiman palacon. Estas sufiĉe sune nun, do eble estos bonaj fotoj. Amikino sendis al mi ligilon al filmo kun fotoj de iamaj malsuprsileziaj palacoj kaj tio inspiris min viziti unu el ruinaĵoj.

Miesiąc temu albo nawet wcześniej wypełniłam wniosek na warsztaty polsko-ukraińsko-białoruskie. Były trzy tematy do wyboru: rozwój społeczeństwa, protesty i historia. Wybrałam ten ostatni i opisałam moją działalność w różnych ruchach - harcerskim, studenckim, lituanistycznym i esperanckim. Wczoraj dostałam wiadomość, że wybrali mnie spośród 50 osób i mogę jechać do Iwano-Frankiwska pod koniec kwietnia. Wysłali też filmik z dziewczyną z tego miasta, która przekonuje, że jest ono zupełnie bezpiecznie i nie musimy się bać. Bardzo się cieszę, wczoraj był drugi raz, kiedy skakałam z radości:) Pierwszy był wtedy, kiedy dzień przed wyjazdem dostałam telefon, że zwolniło się miejsce i mogę jechać do Wilna na wymianę. Wczoraj cieszyłam się tak samo. Teraz trochę się boję, jak przekazać rodzicom, że jadę na tę Ukrainę, o której tyle słyszą w telewizji itp.
Wczoraj poszłam na koncert charytatywny Akademii Przyszłości. Wolontariusze zbierali pieniądze na indeksy dla dzieci, które mają problemy w nauce. Kiedyś też byłam tutorką w tej organizacji, miałam dziecko, z którym spotykaliśmy się co tydzień i prowadziłam dla niego zajęcia. Ale później musiałam zrezygnować ze względu na brak czasu. Nadal jednak wspieram ich działalność.
A za chwilę pojadę chyba na wycieczkę, żeby zrobić zdjęcia pobliskiemu pałacowi. Jest dość słonecznie, więc może coś z nich wyjdzie. Koleżanka wysłała mi link do filmu ze zdjęciami dawnych dolnośląskich pałaców i to zainspirowało mnie do odwiedzenia tych ruin.

wtorek, 11 marca 2014

Post Centrejo

Mi jam revenis el Ĉeĥio. Estis mojose, kvankam mi ekmalsaniĝis kaj ne povis plene ĝui la etoson. Plaĉis al mi ankaŭ en Svitavy, precipe loka festo - masopust. Grupo de viroj en kostumoj promenis tra la urbo kun muziko, estis tre interese kaj kolore. Kaj plaĉis al mi ankaŭ lumpentrado, ni preparis reklamfotoj por niaj junularaj organizoj. Eble ili estos uzeblaj.
Hieraŭ mi revenis hejmen kaj hodiaŭ mi partoprenis prelegon pri fama ruinaĵo de hitlera tempo en mia urbo. Ĝi okazis en biblioteko kaj venis tiel multe da homoj, ke mi devis stari en koridoro. Bonege. Des pli, ke mi baldaŭ revenos al tiu urbo. Ĉiuj signoj de vivo estas bonvenaj. Krome jam informis mian kunloĝanton kaj posedanton de loĝejo, ke mi forlasas Vroclavon.
Kaj hodiaŭ mi kuiris makaronion. Do tio estas normala. Sed mi preskaŭ mortigis min mem kaj mian hundon, ĉar mi ne rimarkis, ke mi hazarde ŝaltis duan gasflamingon, kiu ne brulis. Bone, ke mi tion ekvidis antaux mi svenis kaj mortis. Mi rapide malfermis fenestron por aerumi kuirejon.

Wróciłam już z Czech. Było fajnie, chociaż się rozchorowałam i nie do końca mogłam cieszyć się atmosferą. Podobały mi się też Svitavy, zwłaszcza lokalne święto - mięsopust. Grupa mężczyzn w kostiumach przeszła w pochodzie przez miasto z muzyką, było bardzo ciekawie i kolorowo. Podobało mi się też malowanie światłem, przygotowaliśmy zdjęcia reklamowe dla naszych młodzieżowych organizacji. Może się na coś przydadzą.
Wczoraj wróciłam do domu i dzisiaj wybrałam się na wykład o znanej ruinie z czasów hitlerowskich w moim mieście. Odbywał się on w bibliotece i przyszło tylu ludzi, że musiałam stać na korytarzy. Świetnie. Tym bardziej, że niedługo wrócę do tego miasta. Wszelkie oznaki życia są mile widziane. Poza tym poinformowałam już współlokatora  i właściciela mieszkania, że opuszczam Wrocław.
A dzisiaj gotowałam makaron. Nic w tym nadzwyczajnego. Ale prawie zabiłam siebie i psa, bo nie zauważyłam, że przypadkowo odkręciłam drugi kurek od gazu, którego nie podpaliłam. Dobrze, że w końcu to zauważyłam, zanim straciłabym przytomność i umarła. Szybko otworzyłam okno i wywietrzyłam kuchnię.

sobota, 26 października 2013

Malfruaj aŭtunaj ekskursoj

Jam antaŭ kelkaj tagoj mi decidis dum semajnfino viziti mian hejmurbon kaj foti kelkajn objektojn. Kialoj estis kelkaj. Ĉefe tio, ke ekde longe homoj primokas mian urbon, kompreneble ŝerce, tamen mi volas montri, ke ĝi ne estas tiel malbela, kiel ili opinias:) Kaj dua kialo estis vortoj de iu krakova profesoro, kiu diris, ke veraj vizitindaĵoj estas tiuj polaj, ne tiuj germanaj. Mi scias, ke li simple batalis por gajni monon, ĉar mi aŭdis, ke eble Krakovo ricevos nun malpli ol kutime. Tamen li devis pripensi siajn vortojn. Ĉu mi devus senti sin malpli bona ol aliaj poloj, ĉar mi loĝas en parto de nia lando, kiu iam estis germana? Stultaĵo. Des pli, kiam diras ĝin profesoro. Nu, verŝajne mono eĉ profesoroj stultuligas.
Pri ekskursoj mem - mi venis iom malfrue, ĉar preskaŭ ĉiuj folioj jam falis surteren kaj arboj estas nudaj. Mia plano estis foti belegaj kontruaĵoj ĉirkaŭitaj multkoloraj aŭtunaj arboj kaj mi nur parte sukcesis, ĉar ne estis jam tiel kolore. Duan eskurson mi planas morgaŭ, eble ĉe lageto estos tiel bele aŭtune, kiel mi volas:)
Amikino hodiaŭ spektis kelkajn filmetojn kaj tio rememorigis al mi pri  mallonga filmeto en Esperanto, pri kiu iam mi aŭdis, sed neniam ĝin vidis. Do se vi ankaŭ, vi povas spekti ĝin tie: Espero? Hope?

Już parę dni temu postanowiłam odwiedzić w czasie weekendu moje miasto rodzinne i sfotografować kilka obiektów. Powodów było kilka. Głównie to, że od dawna ludzie mi z tego powodu docinają, oczywiście w żartach, ale chcę im pokazać, że nie jest tu wcale tak brzydko, jak im się wydaje:) A drugi powód to słowa pewnego krakowskiego profesora, który powiedział, że prawdziwe zabytki to te polskie, a nie te niemieckie. Wiem, że chciał po prostu ugrać coś dla swojego miasta, bo słyszałam, że mają obciąć Krakowowi dotację czy coś. Powinien jednak przemyśleć swoje słowa. Czy powinnam się czuć gorsza niż inni Polacy, bo mieszkam w tej części kraju, która kiedyś należała do Niemiec? Głupstwo. Tym bardziej, gdy takie coś wygaduje profesor. No, widocznie pieniądze mieszają w głowach nawet profesorom.
Co do samych wycieczek - wybrałam się już trochę za późno, bo prawie wszystkie liście już opadły, drzewa są gołe. Planowałam zrobić zdjęcia pięknych zabytków otoczonych różnokolorowymi jesiennymi drzewami i tylko częściowo mi się to udało, bo nie było już tak kolorowo. Drugą wycieczkę planuję jutro, może nad jeziorkiem będzie tak ładnie jesiennie, jak bym chciała:)
Koleżanka oglądała dzisiaj różne animacje i to przypomniało mi o filmiku w esperanto, o którym słyszałam jakiś czas temu, ale nigdy go nie oglądałam. Dialogi, a właściwie monolog jest po esperancku, ale są angielskie napisy. Poza tym nie ma tam za wiele do rozumienia, wystarczy ogladać:) Animację można zobaczyć tu: Espero? Nadzieja?

sobota, 27 lipca 2013

Manko de ponto

Kiel mi skribis antaŭe, mi partoprenis festivalon "Herbejo". Kompreneble trajno malfruiĝis. Poste mi eksciis eĉ, ke en alia trajno, kiun mi vidis surstacie, estis incendio. Tio eble estas kialo de malfruiĝo (nia trajno venis pli ol duonhore tro malfrue). Jam vespere ni atingis lokon de koncertoj, bonŝance ni petveturis kun organizantoj, kiuj revenis al urbo preni grandan torton por unu el muzikgrupoj. Ni starigis nian tendon kaj poste iris aŭskulti koncertojn. Homoj estis nek multaj, nek malmultaj. Kaj koncertoj same estis nek bonaj, nek malbonaj. Post ili, ĉirkaŭ unua horo nokte, ni iris dormi.
Matene vekiĝis nin terura varmego ene de nia tendo. Ni ne plu povis resti tie. Rapide ni pakis ĉion kaj foriris. Ni volis viziti apudajn urbojn, montojn, kastelojn ktp. Bedaŭrinde estis tro varme kaj preskaŭ pli ol duono de nia vojo estis sen ombro. Mi rapide laciĝis, des pli, ke mi havis mian grandegan dorsosakon kaj tendon ene. Kaj mi havis malkomfortajn ŝuoj.
Iel ni atingis nian unuan celon. Ni iris al vendejo, aĉetis akvon kaj glaciaĵon. Ni ekpensis, ke ni povas lasi dorsosakojn, aŭ almenaŭ mian dorsosakon en vendejo kaj viziti urbon sen pezaĵoj. Ni demandis vendistinon kaj ŝi konsentis. Ni lasis nur mian dorsosakon kun tendo kaj amikino prenis sian por nia promeno. Fakte ni iris al nefukcianta jam ŝtonmino. Iam ni estis tie kaj tio estas grava loko por ni. Kvankam antaŭ kelkaj jaroj mortis en tiu loko du knaboj (verŝajne pro tio estas kruco ene de akvo) kaj eliro tien estas nun malpermesita. Sed ŝajnas al mi, ke ne multaj polaj oficiistoj aŭ policiistoj konas Esperanton kaj legas mian blogon, do eble neniu punigos min:) Tie estas fotoj de tiu ĉi ŝtonmino.
En ŝtonmino estis belege, ĉar nun tie estas lageto. Ĝi estas belkolora. Poste ni volis petveturi al najbara vilaĝo kaj ni jam ian fojon iris tra la tuta urbeto por trovi ĝustan elveturan straton. Ni elektis lastan haltejon. Kaj preskaŭ tuj iu halstigis por ni. Bedaŭrinde ne por preni nin kaj pakaĵojn, sed por diri, ke per tiu vojo ni certe ne atingos nian celon, ĉar oni remontas ponton kaj ĝi estas fermita. Do bedaŭrinde ni devis iri ankoraŭ kelkajn kilometrojn per asfalto. Je la komenco ni planis viziti ankaŭ lokalan kastelon, sed miajn piedojn jam tro doloris, do kiam ni alvenis al urbo, el kiu ni volis petveturi al kastelo, ni ŝanĝis planojn. Mi volis jam reveni hejmen. Eble duonhoro amikino provis haltigi iun, sed neniu reagis. Finfine prenis nin du junuloj revenantajn el montaroj. Ili mem petveturas ofte, do ili volonte haltiĝis por ni kaj tio ne estis por ili problemo. Ni parolis pri diversaj aferoj, inter alie interesaj historioj ligitaj al petveturado. Bedaŭrinde ili ne loĝis en nia urbo, sed en apuda. Do ili lasis nin ĉe haltejo, kie ni denove petveruris. Sed tiam ni jam ne tiel longe atendis. Preskaŭ tuj prenis nin iu ulo. Eble iomete stranga (kalva, nigre vestita ktp.), tamen li veturigis nin al nia urbo.
Ekskurso estis bona, kvankam mi nun lacas kaj piedoj min doloras. Mi planis reveni dimanĉe, sed mi venis jam hodiaŭ, kio plaĉas al mi. Espereble mi ankoraŭ multajn similajn ekskursojn partoprenos ĉi somere. Proksimajn kaj malproksimajn.

Jak pisałam ostatnio, pojechałam na przegląd piosenki. Oczywiście pociąg się spóźnił. Później dowiedziałam się nawet, że w innym pociągu, który w tym czasie stał na stacji i który widziałam, zapaliła się lokomotywa. Może dlatego nasz się spóźnił tyle czasu (ponad pół godziny). Wieczorem doczłapałyśmy się na miejsce koncertów, na szczęście przez część drogi podwieźli nas organizatorzy, których przypadkowo złapałyśmy na stopa, jak wracali z miasta z wielkim tortem dla jednego z zespołów. Rozbiłyśmy namiot i poszłyśmy posłuchać koncertów. Ludzi było ani dużo, ani mało. Podobnie z koncertami, ani dobre, ani złe. Po ostatnim występie poszłyśmy spać, koło pierwszej w nocy.
Rano obudził nas zaduch w namiocie. Był taki upał, że nie dało się wysiedzieć w środku. Szybko wszystko spakowałyśmy i ruszyłyśmy w drogę. Chciałyśmy odwiedzić okoliczne miasteczka, góry, zamki itp. Niestety było zbyt gorąco, a większość trasy prowadziła w słońcu, bez żadnego cienia. Szybko się zmęczyłam, tym bardziej, że miałam swój wielgachny plecak, a w nim namiot. I niewygodne, obcierające buty. 
Jakoś doszłyśmy do pierwszego z naszych celów. Znalazłyśmy sklep, kupiłyśmy wodę i lody. Wymyśliłyśmy, że może zostawimy plecaki w sklepie, żeby iść pozwiedzać miasto bez ciężarów na plecach. Zapytałyśmy i sprzedawczyni zgodziła się. Zostawiłam swój plecak z namiotem, a koleżanka lżejszy plecak wzięła ze sobą na naszą przechadzkę. Widziałyśmy bardzo ładne i ciekawe rzeczy:)
Po odebraniu plecaków ze sklepu chciałyśmy złapać stopa do sąsiedniej miejscowości i któryś już raz przeszłyśmy całe miasteczko, żeby znaleźć wylotówkę. Wybrałyśmy ostatni przystanek. I prawie od razu ktoś się nam zatrzymał. Niestety nie po to, żeby nas wziąć, ale po to, żeby nas poinformować, że tą ulicą nigdzie nie dojedziemy, bo most jest w remoncie i samochody tędy nie jeżdżą. Wszystkie zawracają kawałek dalej. Musiałyśmy więc iść kilka kilometrów z buta, oczywiście asfaltem, oczywiście w pełnym słońcu. Na początku miałyśmy w planach odwiedzić pobliski zamek, ale obtarte stopy i ciężki plecak mocno dawały mi się we znaki, więc kiedy dotarłyśmy do wsi, z której chciałyśmy podjechać okazją do zamku, zmieniłyśmy plany. Chciałam już wracać do domu. Koło pół godziny koleżanka próbowała zatrzymać jakiś samochód, ale nikt nie reagował. W końcu zabrało nas dwóch chłopaków wracających z gór. Sami często jeżdżą na stopa, więc chętnie się dla nas zatrzymali i nie był to dla nich żaden problem. W trakcie jazdy gadaliśmy o różnych rzeczach, m.in. o ciekawych autostopowych historiach. Niestety nie mieszkali oni w naszym mieście, tylko w sąsiednim. Wysadzili nas na przystanku, skąd dalej łapałyśmy stopa. Ale długo nie musiałyśmy czekać, bo już po kilku minutach zatrzymał się jakiś facet. Może trochę dziwny (łysy, ubrany na czarno itp.), ale zawiózł nas do miasta.
Wycieczka była fajna, chociaż jestem teraz zmęczona i bolą mnie nogi. Planowałam wrócić w niedzielę, ale wróciłam dzisiaj, z czego właściwie się cieszę. Mam nadzieję, że w czasie wakacji będę miała jeszcze wiele okazji do odbycia podobnych wycieczek. Dalekich i bliskich.

niedziela, 2 czerwca 2013

Fraŭlinfesto en du partoj

Kiel mi skribis antaŭe, hodiaŭan nokton mi pasigis festante kun amikinoj. Ni havis rezervitan tablon en restoracio-klubejo. Nia grupo estis sesopa, sed unu knabino ankoraŭ ne venis, do ni devis atendi ŝin. Neniu el ni estis tie antaŭe, evidentiĝis bedaŭrinde, ke muziko en tiu loko estis terura, nur tre laŭtaj basoj. Tio estis tekno-muziko, sed tute neaŭdebla kaj nedancebla, sen ia ajn melodio. Vere, laŭ mi ĝi povas plaĉi nur al surdaj homoj, por kiuj gravas vibra aero kaj sento de muziko per korpo. Mirigis min, ke horo post horo venadis pli multe da homoj, mi ne komprenas, kiel al ili povas plaĉi tia eĉ ne muziko, simple bruo.
Kiam venis nia sesa partoprenantino, ni decidis ŝanĝi lokalon. Ni finis niaj drinkaĵoj kaj veturis al alia parto de urbo. Tie estis pli bone, muziko taŭgis kaj por dancado, kaj por aŭskultado, kaj por kantado. Nur grandaj frapkantoj, kiuj konis ĉiuj. Kvankam mi ne estas bona dancistino, mi iomete dancetis. Ni revenis hejmejn, kiam posedantoj fermis nian dancejon.
Antaŭ sekundo mi eksciis pri inundo en Marciszów kaj aliaj lokoj en Malsuprsilezio. Per tiu stacio veturas mia trajno, do mi timas, ke ĝi malfruiĝos aŭ entute ne venos. Mi planas hodiaŭ vespere reveni al Vroclavo, mi devos nun kontroli situacion.

Jak pisałam wcześniej, dzisiejszą noc spędziłam na świętowaniu z koleżankami. Miałyśmy zarezerwowany stolik w restauracji-klubie. Nasza grupa była sześcioosobowa, ale jedna dziewczyna jeszcze nie przyszła, więc musiałyśmy na nią czekać. Żadna z nas nie była tam wcześniej, okazało się niestety, że muzyka w tym miejscu była straszna, tylko bardzo głośne basy. To było techno, ale zupełnie nienadające się ani do słuchania, ani do tańczenia, było zupełnie bez melodii. Naprawdę, według mnie takie coś może podobać się tylko głuchym ludziom, dla których ważne są wibracje powietrza i czucie muzyki ciałem. Dziwiło mnie, że godzina po godzinie przybywało coraz więcej ludzi, nie rozumiem, jak może im się podobać taka nawet nie muzyka, bo muzyką tego nazwać nie można, po prostu nieznośny hałas.
Kiedy przyszła nasza szósta uczestniczka, zdecydowałyśmy się zmienić lokal. Skończyłyśmy nasze drinki i pojechałyśmy do innej dzielnicy. Tam było lepiej, muzyka nadawała się i do tańczenia, i do słuchania, i do śpiewania. Tylko same hiciory, które znali wszyscy. Chociaż nie jestem dobrą tancerką, trochę potańczyłam. Wróciłyśmy do domów, kiedy właściciele zamknęli knajpę.
Przed sekundą dowiedziałam się o powodzi w Marciszowie i innych miejscowościach Dolnego Śląska. Przez tą stację jedzie mój pociąg, więc boję się, że się spóźni albo w ogóle nie przyjedzie. Planuję wrócić dzisiaj wieczorem do Wrocławia, więc muszę kontrolować sytuację na bieżąco.