tag:blogger.com,1999:blog-67380911729224205552024-03-14T11:15:33.570+01:00Taglibro de EsperantistinoPamiętnik esperantystkiUnknownnoreply@blogger.comBlogger256125tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-55476867491292230132015-05-11T11:37:00.000+02:002015-05-11T11:37:33.317+02:00Tempo de decidoj<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Mi revenis el Sardio. Bonŝance ne okazis aviadila katastrofo ktp. Estis bone. Poste mi vizitis ankaŭ Pollandon por unu tago, do fakte mi preskaŭ pli longe vojaĝis ol mi estis en mia hejmo. Kaj kompreneble mi pagis multege kontraŭ biletoj.<br />
Alvenas tempo de grandaj decidoj. Malfacilaj, ŝanĝvivaj decidoj. Kaj riskaj. Kiujn malfacile poste ŝanĝi. Nun estas tempo de pripensado. Konsiderado de avantaĝoj kaj malavantaĝoj. Kaj neniam estos plena ĝojo. Bezonatas kompromiso. Ne tiom facila kompromiso.</div>
</div>
<hr color="green" />
Wróciłam z Sardynii. Na szczęście nie było żadnej katastrofy samolotu ktp. Było dobrze. Później wpadłam też do Polski na jeden dzień, więc właściwie dłużej trwała podróż niż byłam w domu. I oczywiście wydałam mnóstwo na bilety.<br />
Zbliża się czas wielkich decyzji. Trudnych, zmieniających życie decyzji. I ryzykownych. Które trudno później odwrócić. Teraz jest czas na przemyślenia. Rozważenie plusów i minusów. I nigdy nie będzie pełnej radości. Potrzeba kompromisu. Nie tak łatwego kompromisu.</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-64968947209233422482015-04-15T18:27:00.000+02:002015-04-15T18:27:56.810+02:00Non c'e<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Jes, mi scias, pasis pli ol kvar monatoj ekde kiam mi laste skribis. Sed intertempe multe okazis kaj fakte mi ne havis propran liberan tempon. Mia vivo iom ŝanĝiĝis kaj nun aspektas alie ol kutime. Mallonga resumo de lastaj monatoj - mi ŝanĝis loĝejon, mi vizitis Pollandon, alvenis novaj volontuloj (de Rusio kaj Ukrainio). Mi eĉ mem ne memoras kio okazis dum tiu tempo. Gravaj ŝanĝoj okazis ankaŭ en mia persona vivo.<br />
Nun mi intensive lernas la italan. Mi devas ankaŭ rememorigi iom da rusa kaj ukraina, kiujn mi ekde longe ne uzis, ĉar nun mi gvidas kurson por komencantoj kaj foje estas pli facile ion klarigi en iu slava lingvo.<br />
Kiel naskiĝtaga donaco mi ricevis semojn de ŝenoprazo kaj nun ĝi estas sufiĉe alta kaj manĝebla. Bedaŭrinde iom maldika. Mi plu plibonigas ankaŭ miajn kuirartajn kapablecojn, ĉefe per bakado de dolĉaĵoj, sed foje mi faras ankaŭ ion alian.<br />
Se temas pli planoj - baldaŭ mi unua foje flugos per aviadilo al Sardio. Ankaŭ ĉiumonate ni veturas por kurso de EO en Bratislavo. Mi esperas, ke ekde nun mi provos trovi almenaŭ iomete da tempo por skribi blogojn (tiu-ĉi ne estas unu nura, kiun mi preskaŭ forlasis). Tio estas bona metodo por havi iom da tempo por pripensi kaj okupiĝi nur pri si mem. En nia oficejo tio estas sufiĉe malfacila, ĉar ni ĉiam estas komune.</div>
<hr color="green" />
Tak, wiem, minęły ponad cztery miesiące odkąd ostatnio tu pisałam. Ale w międzyczasie sporo się wydarzyło i właściwie nie miałam własnego wolnego czasu. Moje życie nieco się zmieniło i teraz wygląda inaczej niż zwykle. Krótkie podsumowanie ostatnich miesięcy - zmieniłam mieszkanie, odwiedziłam Polskę, przyjechali nowi wolontariusze (z Rosji i z Ukrainy). Nawet nie pamiętam już, co się przez ten czas wydarzyło. Ważne zmiany nastąpiły też w moim życiu prywatnym.<br />
Teraz intensywnie uczę się włoskiego. Muszę sobie przypomnieć też nieco rosyjskiego i ukraińskiego, których nie używałam już od dłuższego czasu, bo teraz prowadzę kurs dla początkujących i czasem łatwiej jest coś wytłumaczyć w jakimś słowiańskim języku.<br />
Jako prezent urodzinowy dostałam nasiona szczypiorku, który teraz jest całkiem wysoki i nadaje się do jedzenia. Niestety jest bardzo cieniutki. Poprawiam też swoje umiejętności kulinarne, głównie przez pieczenie słodkości, ale czasem robię też coś innego.<br />
Niedługo po raz pierwszy będę lecieć samolotem na Sardynię. Co miesiąc jeździmy też na kurs do Bratysławy. Mam nadzieję, że od teraz spróbuję znaleźć choć trochę czasu na pisanie blogów (ten nie jest jedynym, który prawie porzuciłam). To dobry sposób na danie sobie trochę czasu dla siebie na przemyślenia i zajęcie się sobą. W naszym biurze to dość trudne, bo zawsze jesteśmy razem.</div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-52449430195383476022015-01-07T18:03:00.000+01:002015-01-07T18:03:24.888+01:00Germanaj spertoj<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Feliĉe mi revenis de Germanio. Iom surprize mi havas sufiĉe bonajn impresojn post JES. Eble pro tio, ke mi pensos, ke estos terure kaj tamen ne estis tiel malbone. Mi ne scias kia estas opinio de ordinaraj partoprenantoj, ĉar eble ili enuis, sed mi havis laboron kaj nun en libera tempo mi povis normale ĝui renkontiĝon, do mi ne bezonis multe. Por mi sufiĉis, ke mi parolis kun homoj aŭ ludis ludojn. Bedaŭrinde mi ne tro multe spertis Germanion kiel lando, ĉar mi ne ekskursis pro laceco kaj ŝparemo. Mi nur promenis tra Weisswasser. Surprize mi eĉ sukcesis viziti por momenton Pollandon, kiam ni veturis al pola vendejo. Mi sentis sin strange, kiam mi povis dum kelkaj minutoj libere uzi polan lingvon en apoteko kaj mi ne devis timi, ke ili respondos al mi ion, kion mi ne komprenos. Kaj poste mi sentis sin eĉ pli strange, kiam ni iris al pola vendejo Kokcinelo kaj kasisto parolis kun ni germane, kvankam mi elparolis lin pole je la komenco. Eble pro tio, ke ni estis triope kaj ni ne aspektis tro kiel lokaj poloj, li pensis, ke ni estas germanoj.<br />
Do mi povas sumigi JES kiel bona renkontiĝo, almenaŭ de mia vidpunkto. Kvankam mi devis labori kaj mi timis, ke mi fuŝos (kaj mi vere kelkfoje fuŝis) mi sukcesis ankaŭ iom amuziĝi. Bedaŭrinde post JES ni ĉiuj revenis malsanaj. Mi manĝas nun multe da sanaj legomoj por ne iĝi vere malsana kiel aliaj, kiuj tusas senĉese.</div>
<hr color="green" />
Szczęśliwie wróciłam już z Niemiec. Nieoczekiwanie mam dość dobre wrażenia po JESie. Może dlatego, że myślałam, że będzie strasznie, a nie było jednak tak źle. Nie wiem, jaka jest opinia zwykłych uczestników, bo może się nudzili, ale ja miałam swoją robotę i tylko w wolnym czasie mogłam normalnie cieszyć się imprezą, więc nie potrzebowałam zbyt wiele do szczęścia. Wystarczyło mi, że mogę pogadać z ludźmi albo pograć w gry. Niestety nie poznałam za dobrze Niemiec jako kraju, bo nie pojechałam na wycieczki z powodu zmęczenia i oszczędności. Przeszłam się tylko po Weisswasser. Niespodziewanie odwiedziłam nawet na chwilę Polskę, kiedy pojechaliśmy do polskiego sklepu. Dziwnie się czułam, kiedy mogłam przez kilka minut swobodnie używać polskiego w aptece i nie musiałam się bać, że odpowiedzą mi tak, że nic nie zrozumiem. A później poczułam się jeszcze dziwniej, kiedy poszliśmy do polskiej Biedronki i kasjer rozmawiał z nami po niemiecku, chociaż na początku zagadałam do niego po polsku. Może dlatego, że byliśmy w trójkę i nie wyglądaliśmy zbytnio na lokalnych Polaków, myślałam, że jesteśmy Niemcami.<br />
Mogę więc podsumować JES jako całkiem udaną imprezę, przynajmniej z mojego punktu widzenia. Chociaż musiałam pracować i bałam się, że spartaczę (i naprawdę kilka razy spartaczyłam), udało mi się też trochę rozerwać, Niestety po JESie wszyscy wróciliśmy chorzy. Jem teraz dużo zdrowych warzyw, żeby naprawdę się nie rozchorować jak inni, którzy teraz bez przerwy kaszlą.</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-16904518699564691262014-12-25T16:08:00.000+01:002014-12-25T16:08:25.962+01:00Germana JES<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Mi jam estas en Pollando kelkaj tagoj kaj postmorgaŭ mi forveturas al JES en Germanio. Interese, ke Germanio estas lasta de najbaroj de Pollando, kiun mi ne vizitis, kvankam ĝi estas preskaŭ la plej proksima. Mi estis jam en Ĉeĥio, Slovakio, Ukrainio, Belorusio, Litovio, Rusio kaj en Germanio mi neniam estis pli longe ol kelkaj horoj. Unua foje mi estis dum iu E-renkontiĝo en Zgorzelec-Goerlitz, do mi nur promenis iomete tra Goerlitz, dua foje kiam mi veturis kun amikoj al festivalo Woodstock en Pollando, ni parte veturis tra Germanio, sed nur apud la limo. Do nun estos mia unua fojo en Germanio, mi estos tie ĉirkaŭ semajno. Mi eĉ komencis relerni la germanan, bedaŭrinde iomete tro malfrue.<br />
Dum tiu lasta semajno mi faris kelkajn aferojn, kiujn mi devis fari. Ekzemple mi nuligis mian bankokonton, mi aĉetis kelkajn aferojn (fakte mi tro multe elspezis, sed por ekskuzi sin mi diras, ke neniu scias, kiam mi denove estos en Pollando). Mi aĉetis inter alie ludojn kaj ĵetkubojn (ambaŭ ludojn mi uzis kun polaj amikoj - unu estas Sabotisto pri gnometoj en minejo kaj dua estas Ĵangala Rapideco - temas pri bestoj). Ĵetkubojn mi aĉetis por nia rolludo. Krome mi aĉetis kelkajn librojn por lerni lingvojn - ekzemple francan gramatikon, germanaj kaj svedaj konversacioj kaj novan lernolibron por la litova lingvo. Mi aĉetis ankaŭ kelkajn mapojn, mi planas ilin uzi. Nun mi nur devas pripensi, kiel paki ĉion en mia dorsosako kaj porti tion antaŭe al Germanio kaj poste al Slovakio. Malfacila tasko, ĉar mi planas preni ankoraŭ multe da aliaj aĵoj.<br />
Kaj unu penso tre ĝenerala. Kiam vi ŝatas kaj amas kelkajn lokojn, vi ĉiam sopiras kaj ĉiam parto de via koro bedaŭras, ke ne estas nun en alia loko. Kiam mi estis en Slovakio, mi sopiris al Pollando. Nun mi estas ĉi-tie, sed mi sopiras al Vroclavo, al Bjalistoko kaj al Slovakio. Mi vere bedaŭras, ke ne eblas esti en kelkaj lokoj samtempe. Aŭ ke vojaĝo ne daŭras nur kelkaj minutoj, por ke mi povu viziti ĉiujn amatajn lokojn. Biletoj kostas tiel multe, ke eĉ se mi havas tempon, mi ne povas tro ofte vojaĝi, ĉar mi ne volas bankrotiĝi. Ekzistas solvo - ĉiam sidi hejme, sed por mi tio ne efikas, ĉar hejme mi pensas, kien vojaĝi denove.<br />
<hr color="green" />
Jestem już w Polsce kilka dni i pojutrze jadę do Niemiec na JES. Ciekawe, że Niemcy są ostatnim sąsiadem Polski, którego nie odwiedziłam, mimo że jest prawie najbliżej. Byłam już w Czechach, Słowacji, Ukrainie, Białorusi, Litwie, Rosji a w Niemczech nigdy nie byłam na dłużej niż kilka godzin. Pierwszy raz podczas jakiegoś E-spotkania w Zgorzelcu-Goerlitz, to pospacerowałam tylko trochę po Goerlitz, drugi raz po drodze na Woodstock, bo częściowo jechaliśmy ze znajomymi przez Niemcy, ale tuż przy granicy. To teraz będzie mój pierwszy normalny wyjazd do Niemiec, będę tam ok. tydzień. Nawet zaczęłam sobie powtarzać niemiecki, niestety trochę już za późno.
<br />
Przez ostatni tydzień załatwiłam kilka spraw, którymi musiałam się zająć. Np. zlikwidowałam konto w banku, kupiłam kilka rzeczy (właściwie wydałam za dużo, ale żeby się usprawiedliwić, mówię sobie, że nie wiadomo, kiedy znowu będę w Polsce). Kupiłam m.in. gry i kości do rzucania (w obie gry grałam z polskimi znajomymi - pierwsza to Sabotażysta o krasnoludach w kopalni, a druga to Jungle Speed, podobna do Prawa Dżungli, ale kupiłam inną wersję ze zwierzętami). Kości kupiłam do naszej gry RPG. Oprócz tego kupiłam też kilka książek do nauki języków - np. gramatykę francuską, rozmówki niemieckie i szwedzkie oraz nowy podręcznik do litewskiego. Kupiłam też kilka map, planuję je wykorzystać. Teraz muszę tylko przemyśleć, jak zapakować to wszystko do mojego plecaka i dotrzeć z tym do Niemiec, a później na Słowację. Trudne zadanie, tym bardziej, że planuję zabrać jeszcze sporo innych rzeczy.<br />
Jedna myśl bardzo ogólna. Kiedy lubisz lub kochasz kilka miejsc, zawsze tęsknisz i część Twojego serca żałuje, że nie jest gdzie indziej. Kiedy byłam na Słowacji, tęskniłam za Polską. Teraz jestem tu, ale tęsknię za Wrocławiem, Białymstokiem i za Słowacją. Naprawdę żałuję, że nie można być w kilku miejscach jednocześnie. Albo że podróż nie trwa kilka minut, tak żeby można było odwiedzić wszystkie ukochane miejsca. Bilety kosztują tyle, że nawet jeśli mam czas, nie mogę zbyt często jeździć, bo nie chcę zbankrutować. Istnieje rozwiązanie - ciągle siedzieć w domu, ale w moim przypadku to nieskuteczne, bo w domu myślę o tym, gdzie znowu można pojechać.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-617675322919169222014-12-13T19:31:00.000+01:002014-12-16T19:02:55.789+01:00Antaŭ Kristnasko<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Denove mi longe ne skribis, sed finfine venis bona tempo. Multe okazis dum lastaj semajnoj. Mi finis mian unuan taskon - traduki paĝaron al la pola. Nun mi ĝin provlegas kaj korektas erarojn. Komune ni iris glitkuri, ni vizitis Hratislava - grandan borson de ludoj en slovaka ĉefurbo, ni manĝis ankaŭ deserton en restoracio de la plej bona slovaka kuiristo. Tiu lasta okazaĵo estis la plej terura, ĉar mi ne ŝatas tiajn lokojn - kelneroj eĉ helpis al ni sidi, portis specialan tableton por sako ktp., ili faris ĉion, mi timis, ke eble ili sekvos min ankaŭ al necejeso. Tamen mi devas diri, ke deserto estis bona, ĉefe maniero de ĝia servado, ĉar ili uzis sekan glacion, do aspektis vere interese.<br />
Krome mi komencis lerni lingvojn de ĉiuj homoj en nia oficejo. Do mi lernas la francan, la germanan, la italan kaj la svedan. La plej facila por mi estas germana, ĉar ĝi estas logika kaj mi jam lernis ĝin antaŭe. La plej malfacila estas franca kaj sveda. Franca pro ĝia skribmaniero, kiu estas tute diversa ol elparolo. Kaj sveda pro ĝia malsimileco al aliaj lingvoj, kiujn mi konas.<br />
Krom diversajn tabulludojn kaj kartludojn ni ludas ankaŭ rolludon pri drakoj kaj danĝerejoj. Mi estas malbela, sed sufiĉe forta nano, kiu preskaŭ je la komenco de aventuro mem fortranĉis sian orelon per pafarko. Ne demandu kiamaniere:)<br />
Mi kaj aliaj volontuloj devis ankaŭ paroli por loka televido. Mi ĝojas, ke mi ne havas televidon, do mi ne devos spekti sin mem. Hieraŭ ni havis malgrandan festeton okaze de Zamenhof-Tago kaj Kristnasko. Venis gastoj, ni prepraris manĝaĵon kaj donacojn. Mi ricevis grandan kalendaron kun fotoj de tuta Slovakio, do mi tre ĝojas. ĉar mi mem planis aĉeti. Mi ricevis ankaŭ kuirlibron, do mi nun ne devos mem skribi ĉiujn receptojn permane el interreto, kiel mi faris ĝis nun:) Lunde ni veturas al Bratislavo por Zamenhof-Tago, kiu okazos en Pola Instituto. Nokte mi forveturos al Pollando, hodiaŭ mi aĉetis biletojn. Bedaŭrinde mi havas multe da aferoj por fari en Pollando kaj mi ne scias, ĉu unu semajno por tio sufiĉos, des pli ke multe de ili bezonas malfermitajn oficejojn kaj vendejojn dum labortagoj kaj pro festo ili estos malmultaj.<br />
Venis ankaŭ malbona novaĵo de mia naskiĝurbo. Estis fajro en kastelo kaj bruligis tegmenton. Bonŝance neniu mortis ktp. sed tamen tio estis ĵus renovigita tegmento kaj ĝia riparo estos multekosta.</div>
<hr color="green" />
Znowu długo nie pisałam, ale wreszcie nadszedł odpowiedni moment. Dużo się działo ostatnio. Skończyłam moje pierwsze zadanie - tłumaczenie strony na polski. Teraz ją czytam i poprawiam błędy. Razem byliśmy na lodowisku, byliśmy na targach gier planszowych Hratislava, jedliśmy też deser w restauracji najlepszego kucharza na Słowacji. To ostatnie było najgorsze, bo nie lubię takich napuszonych miejsc - kelnerzy przysuwali nasze krzesła przy siadaniu, przynosili specjalny stolik na torebkę itp., robili wszystko za nas, bałam się, że pójdą za nami też do toalety. Ale muszę przyznać, że deser był dobry, głównie sposób jego podania, bo użyli suchy lód, więc wyglądało to naprawdę efektownie.<br />
Ponadto zaczęłam się uczyć języków wszystkich ludzi w naszym biurze. Uczę się więc francuskiego, niemieckiego, włoskiego i szwedzkiego. Najłatwiejszy jest dla mnie niemiecki, bo jest logiczny i już wcześniej się go uczyłam. Najtrudniejszy jest francuski i szwedzki. Francuski z powodu pisowni, która zupełnie nie pokrywa się z wymową. A szwedzki z powodu wielu słów niepodobnych do znanych mi już języków.<br />
Oprócz różnych gier planszowych i karcianych gramy też w grę RPG. Jestem brzydkim, ale dość silnym krasnoludem, który prawie na samym początku sam sobie obciął ucho, strzelając z łuku. Nie pytajcie jakim cudem:)<br />
Ja i inni wolontariusze musieliśmy też wypowiedzieć się dla lokalnej telewizji na temat świąt. Dobrze, że nie mam telewizora, to nie będę musiała się sama oglądać w kółko. Wczoraj mieliśmy małe święto z okazji Dnia Zamenhofa i Bożego Narodzenia. Przyjechali goście, przygotowaliśmy jedzenie i prezenty. Dostałam duży kalendarz ścienny ze zdjęciami Słowacji, więc jestem bardzo zadowolona, bo sama planowałam kupić podobny. Dostałam też książkę kucharską, więc nie będę musiała już przepisywać ręcznie przepisów z internetu, jak robiłam to do tej pory:) W poniedziałek jedziemy do Bratysławy na Święto Zamenhofa, które odbędzie się w Instytucie Polskim. W nocy jadę do Polski, dzisiaj kupiłam bilety. Niestety mam sporo spraw do załatwienia w Polsce i nie wiem, czy tydzień na to wystarczy, tym bardziej, że z okazji świąt wszystko pewnie będzie pozamykane.<br />
Dostałam też przykrą wiadomość z mojego miasta rodzinnego. Wybuchł pożar w zamku i spłonęła część dachu. Na szczęście nikt nie zginął itp., ale to był świeżo wyremontowany dach i jego ponowna naprawa będzie dużo kosztować.</div>
Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-58627251752960098582014-11-20T19:00:00.000+01:002014-11-20T19:00:51.869+01:00Sensukera festo<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Hodiaŭ ni festas naskiĝtagon de mia sveda kunloĝanto. Festo estis iom nekutima, ĉar li ekde alveno al Slovakio ne manĝas sukeron. Kaj dum pasinta Novjaro li promesis, ke dum tuta jaro li ne drinkos alkoholon. Pro tio ni havis sufiĉe malfacilan taskon, kion prepari por li. Bonŝance franca kunloĝanto scipovas kuiri bongustegan cepan torton (mi ne ŝercas, ĝi vere estas bongusta, des pli, kiam eblas manĝi ĝin varmigitan). Alia polino preparis patkukojn kun fruktoj. Mi volis ankaŭ elpensi ion, sed estis malfacile trovi ion sen sukero kaj sen stevio aŭ aliaj strangaj elpensaĵoj. Mi malŝatas stevion, ĉar ĝi donas strangan malbonan guston al manĝaĵoj kaj trinkaĵoj. Pri aliaj sukeraĵoj mi ne spertas kaj kutime malfacilas trovi ilin en pola vendejo, do des pli en slovaka. Mi trovis bonan recepton por migdal-aven-karota kuko kun mielo kaj fromaĝ-banana kremo. Ŝajnas, ke post unu jaro en Partizanske mi finfine eklernos kuiri kaj baki:)<br />
Kio okazas krom bakado? En pasinta semajno mi partoprenis KAEST en Modra. Mi estis tie unuafoje kaj estis sufiĉe interese. Mi devis okupiĝi pri organizaj taskoj, do bedaŭrinde mi ne povis partopreni ĉiuj prelegojn, kelkaj ŝajnis vere interesaj, ekzemple pri besta diabeto. Eble mi ekscius ion pli pri malsano de mia hundo. Fakte patrino telefonis al mi kaj diris, ke li denove sentis sin malpli bone, sed jam ĉio revenis al antaŭa stato.<br />
En antaŭlasta semajnfino ni veturis kune al ekspozicio kaj foiro de libroj en Bratislavo. Nia organizo havis sian propran budon, bedaŭrinde ni ne tro povis helpi. Mi almenaŭ komprenis, kiam slovakoj pri io demandis, sed povraj italo, germano kaj svedo eĉ nenion komprenis.<br />
Hieraŭ mia familio sendis al mi pakaĵon kun aĵoj, kiuj la plej mankas al mi - harsekigilo, kapaŭskultiloj, mantukoj kaj littukoj. Patrino ankaŭ tirkis por mi ŝalon. Espereble pakaĵo baldaŭ venos. Mi veturos al Pollando verŝajne post tri semajnoj por Kristnasko.<br />
Kaj ege bedaŭrinde mi ne veturis al Ukrainio por lasta etapo de mia projekto. Mi ekmalsaniĝis kaj ne sentis sin sufiĉe bone por veturi sole pli ol unu diurno al lando, kie okazas milito.</div>
<hr color="green" />
Dzisiaj obchodziliśmy urodziny mojego szwedzkiego współlokatora. Impreza była dość nietypowa, bo od swojego przyjazdu on stara się nie jeść cukru. A jako postanowienie noworoczne zdecydował się nie pić cały rok alkoholu. Z tego względu mieliśmy dość trudne zadanie, żeby coś dla niego przygotować. Na szczęście francuski współlokator umie zrobić smaczny tort cebulowy (nie żartuję, naprawdę jest dobry, zwłaszcza jak się go podgrzeje). Inna Polka przygotowała naleśniki z owocami. Też chciałam coś wymyślić, ale wcale nie jest tak łatwo znaleźć coś bez cukru i bez stewii albo innych dziwnych wynalazków. Nie lubię stewii, bo zostawia taki dziwny niedobry posmak. Nie znam się na innych słodzikach i zamiennikach cukru, zazwyczaj trudno je znaleźć w polskim sklepie, więc tym bardziej w słowackim. Znalazłam dobry przepis na migdałowo-owsiano-marchewkowe ciasto z miodem i kremem serowo-bananowym. Mam wrażenie, że po roku spędzonym w Partizanskim wreszcie nauczę się gotować i piec:)<br />
Co się dzieje oprócz pieczenia? W zeszłym tygodniu pojechałam na KAEST w Modrej. Byłam tam pierwszy raz i było całkiem ciekawie. Musiałam się zajmować trochę rzeczami organizacyjnymi, więc niestety nie mogłam uczestniczyć we wszystkich wykładach, kilka wydawało się dość ciekawych, np. o zwierzęcej cukrzycy. Może dowiedziałabym się coś więcej o chorobie mojego psa. Mama dzwoniła i mówiła, że znowu miał gorszy okres, kroplówkę itp,, ale już mu lepiej.<br />
Dwa tygodnie temu pojechaliśmy razem na wystawę i targi książek w Bratysławie. Nasza organizacja miała swoją własną budę, niestety nie bardzo byliśmy w stanie pomóc. Ja chociaż rozumiałam, kiedy Słowacy nas o coś pytali, ale biedni Włoch, Niemiec i Szwed prawie nic nie rozumieli.<br />
Wczoraj rodzina wysłała mi paczkę z rzeczami, których mi najbardziej brakuje - suszarką do włosów, słuchawkami, ręcznikami i pościelą. Mama zrobiła mi też na drutach komin. Mam nadzieję, że paczka wkrótce dotrze. Do Polski pojadę prawdopodobnie za trzy tygodnie na święta.<br />
Bardzo żałuję, ale niestety nie pojechałam na Ukrainę na ostatni etap mojego projektu. Rozchorowałam się i zupełnie nie czułam się w stanie jechać sama ponad dobę do kraju, w którym trwa wojna.</div>
Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-9530776927712259592014-10-29T18:11:00.000+01:002014-10-29T18:27:55.672+01:00Unua semajno en Slovakio<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Mi promesis, ke mi skribos ion pli pri mia nova vivsituacio, kiam mi iomete alkutimĝos. Do jen pasis jam unua semajno de mia restado en Slovakio. Intertempe mi havis eblecon ankaŭ viziti Ĉeĥion por semajnfino, mi estis en <span style="background-color: white; line-height: 20.3636360168457px;"><span style="font-family: inherit;">Prostějov. Urbo estas bela, sed renkontiĝo por kiu mi veturis ne estis tro interesa, ĉar ĉefe maljunaj ĉeĥoj parolis ĉeĥe pri ĉeĥaj aferoj:)</span></span><br />
<span style="background-color: white; line-height: 20.3636360168457px;"><span style="font-family: inherit;">Hieraŭ mi eksciis, kie mi loĝos. Estis iomete problemo kun loĝejo, do mi okupis liton de franco, kiu laboras en mia organizo kaj li devis dormi preskaŭ surplanke. Finfine estas decidite, ke mi restos en la sama loĝejo, sed mi devas ŝanĝi ĉambron. Miaj kunloĝantoj estos franco kaj svedo. Apude estos dua loĝejo por germana kaj itala volontuloj. Ambaŭ loĝejoj estas ege proksime al nia oficejo.</span></span><br />
<span style="background-color: white; line-height: 20.3636360168457px;"><span style="font-family: inherit;">Pri kio mi okupiĝas en la oficejo? Plejmulte da tempo mi dediĉas al tradukado de unu retejo al la pola lingvo. Krom tio ni havis ankaŭ trejnadon pri verkado aŭ tradukado artikolojn en Vikipedio. Mi jam tradukis kelkajn artikoloj. Dume mi lernas ankaŭ la slovakan lingvon. Morgaŭ estos unua renkontiĝo de lingva kafejo ekde kiam mi venis. Tio estos por mi tre interesa sperto, ĉar mi nur partoprenis renkontiĝojn de mia propra lingvo kafejo en mia naskiĝurbo, kvankam mi neniam antaŭe vidis, kiel tio devus aspekti. Krome mi dufoje en semajno gvidas kurson de Esperanto por aliaj volontuloj. Tio estas ankaŭ tre interesa sperto, ĉar mi neniam gvidis similan kurson eĉ pole, do tio des pli malfacilas, kiam miaj lernantoj devanas de tute aliaj landoj kaj havas malsimilan nivelon de lingvokono. </span></span><br />
<span style="background-color: white; line-height: 20.3636360168457px;"><span style="font-family: inherit;">Kelkaj vortoj pri libertempo. Pro tiu forveturo al Ĉeĥio mi ne pasisgis tro multe da libera tempo ĉi tie. Sed ekzemple hieraŭ ni iris komune kun franco kaj germano spekti francan filmon kun ĉeĥaj subtekstoj en slovaka kinejo. Aldone filmo estis komedio pri multikultureco kaj rasismo. Mi eksciis, ke kutime en Slovakio oni ne tradukas filmojn al slovaka, ĉar tio tro multe kostas, Simple en kinejoj spekteblas filmoj kun ĉeĥaj subtekstoj, ĉar slovakoj pli malpli komprenas la ĉeĥan. Poste svedo provis instrui nin iun strangan dancon, sed ne tro sukcese, ĉar mankas al ni danctalento. Sabate eble ni ekskursos al najbaraj montoj.</span></span><br />
<span style="background-color: white; line-height: 20.3636360168457px;"><span style="font-family: inherit;">Mi jam scias, ke mankas al mi kelkajn aferojn, kiuj mi ne prenis de mia hejmo. Ekzemple harsekigilo. Sed verŝajne mi devos atendi ĝis Kristnasko. Aŭ aĉeti bezonataĵojn ĉi-tie, mi tiel faris kun gantoj.</span></span><br />
<hr color="green" />
Obiecałam, że napiszę coś więcej o mojej nowej sytuacji życiowej, kiedy już się trochę oswoję. Minął już tydzień mojego pobytu na Słowacji, więc myślę, że nadszedł już właściwy moment. W międzyczasie miałam możliwość odwiedzić Czechy na weekend, byłam w Prościejowie. Miasto jest ładne, ale spotkanie na które pojechałam nie było zbyt interesujące, bo głównie starzy Czesi mówili po czesku o czeskich sprawach:)<br />
Wczoraj dowiedziałam się, gdzie będę mieszkać. Był trochę problem z mieszkaniem, więc zajmowałam łóżko Francuza, który pracuje w naszej organizacji i musiał on spać prawie na podłodze (a dokładniej na takim stary rozkładanym fotelu). Ostatecznie zostało postanowione, że zostanę w tym samym mieszkaniu, ale zmienię pokój. Moimi współlokatorami będzie Francuz i Szwed. Niedaleko będzie drugie mieszkanie dla niemieckiego i włoskiego wolontariusza. Oba mieszkania są bardzo blisko naszego biura.<br />
A czym zajmuję się w biurze? Większość czasu poświęcam na tłumaczenie portalu internetowego na język polski. Oprócz tego mieliśmy też warsztaty na temat tworzenia i tłumaczenia artykułów w Wikipedii. Przetłumaczyłam już kilka artykułów. W międzyczasie uczę się też słowackiego. Jutro będzie pierwsze spotkanie kawiarni językowej od kiedy przyjechałam. To będzie dla mnie bardzo ciekawe doświadczenie, bo wcześniej brałam udział tylko w swojej własnej kawiarni językowej w moim mieście, chociaż nigdy wcześniej nie widziałam, jak to powinno normalnie wyglądać. Poza tym dwa razy w tygodniu prowadzę kurs esperanta dla innych wolontariuszy. To też jest ciekawe doświadczenie, bo nigdy wcześniej nie robiłam tego nawet po polsku, więc tym bardziej jest to trudne, że każdy z moich uczniów pochodzi z innego kraju i ma inny poziom znajomości języka.<br />
Kilka słów o czasie wolnym. Przez ten wyjazd do Czech nie spędziłam tu zbyt wiele wolnego czasu. Ale np. wczoraj poszliśmy razem z Francuzem i Niemcem na francuski film z czeskimi napisami do słowackiego kina. W dodatku była to komedia o wielokulturowości i rasizmie. Dowiedziałam się, że zazwyczaj na Słowacji nie tłumaczy się filmów na słowacki, bo to za dużo kosztuje. Po prostu w kinach puszczają filmy z czeskimi napisami, bo i tak Słowacy mniej więcej rozumieją po czesku. Później Szwed próbował nauczyć nas jakiegoś dziwnego tańca, ale bez większych sukcesów, bo mamy taneczny antytalent. W sobotę może zrobimy sobie wycieczkę do najbliższych gór.<br />
Wiem już, że brakuje mi paru rzeczy, których nie wzięłam z domu. Np. suszarki do włosów. Ale najwyraźniej będę musiała poczekać do świąt. Albo kupić potrzebne rzeczy tutaj na miejscu, tak zrobiłam np. z rękawiczkami.</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-3768333717994746902014-10-20T11:20:00.000+02:002014-10-20T11:20:00.190+02:00Komenco de volontulado<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Antaŭ kelkaj horoj mi atingis lokon de mia volontulado. Nun estas ĉi tie nur unu svedo, ĉar ĉiuj forveturis ie aŭ ankoraŭ ne venis. Verŝajne morgaŭ vespere jam estos ĉiuj. Vetero estas bela, sed mi ne scias, ĉu mi hodiaŭ promenos. Mi dormemas post tutnokta vojaĝo. Por nun mi ne havas tro multe da impresoj, nenio ankoraŭ komenciĝis. Eble post kelkaj tagoj mi skribos pli multe.</div>
<hr color="green"> </hr>
Kilka godzin temu dotarłam na miejsce mojego wolontariatu. Teraz jest tutaj tylko jeden Szwed, bo wszyscy wyjechali gdzieś albo jeszcze nie przyjechali. Prawdopodobnie jutro wieczorem będą już wszyscy. Pogoda jest bardzo ładna, ale nie wiem, czy dzisiaj się gdzieś przejdę. Jestem śpiąca po całonocnej podróży. Nie mam na teraz zbyt wiele wrażeń, nic się jeszcze nie zaczęło. Może za kilka dni napiszę coś więcej.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-6387529654753917592014-10-08T13:13:00.000+02:002014-10-08T13:13:34.805+02:00Jam decidite<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Antaŭ hieraŭ mi veturis al Vroclavo por subskribi dokumentoj pri mia forveturo. Ŝajnas, ke mi forveturas en sekva semajno. Mi samtempe ĝojas kaj iomete timas. Tio estos tuta jaro en alia lando. Kaj mi ne scias, kio atendos min ĉi tie, kiam mi revenos. Hieraŭ mi bakis nuksan kukon kaj preparis farĉitan kapsikon. Mi ankoraŭ ne diros, ke mi scipovas kuiri, tamen mi jam povas fari pli kaj pli. Hodiaŭ mi denove veturas al Vroclavo, sed nun por partopreni en Festivalo de Belorusa Sendependa Kulturo. Pasintjare ĝi okazis en mia laborejo kaj mi ankoraŭ loĝis en Vroclavo, do mi povis ĉeesti dum ĉiuj okazaĵoj. Ĉi-jare mi bedaŭrinde devis elekti tio, kio laŭ mi plej gravas, ĉar mi ne povas ĉiutage veturi. Mi elektis diskuton kun belorusaj politikistoj pri situacio de Belorusio post situacio en Ukrainio. Tio ŝajnas al mi ege interesa. Mi nur bedaŭras, ke mi ne povas partopreni ankaŭ aliaj eventoj - koncertoj kaj filmoj.</div>
<hr color="green"> </hr>
Przedwczoraj pojechałam do Wrocławia podpisać dokumenty w sprawie mojego wyjazdu. Jadę chyba w przyszłym tygodniu. Jednoczeście się cieszę i trochę boję. To będzie cały rok w innym kraju. I nie wiem, co będzie mnie czekało tutaj po powrocie. Wczoraj upiekłam tartę orzechową i zrobiłam nadziewaną paprykę. Jeszcze nie powiem, że umiem gotować, ale już mi mogę coraz więcej. Dzisiaj znowu jadę do Wrocławia, ale tym razem na Festiwal Niezależnej Kultury Białoruskiej. W tamtym roku odbywał się on u mnie w pracy i mieszkałam wtedy jeszcze we Wrocławiu, więc mogłam wziąć udział we wszystkich wydarzeniach. W tym roku niestety musiałam wybrać to, na czym najbardziej mi zależy, bo nie mogę codziennie dojeżdżać. Wybrałam dyskusję białoruskich opozycjonistów o sytuacji na Białorusi po wydarzeniach na Ukrainie. To wydaje mi się najciekawsze. Żałuje tylko, że nie mogę wziąć udziału we wszystkim - również w koncertach i pokazach filmowych.
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-18309814233953671672014-10-02T11:16:00.000+02:002014-10-02T11:16:47.602+02:00Post Arkones<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Longe mi ne skribis. Mi okupiĝis ĉefe pri mia lingva kafejo. Verŝajne ĝi mortos post mia forveturo bedaŭrinde. Mi ankaŭ iomete kuiras. Iam sukcese, iam malsukcese. Dum tiu ĉi semajnfino mi veturis al Arkones en Poznano. Tio estis mia unua Arkones. Krome mi provas ankaŭ disvolviĝi mian alian blogon. </div>
<hr color="green"> </hr>
Długo nie pisałam. Zajmowałam się głównie moją kawiarnią językową. Prawdopodobnie nie przetrwa ona mojego wyjazdu niestety. Trochę też gotuję. Czasem jadalnie, czasem nie. W ten weekend pojechałam na Arkones do Poznania. To był mój pierwszy Arkones. Ponadto staram się też rozwinąć mój inny blog.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-25749348766175339232014-09-06T16:10:00.000+02:002014-09-06T16:11:59.728+02:00Pjerogoj kaj kantareloj<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Okazis sekva renkontiĝo de mia kafejo. Denove pluvis, venis nur kvar homoj. Sed tri de ili estis filologoj, do tre bone. Kaj finfine kafejo vere estis lingva, ĉar ni parolis angle. Angla ne estas mia plej ŝatata lingvo, tamen bone, ke ni entute parolas. Mi ankaŭ denove diris al homoj ion pri Esperanto, kelkaj iom interesiĝas, sed mi ne scias, ĉu finfine okazos la kurso. Tempo jam pasas.<br />
Ĵaŭde mi veturis al Vroclavo por ekvidi amikojn, ni havis litovan renkontiĝon en ĉeĥa kafejo:) Unu amiko forveturas al Ĉeĥio por studi, do ni lin adiaŭis. Fakte se mi forveturos al Slovakio, do ni estos sufiĉe proksime unu al la alia, certe estos pli facile kaj rapide renkontiĝi kun li ol veturi al Pollando, se mi eksopiros al patrujo:) Se temas pri vizitoj, mi veturis ankaŭ al Krakovo por unu tago kaj partoprenis la plej fuŝan borson de junularaj organizoj, kiel eblis. Kulpis eble ne organizoj, sed manko da reklamo, ĉar preskaŭ neniu nin vizitis. Sed mi almenaŭ kun amikoj renkontiĝis, do tio bonas:)<br />
Kaj mi preskaŭ forgesis. Dum lastaj tagoj mi multe kuiris. Mi preparis pjerogojn (tradicia pola farunaĵo) kun fagopira kaĉo kaj kazeo. Mi ilin faris unuan fojon kaj estis sufiĉe bonaj, ĉar kiam mi revenis hejmen el Vroclavo, mia familio jam ĉion formanĝis. Kaj hieraŭ mi preparis kantarelan saŭcon kaj salmo. Tion mi ankaŭ unuan fojon faris, fiŝo eble ne estis perfekta, sed saŭco estis bona.</div>
<hr color="green" />
Odbyło się kolejne spotkanie mojej kawiarni. Znowu padało, przyszły tylko cztery osoby. Ale trzy z nich były filologami, więc całkiem nieźle. I nareszcie kawiarnia rzeczywiście była językowa, bo rozmawialiśmy po angielsku. Angielski nie jest moim ulubionym językiem, ale dobrze, że w ogóle pogadaliśmy. Znowu powiedziałam też kilka słów o esperancie, zaproponowałam kurs, kilka osób jest wstępnie zainteresowanych, ale nie wiem czy koniec końców kurs się odbędzie. Czas już mija.<br />
W czwartek pojechałam do Wrocławia, żeby spotkać się ze znajomymi, mieliśmy litewskie spotkanie w czeskiej knajpie:) Jeden ze znajomych wyjeżdża studiować do Czech na pół roku, więc zrobiliśmy pożegnanie. Właściwie to jeśli wyjadę na Słowację, to będziemy mieli do siebie całkiem blisko, na pewno będzie łatwiej i szybciej spotkać się z nim niż jechać do Polski, jeśli zatęskniłabym za ojczyzną:) Jeśli chodzi o wizyty, pojechałam też do Krakowa na jeden dzień i wzięłam udział w najgorszej giełdzie różnych organizacji, jaką widziałam. To raczej nie była wina samych organizacji, ale braku reklamy, bo prawie nikt nie przyszedł. Ale przynajmniej ze znajomymi się spotkałam, więc chociaż tyle dobrego:)<br />
I prawie bym zapomniała. Przed ostatnie dni sporo pichciłam. Ulepiłam pierogi z kaszą gryczaną i białym serem. Robiłam je pierwszy raz i były całkiem dobre, bo jak wróciłam do domu z Wrocławia, to moja rodzina już wszystkie zjadła. Zresztą w ogóle pierwszy raz robiłam pierogi jakiekolwiek. A wczoraj zrobiłam sos z kurek w śmietanie i łososia. To też pierwszy raz robiłam, ryba była tak średnia, ale sos był dobry.</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-38464944724021917702014-08-27T18:48:00.000+02:002014-08-27T18:48:30.236+02:00Kiel mi preskaŭ mortigis mian hundon<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Hodiaŭ matene mi preskaŭ iĝis murdisto. Kiel? Mi iris por momento al kuirejo kaj kiam mi revenis post kelkaj minutoj, mi ekvidis, ke mia hundo intertempe formanĝis pli malpli duonon da ĉokolado. Mi neniam lasas manĝaĵon malalte, sed li mem ĝin prenis de supra breto, kiam mi forestis. Mi kulpas, mi povis lasi ĝin pli supre. Tuj mi iris al bestkuracisto kaj li donis al mia hundo iun bluan trinkaĵon. Post ĝi hundo forvomis tutan ĉokoladon. Kuracisto diris, ke li estos sana, ĉar mi venis sufiĉe frue. Sen tio li povis eĉ morti. En apoteko mi devis aĉeti ankaŭ karbonon en piloloj, sed hundo ne volis ilin manĝi, nek pace, nek perforte. Tuta loĝejo estis malpura kaj nigra pro karbono. Finfine li manĝis parton, ĉar mi detruis pilolojn kaj nur tiun nigran pulvoron miksis kun peceto de lia kutima manĝaĵo. Tion li ankaŭ ne volis manĝi kaj tio, ke li ne plu vidas ne tro helpis, ĉar aŭ li sentis alian odoron aŭ gusto estis terura. Fakte se iu donus al mi karbonon por manĝi, mi ankaŭ ne estus tro kontenta.<br />
Hieraŭ okazis unua renkontiĝo de mia lingva kafejo. Venis dekkelk homoj kaj ŝajnas, ke ili plu venados, almenaŭ parto de ili. Kelkaj eĉ interesiĝas pri senpaga kurso de Esperanto. Bedaŭrinde dum unua renkontiĝo ni parolis pole, ĉar mi ne sciis, kiu venos kaj en kiaj lingvoj volos paroli. Mi prezentis mian ideon kaj proponis kelkaj interkonaj ludoj. Surprize sed feliĉe venis unu homo, kiu instruas anglan lingvon, li estas mia malproksima konatulo, mi lin kelkaj jaron ne vidis, sed pro mia amikino li eksciis pri projekto kaj decidis veni. Espereble li helpos al mi pri angla.</div>
<hr color="green" />
Dzisiaj rano prawie zostałam mordercą. Jak? Poszłam na chwilę do kuchni i kiedy wróciłam po kilku minutach, zobaczyłam, że mój pies w międzyczasie zjadł pół tabliczki czekolady. Nigdy nie zostawiam jedzenia nisko, ale on sam ściągnął je z wyżej położonej półki, kiedy mnie nie było. To moja wina, bo mogłam ją zostawić jeszcze wyżej. Natychmiast poszłam do weterynarza, który zrobił psu płukanie żołądka - wstrzyknął mu do ust jakiś niebieski roztwór. Po jakimś czasie pies zwymiotował całą czekoladę. Lekarz powiedział, że nic mu nie będzie, dobrze, że tak szybko przyszłam. Gdyby nie to, mógłby nawet umrzeć. W aptece musiałam kupić jeszcze węgiel w tabletkach, ale pies nie chciał ich jeść, ani po dobroci, ani siłą. Całe mieszkanie było uświnione na czarno. W końcu zjadł trochę, wzięłam go sposobem i pozbierałam te pigułki, które sam rozgryzł, rozwaliłam pozostałe i zmieszałam sam czarny proszek z odrobiną jego normalnego jedzenia. Tego też za bardzo nie chciał jeść, nie pomagało nawet to, że już nie widzi, bo widocznie czuł inny zapach albo smak był tak okropny. Właściwie gdyby ktoś próbował karmić mnie węglem pewnie też bym nie skakała z radości.<br />
Wczoraj odbyło się pierwsze spotkanie mojej kawiarni językowej. Przyszło kilkanaście osób i wygląda na to, że zamierzają przychodzić dalej, przynajmniej część z nich. Kilka zainteresowało się nawet darmowym kursem esperanta. Niestety na pierwszym spotkaniu rozmawialiśmy po polsku, bo nie wiedziałam kto przyjdzie i w jakimi językami będą zainteresowani. Opowiedziałam o moim pomyśle i zaproponowałam kilka gier integracyjnych. Niespodzianie, ale szczęśliwie pojawił się też człowiek, który uczy angielskiego na uczelni, to mój daleki znajomy, nie widziałam go kilka lat, ale dowiedział się od wspólnej znajomej o projekcie i postanowił przyjść. Mam nadzieję, że pomoże mi z angielskim.</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-68613904067735808572014-08-23T18:41:00.000+02:002014-08-23T18:41:15.272+02:00Eczpoczmak<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Antaŭ momento mi ekvidis interretan ŝercon pri fermado de famaj usonaj restoracioj en Rusio kaj tio memorigis al mi ion, kion mi manĝis en Supraśl dum tatara festivalo kaj mi forgesis ĝian nomon. Tio estis eĉpoĉmako - tipo de fritita kuko kun legomoj ene. Ĝi estas tradicia tatara manĝaĵo. Interrete mi trovis, ke ĝi estas nomata ankaŭ jeĉpoĉmak, sed ŝajne temas pri la sama afero. Dua afero, kiun mi manĝis tie estis ĉeburekoj, sed mi tion jam manĝis kelkfoje en Litovio, Rusio kaj Belorusio, do tio ne estis por mi io tre nova. Amikino, kiu veturis kun mi al Supraśl manĝis ankaŭ ion por mi novan, sed mi ne memoras nomon. Tio ankaŭ estis fritita kuko kun viando kaj legomoj, sed iomete pli spica. Interesa estis ankaŭ iu tradicia tatara trinkaĵo - syta. Ĝi estas farita el akvo, mielo kaj citrono. Kaj por mi estis tre ridinde, ĉar ŝajnas, ke mi de infaneco senkonscie trinkis tataran trinkaĵon:) Nu, fakte sen citrono. Mia avo havis abelujojn kaj ni havis ĉiam multe da mielo. Mia avino kaj gepatroj ofte donis al mi akvon kun mielo kaj ĉiam, kiam mi tion trinkas, tio rememorigas al mi infaneco. Se mi bone scias, mi havas nenion komunan kun tataroj, tiu simileco de niaj trinkaĵoj estas verŝajne tute hazarda, sed interesa.</div>
<hr color="green"> </hr>
Przed chwilą zobaczyłam internetowy żart na temat zamknięcia w Rosji restauracji znanej amerykańskiej sieci i przypomniało mi to o czymś, co jadłam podczas festiwalu tatarskiego w Supraślu, a zapomniałam jak się nazywa. To był eczpoczmak - rodzaj smażonego w głębokim tłuszczu ciasta z warzywami w środku. To tradycyjne tatarskie jedzenie. W internecie znalazłam, że bywa to też nazywane jeczpoczmak, ale chodzi chyba o to samo. Druga rzecz, którą tam jadłam, to czebureki, ale to jadłam już wcześniej na Litwie, w Rosji i na Białorusi, więc nie było to dla mnie coś zupełnie nowego. Koleżanka, z którą tam pojechała, jadła coś też dla mnie nowego, ale nie pamiętam nazwy. To było też takie smażone ciasto nadziewane mięsem i warzywami, nieco bardziej doprawione. Ciekawy był też tradycyjny tatarski napój - syta. Był zrobiony z wody, miodu i cytryny. Dla mnie było to dość śmieszne, bo wychodzi na to, że od dziecka nieświadomie piłam tatarskie napoje:) No racja, bez cytryny. Mój dziadek miał ule i zawsze mieliśmy w domu dużo miodu. Babcia i rodzice często dawali mi do picia wodę z miodem i zawsze, kiedy to piję, przypomina mi się dzieciństwo. Z tego, co wiem, nie mam nic wspólnego z Tatarami, żadnych korzeni ani nic, podobieństwo naszych napojów jest więc raczej zupełnie przypadkowe, ale interesujące.
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-87365770800129178362014-08-21T17:01:00.000+02:002014-08-21T17:01:49.500+02:00Preparado<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Mi komencis jam seriozan preparadon por mia lingva kafejo. Mi projektis afiŝon - mi eĉ ne supozis, ke tiel malfacilas desegni tason:) Do afiŝo estas tre neprofesia, tamen eble almenaŭ kelkaj homoj ĝin rimarkos kaj venos. Mi estis en kafejo, en kiu okazos renkontiĝoj. Kafejestrino estis sufiĉe kunlaborema, ŝi tuj konsetis gasti nin kaj ŝi mem proponis, ke ŝi povas porti miajn afiŝojn al biblioteko kaj alia manĝejo. Ŝi ankaŭ promesis reklami projekton ĉe ŝia paĝo. Tiu parto de projekto estas tre ĝojiga kaj esperdona. Mi timas, ĉu projekto sukcesos, sed mi samtempe ekscitias, ke mi ekkonos novajn homojn kaj ke espereble mi kreos ion novan en mia urbo, pri kiu multaj plendas, ke nenio ĉi-tie okazas kaj ke ĝi estas mortinta. Lastatempe aperis grupo, kiu volas revigligi la urbon. Komune ni povas vikigi loĝantaron.<br />
<hr color="green" />
Zaczęłam już poważne przygotowania do mojej kawiarni językowej. Zaprojektowałam plakat - nawet nie przypuszczałam, że tak trudno narysować filiżankę:) Plakat jest więc bardzo amatorski, ale może przynajmniej kilka osób go zauważy i przyjdzie. Byłam w kawiarni, w której będą odbywać się spotkania. Właścicielka jest całkiem chętna do współpracy, od razu się zgodziła i sama z siebie zaproponowała, że może zanieść moje plakaty do biblioteki i do pobliskiej knajpy. Obiecała też zareklamować projekt na swojej stronie. Ta część projektu daje kopa i nadzieję, że może nie będzie tak źle. Boję się, czy wszystko się powiedzie, ale jednocześnie jestem podekscytowana na myśl, że poznam nowych ludzi i może stworzę coś nowego w moim mieście, na które wielu narzeka, że się w nim nic nie dzieje i że jest martwe. Ostatnio pojawiła się grupa, która chce pobudzić miasto do działania. Razem możemy obudzić mieszkańców.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-69102355897040524622014-08-16T15:18:00.000+02:002014-08-16T15:18:44.217+02:00Malsuprsileziaj kuraclokoj<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Hieraŭ mi veturis per trajno kun amikino al ĉirkaŭaĵo de Kłodzko. Ni estis en kuracurbo Duŝniki, kie ni promenis kaj vidis multe da interesaj lokoj. Mi eksciis, ke loĝis tie pola reĝo Johano Kazimiro. Ni vizitis ankaŭ muzeo de papero. Poste ni piediris al montara turisma gastejo. Ni petveturis al alia proksima kuracubro Polanica. Tie mi ekvidis ion tre ridindan - meĥanikaj bestetoj, ekzemple ĉevaloj, zebroj kaj ĝirafoj. Ili estis pluŝaj kaj infanoj ilin rajdis laŭ trotuaroj kaj placoj. Mi neniam antaŭe vidis ion similan kaj komencis plori pro rido. Sed fakte mi iom ĵaluzas, ke io simila ne ekzistis, kiam mi estis infano. Ni havis poste problemon, kiel reveni hejmen, ĉar estis jam nek trajnoj, nek aŭtobusoj. Do ni devis petveturi, kvankam estis ŝtormo kaj jam proksimiĝis vespero. Tamen ni sukcesis kaj ne devis tranokti ie ĉe stacidomo aŭ sur la gazono.</div>
<hr color="green"> </hr>
Wczoraj pojechałam z koleżanką szynobusem do Kotliny Kłodzkiej. Byłyśmy w Dusznikach, gdzie spacerowałyśmy i widziałyśmy wiele ciekawych miejsc. Dowiedziałam się, że mieszkał tutaj polski król Jan Kazimierz. Odwiedziłyśmy też muzeum papiernictwa. Później poszłyśmy do schroniska górskiego "Pod Muflonem". Pojechałyśmy autostopem do pobliskiego innego uzdrowiska - Polanicy. Tam zobaczyłam coś zabawnego - mechaniczne zwierzątka, np. konie, zebry i żyrafy. Były pluszowe i jeździły na nich dzieci po alejkach i placach. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam i zaczęłam płakać ze śmiechu. Ale tak naprawdę trochę zazdroszczę tym dzieciom, za mojego dzieciństwa czegoś takiego nie było. Potem miałyśmy problem, jak wrócić do domu, bo nie było już pociągów ani autobusów. Musiałyśmy wrócić na stopa, chociaż była burza i zaczynało się już ściemniać. Na szczęście nam się udało i nie musiałyśmy nocować na dworcu ani na trawniku.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-88884431525167536922014-08-07T17:09:00.000+02:002014-08-07T17:09:09.675+02:00Tombo de Górnicki<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Antauhieraŭ mi venis al Bjalistoko. Jes, denove:) Mi jam pli malpli faris ĉion, kion mi devis fari, nun mi nur turismumas. Post alveno mi veturis al skanzeno. Estis interese, tamen pli plaĉis al mi en litova skanzeno en <span style="background-color: white; line-height: 20.363636016845703px;"><span style="font-family: inherit;">Rumšiškės. Hieraŭ mi veturis al urbeto Tykocin. Tie estas kastelo (ne tro interesa) kaj tombo de Łukasz Górnicki (tre interesa, li estis pola verkisto).</span></span><b style="background-color: white; color: #252525; font-family: sans-serif; font-size: 13.63636302947998px; line-height: 20.363636016845703px;"> </b>Dum semajnfino mi volas veturi al festivalo de tataroj.<br />
Intertempe mi eksciis, ke mi preskaŭ tuj devas trovi iun sendantan organizon, se mi volas forveturi por volontulado en Slovakio. Mi jam skribis mesaĝon al unu organizo, sed ili ankoraŭ ne respondis, do ŝajnas, ke mi devas fari ion alian.<br />
Krome mi jam subskribis kontrakton pri projekto, do mi nun ne povas fuĝi, jam decidite:) Mi timas, ĉu ĉio sukcesos kaj ĉu mia lingva kafejo travivos, se mi forveturos. Tio estas grava demando. Kaj mi ankoraŭ ne konas respondon.</div>
<hr color="green" />
Przedwczoraj przyjechałam do Białegostoku. Tak, znowu:) Załatwiłam już prawie wszystko, co musiałam, teraz zwiedzam. Po przyjeździe pojechałam do skansenu. Było ciekawie, ale bardziej podobało mi się w litewskim skansenie w Rumszyszkach. Wczoraj pojechałam do Tykocina. Mają tam zamek (niezbyt ciekawy) i grób Łukasza Górnickiego (bardzo ciekawy, przynajmniej dla polonistów:)). W weekend chcę jechać na festiwal tatarski.<br />
W międzyczasie dowiedziałam się, że niemal natychmiast muszę znaleźć organizację wysyłającą, jeśli chcę jechać na wolontariat na Słowację. Napisałam już do jednej organizacji mail, ale nie odpowiadają, więc chyba muszę napisać do kogoś innego.<br />
Oprócz tego podpisałam też umowę na mój projekt, więc nie mogę teraz zwiać, postanowione:) Boję się, czy wszystko się powiedzie i czy moja kawiarnia językowa przetrwa, jeśli wyjadę. To ważne pytanie. I jeszcze nie znam na nie odpowiedzi.</div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-29667329808856560202014-08-02T16:23:00.000+02:002014-08-02T16:23:13.012+02:00Rekroĉtrikita<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Iam mi skribis, ke mi komencis denove kroĉtriki. Mi malkudris kaj refaris bluzon, kiun mi faris antaŭ unu jaro, sed ĝi estis tro malgranda por mi. Nun ĝi estas pli taŭga. Eble poste mi donos ankaŭ fotojn, mi devas ĝin lavi.<br />
Kio okazas krom tio? Nu, mi devas decidi. Multe decidi. Kaj mi jam lacas je tio. Ĉefa decido estas, kie mi volas vivi dum venonta jaro. Tio devigas ankaŭ sekvajn decidojn, depende de tio, kion mi elektos.<br />
Mi skribis ankaŭ sekvan mallongan artikolon, kiun mendis de mi firmao. Bedaŭrinde tio estas tro malmulte, ege tro malmulte. Kaj mi entute ne scias, kiam mi ekvidos tiun monon.<br />
En Slovakio mi ekhavis ankaŭ interesan ideon pri kreado de diversaj aĵoj kiel ekzemple juvelaro. Sed mi ankoraŭ ne kontrolis prezojn de materialoj kaj fakte mi ne certas, ĉu mi scipovas ion tian krei. En slovaka librovendejo tio ŝajnis sufiĉe facila, sed kia estas vere, mi ne scias.</div>
<hr color="green" />
Kiedyś pisałam, że zaczęłam znowu szydełkować. Sprułam i zrobiłam od nowa bluzkę, którą skończyłam rok temu, ale była za mała na mnie. Teraz lepiej pasuje. Może później wrzucę też fotki, najpierw muszę ją uprać.
<br />
Co po za tym? No, znowu muszę decydować. Dużo decydować. I już jestem tym zmęczona. Główna decyzja dotyczy tego, gdzie chcę żyć w ciągu najbliższego roku. To pociąga za sobą kolejne decyzje i zależy od tego, co ostatecznie wybiorę.<br />
Napisałam też kolejny artykuł zamówiony przez firmę. Niestety to za mało, dużo za mało. I nie mam pojęcia, kiedy zobaczę te pieniądze i czy w ogóle je zobaczę.<br />
Na Słowacji wpadła mi w ręce książka o robieniu różnych rzeczy z takiej masy plastycznej, np. biżuterii. Ale jeszcze nie sprawdziłam cen materiałów i nie jestem pewna, czy mam talent w tym kierunku. W słowackiej księgarni wydawało się to całkiem proste, ale jakie jest naprawdę, nie wiem.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-12747288567276913472014-07-24T14:52:00.000+02:002014-07-24T14:52:44.616+02:00Post Nitra<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Tamen ne estis tiel malbone, kiel mi timis. Mi iel travivis, aranĝo okazis. Eble ne ĉio estis perfekte, estis kelkaj fuŝaĵoj. sed nun tio ne tiel gravas. Nu, eble se mi sekvan SES-on ankaŭ partoprenos, tiuj spertoj estos utilaj.<br />
Tute hazarde kaj surprize mia ĉefa tasko dum aranĝo estis okupiĝi pri kvinjara hungaro. Tio estis des pli surprize, ke mi ne tro ŝatas infanojn ĉefe pro tio, ke mi tute ne spertas pri ili. Mi ne havas kun ili kontakton, ĉar en mia familio aŭ inter konatoj preskaŭ ne estas malgrandaj infanoj, almenaŭ ĝis nun. Do iom timigas min, kiam mi restas sola kun infano, ĉar mi ne scias, kion fari. Des pli, se tio estas por mi tute nekonata infano, kun kiu mi devas paroli angle. Kaj angla ne estas mia plej ŝatata lingvo. Krome li posedis ĝin pli bone ol mi, ĉar li estas angla denaskulo, do estis iom ridinde, kiam ni parolis.<br />
Finfine ne estis tiel malbone, ni havis bonajn kaj malbonajn momentojn. Ni komune ludis pilkon, ni konstruis diversajn aĵojn el bastonoj. Sed kiam li estis laca, tro longe enuis aŭ sopiris al patrino, tiam li malobeis miajn postulojn. Ekzemple li batis min aŭ forkuris de mi al patrino. Nu, li estis nur infano, do mi komprenas, ke pasigi tagojn kun tute nekonata plenkreska polino povas ne esti lia revo:) Tamen dum lasta tago lia patrino diris al mi, ke li kalkulis siajn amikojn dum aranĝo. Estis kvin kaj inter ili ankaŭ mi. Mi tre ĝojis:)<br />
Dum aranĝo mi ne fotis partoprenantojn, mi faris nur fotojn de urbo Nitra, kiun mi publikigos ĉe alia blogo, se iu interesiĝas. Mi elektis nur unu foton de la urbo kaj monto Zobor, ĉar ie apud tiu monto okazis SES kaj ni dormis. Kaj fotoj de SES certe estas troveblaj ie interrete, se vi preferas vidi homojn kaj okazaĵojn ol belegaj pejzaĝoj:)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYVVK_tWXP__V-x7yrLRzK6yBMaMQsJkYPikwoyIXpa7leqiSvuHMx8o3YBDXlw4vbgv74eRykL9-iWlH0WWAElpDETHlICXH32yRdB9gPER2D4vPHw8JrTepL9iiQcQc0-Ga4v6StWtd5/s1600/SAM_2629.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYVVK_tWXP__V-x7yrLRzK6yBMaMQsJkYPikwoyIXpa7leqiSvuHMx8o3YBDXlw4vbgv74eRykL9-iWlH0WWAElpDETHlICXH32yRdB9gPER2D4vPHw8JrTepL9iiQcQc0-Ga4v6StWtd5/s1600/SAM_2629.JPG" height="238" width="320" /></a></div>
Jednak nie było tak źle, jak się obawiałam. Jakoś przeżyłam, impreza się odbyła. Może nie wszystko było perfekcyjnie, było kilka wpadek, ale teraz to już nie takie ważne. No, może jeśli będę jechała na następny SES, to te doświadczenia mogą być użyteczne.<br />
Zupełnie przypadkowo i nieoczekiwanie moim głównym zadaniem podczas imprezy było niańczenie 5-letniego Węgra. To było tym bardziej niespodziewane, że nie bardzo przepadam za dziećmi, głównie dlatego, że nie mam z nimi zbyt wiele do czynienia. Nie mam z nimi kontaktu, bo u mnie w rodzinie ani wśród znajomych właściwie nie ma małych dzieci, przynajmniej na razie. Więc trochę przerażają mnie sytuacje sam na sam z dzieckiem, bo nie wiem, co robić i jak się zachować. Tym bardziej, jeśli jest to zupełnie nieznane dziecko, z którym muszę gadać po angielsku. A angielski nie należy do moich ulubionych języków. Dodatkowo on posługiwał się nim o wiele lepiej ode mnie, bo znał go od urodzenia. więc nasze rozmowy bywały dość śmieszne.<br />
Ostatecznie nie było tak źle, mieliśmy lepsze i gorsze momenty. Razem graliśmy w piłkę, budowaliśmy wieżę z patyków. Ale kiedy był zmęczony, zbyt długo się nudził albo tęsknił za matką, zaczynał dokazywać. Np. bił mnie albo uciekał do mamy. No, to małe dziecko, więc rozumiem, że spędzanie dni z zupełnie obcą dorosłą Polską mogło nie być jego marzeniem:) Jednak ostatniego dnia jego matka powiedziała mi, że liczył swoich przyjaciół na imprezie. Było ich pięciu, a ja byłam jedną z nich. Bardzo mnie to ucieszyło:)<br />
W czasie imprezy nie robiłam zdjęć uczestników, fotografowałam tylko miasto Nitra, zdjęcia wrzucę na innego bloga, jeśli kogoś to ciekawi. Powyżej wrzuciłam tylko jedną wybraną fotkę przedstawiającą Nitrę oraz górę Zobor, bo tuż pod nią odbywała się cała impreza i tam spaliśmy. A zdjęcia z SES-u na pewno są do znalezienie w internecie, jeśli ktoś woli oglądać zdjęcia ludzi i wydarzeń niż ładnych widoczków:)</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-29510205180303844292014-07-10T22:22:00.000+02:002014-07-10T22:22:07.976+02:00Denove ek al Nitra!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Morgaŭ tre frue matene mi forveturas al Slovakio por SES. Tio estos jam mia tria Somera Esperanto-Studado. Kaj ĉi-foje mi havos kelkajn prelegojn pri pola lingvo. Hodiaŭ mi preparis ĉiuj materialoj kaj mi nun lacas. Mi respondecis ankaŭ iomete pri programo, sed mi tre fuŝis tion. Eble pro manko da sperto kaj malĉeesto - kiam mi devis pri tio okupiĝi, mi estis en Belorusio kaj preskaŭ ne havis interreton. Mi volis helpi, sed ŝajnas, ke mi ne estas bona organizanto. Laste mi ricevis ankaŭ alian taskon - organizi lastan vesperon. Do mi iom timas, pro tio ke mi jam fuŝis, kaj pro tio, ke estas granda ŝanco, ke mi denove fuŝos. Organizi ion kaj paroli al aŭskultantaro estas por mi bona trejnado, se mi volas sukcese komenci mian lingvan kafejon. Sed io alia estas paroli al dudek homoj en kafejo kaj io alia estas paroli al ducent homoj ĉe granda internacia renkontiĝo. Nu, ni ekvidos, kio okazos. Se mi vere fuŝegos, eble mi neniam plu revenos al SES aŭ mi tute kabeos:) Fakte en venonta jaro mi ne planas viziti SES, mi ankoraŭ tion pripensos.<br />
Alia fuŝa afero - mi plu malsanas. Espereble mi baldaŭ resaniĝos, ĉar partopreni aranĝon kun malsano, des pli kiam estas pli ol tridek gradoj, ne estas plezuro.<br />
Kaj jam lasta afero - antaŭ du tagoj mi rekomencis kroĉtriki:)</div>
<hr color="green" />
Jutro bardzo wcześnie rano jadę na Słowację na SES. To będzie już moje trzecie Letnie Studium Esperanta. I tym razem będę miała kilka wykładów o języku polskim. Właśnie przygotowywałam dzisiaj materiały do zajęć i jestem już zmęczona. Jestem też odpowiedzialna trochę za program, ale nawaliłam. Może z braku doświadczenia i z powodu nieobecności, a co za tym idzie braków w komunikacji - kiedy był najlepszy czas, żeby się tym zająć, byłam na Białorusi i prawie nie miałam internetu. Chciałam pomóc, ale wychodzi na to, że chyba niewiele pomogłam lub wręcz zaszkodziłam. Chyba nie jestem dobrym organizatorem. Ostatnio dostałam też inne zadanie - zająć się ostatnim wieczorem. Trochę się więc boję, bo już nawaliłam, no i jest spora szansa, że znowu coś zrobię nie tak. Organizowanie czegoś i przemawianie do ludzi to dla mnie dobry trening, jeśli chcę z powodzeniem otworzyć moją kawiarnię językową. Ale co innego mówić do dwudziestu ludzi w kawiarni, a co innego przemawiać do dwustu ludzi na wielkiej międzynarodowej imprezie. No, zobaczymy, co będzie. Jeśli naprawdę będzie strasznie, najwyżej nigdy nie wrócę na SES albo pójdę śladami Kabe:) Właściwie to i tak nie planuję wizyty na SES-ie w przyszłym roku, jeszcze to przemyślę.<br />
Inna niefajna sprawa - dalej jestem chora. Mam nadzieję, że zaraz wyzdrowieję, bo brać udział w imprezie chorym, tym bardziej jeśli jest ponad trzydzieści stopni, to żadna przyjemność.<br />
I już ostatnia sprawa - dwa dni temu wróciłam do szydełkowania:)</div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-48964220500556829132014-07-05T16:46:00.000+02:002014-07-05T16:46:32.594+02:00Denove malsano<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Post reveno el Belorusio mi preskaŭ tuj ekmalsaniĝis. Denove. Doloras min gorĝo kaj kvankam mi manĝas pilolojn, tio ne tro helpas. Mi planis kelkajn ekskursojn, sed pro mia stato mi rezignis. Eble morgaŭ mi ekskursos, nu tio estas dubinda afero.<br />
Iom surprize miaj tekstojn, kiujn mi sendis al unu firmao jam antaŭ longe, estis venditaj. Mi nun gajnos nenion, ĉar mi devas atingi sumon 100 zlotojn por ke ili pagu al mi. Do estas komplika situacio, ĉar por ricevi almenaŭ tiun kelkdek zlotojn, kiun mi gajnis, mi devis subskribi kontakton kun tiu firmao. Samtempe tio signifas, ke mi verŝajne jam ne plu povos esti registrita kiel senlaborulino. Sensence, ĉar mi plu ne laboras, ne havas monon ktp. Kontraŭ kelkdek zlotojn (kiujn mi ankoraŭ ne ricevis) mi ne povos vivi eĉ unu monaton, do des pli pli longe. Anstataŭ ĝoji, ke mi finfine ion gajnis dank' al mia skribado, mi devas zorgi, kiel vivi sen sociala asekuro. Nun mi estas malsana kaj eble tio estas mia lasta ŝanco por viziti kuraciston, ĉar poste mi ne povos sen asekuro aŭ mi devos pagi. Kio ne eblas, ĉar mi ne havas monon. Eĥ, mi eĉ ne volas pensi pri tio.</div>
<hr color="green" />
Po powrocie z Białorusi prawie od razu się rozchorowałam. Znowu. Boli mnie gardło i chociaż łykam tabletki, to nie bardzo pomaga. Planowałam kilka wycieczek, ale ze względu na swoje samopoczucie zrezygnowałam. Może jutro gdzieś się wybiorę, ale to bardzo wątpliwe.<br />
Dość niespodziewanie moje teksty, które napisałam dla jednej firmy już dawno temu, zostały sprzedane. Teraz nic na tym nie zarobię, bo muszę osiągnąć próg 100 zł, żeby dostać wypłatę. Sytuacja jest więc skomplikowana, bo żeby dostać te swoje wypracowane kilkadziesiąt złotych, musiałam podpisać umowę z tą firmą. Jednocześnie oznacza to, że prawdopodobnie nie będę mogła dłużej być zarejestrowana jako bezrobotna. Bez sensu, bo dalej nie pracuję, nie mam pieniędzy itp. Za kilkadziesiąt złotych (których w dodatku jeszcze nawet nie dostałam) nie przeżyję nawet miesiąca, więc tym bardziej nie utrzymam się za to dłużej. Zamiast się cieszyć, że wreszcie coś zarobiłam za swoje pisanie, muszę się martwić, jak przeżyć bez ubezpieczenia i opieki medycznej. Teraz jestem chora i może to moja ostatnia szansa na odwiedzenie lekarza, bo później nie będę mogła tego zrobić bez ubezpieczenia albo będę musiała płacić za wizytę. A to niemożliwe, bo nie mam pieniędzy. Ech, nawet nie chcę o tym myśleć.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-79538208808371013462014-06-30T18:59:00.000+02:002014-06-30T18:59:26.306+02:00Belorusio<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ĵus mi revenis el Belorusio. Mi havas multe da impresoj, kaj bona, kaj malbonaj. Bonaj estas ĉefe pri homoj kaj metiejo, malbonaj ĉefe pri registaro. Nun mi ne havas tro da tempo, ĉar mi devas multajn aferojn prizorgi, ekzemple projekto por kiu mi veturis al Belorusio - ĝis morgaŭ mi devas sendi pretan planon de mia ideo. Mi devas ankaŭ finfine prepari programon de SES. Mi pensis, ke mi povos tiuj aferojn prizorgi en Belorusio, sed interreto tie preskaŭ ne estis, do mi ne povis normale labori. Interese, ke mi sukcese prelegis pri Esperanto por aliaj partoprenantoj de metiejo. Venis kelkdek homoj de Pollando, Ukrainio, Belorusio kaj Rusio. Mi penis paroli malrapide pole por ke ĉiuj povis min komprenis kaj se estis io nekomprenebla, tradukis min al rusa unu el niaj trejnistoj. Post prelego multaj homoj dankis al mi kaj diris, ke volas lerni aŭ vidante min, ekparolis al mi esperante. Tio estis tre agrabla. Mi nur bedaŭras, ke mia prelego estis dum lasta tago, ĉar se ĝi estus dum unua, eble dum tuta semajno mi povus instrui kelkajn homojn por ke ili vere komencu paroli Esperanton. Mi scivolemas, ĉu iu de ili komencos memlernadi la lingvon.</div>
<hr color="green"> </hr>
Właśnie wróciłam z Białorusi. Mam wiele wrażeń, i pozytywnych, i negatywnych. Dobre dotyczą głównie ludzi i warsztatów, złe tyczą się władzy. Nie mam teraz zbyt wiele czasu na szczegółowy opis, bo muszę nadrobić wiele zaległości, np. do jutra muszę wysłać plan mojego projektu. Muszę też przygotować program SES-u. Myślałam, że uda mi się to wszystko załatwić na Białorusi, ale internetu tam prawie nie było, więc nie mogłam normalnie pracować. Ciekawe, że z powodzeniem poprowadziłam zajęcia z esperanta dla innych uczestników warsztatów. Przyszło kilkadziesiąt osób z Polski, Ukrainy, Białorusi i Rosji. Starałam się mówić powoli po polsku tak, żeby wszyscy mnie zrozumieli, a jak coś było niejasne, to na rosyjski tłumaczył mnie jeden z naszych trenerów. Po zajęciach wiele osób mi dziękowało i mówiło, że chce się uczyć albo widząc mnie, zaczynali do mnie mówić zdania, których się nauczyli. To było bardzo miłe. Żałuję tylko, że mój wykład był ostatniego dnia, bo może gdyby odbył się pierwszego, może udałoby mi się w ciągu całego tygodnia nauczyć parę osób tak, żeby mogli naprawdę zacząć rozmawiać po esperancku. Jestem ciekawa, czy ktoś z nich zacznie się uczyć języka.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-65520540569071032412014-06-16T22:31:00.000+02:002014-06-16T22:31:54.219+02:00Litova pomkuko<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Matene mi telefonis al oficejo, kiu prizorgas mian vizon, ĉar mi pensis, ke mi hodiaŭ devos veturi Vroclaven por preni vizon kaj pasporton. Sed surprize evidentiĝis, ke mi ĝin ankoraŭ ne havas, ĉar konsulo decidis, ke oni donos al mi vizon laŭ standarda tempo kaj redonos al mi parto de mono, kiun mi pagis kontraŭ pli rapida tempo. Sed pro unika situacio, pro tio, ke mi havas invitos el belorusa organizo, ke ĵaŭde estos festo en Pollando ktp. oni faros tion iom pli rapide ol normale. Mi ĝojas, ke mi ricevos vizon ĝustatempe kaj oni redonos mian monon. Al Vroclavo mi devos veturi merkrede.<br />
Poste mi iris al vendejo kaj survoje mi ekvidis reklamon de konditorejo, kie estis skribite, ke ili rekomendas kafon, glaciaĵon, kukon kun fragoj kaj litovan pomkukon. Kompreneble mi tre ekinteresiĝis pri tiu lasta, interesas min preskaŭ ĉio, kio estas litova:) Mi manĝis kelkfoje pomkukon en Vilno, sed ĝi estis pli malpli sama kiel tiu en Pollando kaj ŝajne en multaj aliaj landoj - unu tavolo de kuko, unu de pomoj kaj supre denove tavolo de kuko. Mi eniris konditorejon kaj serĉis tiun interesan litovan pomkukon. Kaj evidentiĝis, ke ĝi fakte aspektas iomete aliel. Ĝi estis ĉefe kakaa. Mi ne pensis longe kaj aĉetis peceton. Hejme mi rigardis ĝin iom pli detale kaj manĝis. Unua rimarko - nomo pomkuko estas troa:) Estis nur kelkaj pecetoj de pomoj supre kaj ene estis normala kuko. Sed mi serĉis recepton por litova pomkuko interrete kaj mi trovis, ke normale ĝi ankaŭ ene devas havi pomojn kaj estas iomete alia. Do eble iam mi provos ĝin baki. Ĉar tiu kuko, kiun mi aĉetis, ne estas bona, tro malseka por mi. Jen kiel ĝi aspektas:<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiR8Rlh67jDHZqbxHeBDEWpR3AZNSMhygAT5yUb9xX3GxietK-m-a2TsjGZNwHGOEVdKshTnsulrJxdxH2Yr91hQ0dTiyMPqI9Zsyynj4p_xOlmXGpiVxPr5gpk-ejVGk8DHXwYkBLQy3Q/s1600/SAM_2219.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiR8Rlh67jDHZqbxHeBDEWpR3AZNSMhygAT5yUb9xX3GxietK-m-a2TsjGZNwHGOEVdKshTnsulrJxdxH2Yr91hQ0dTiyMPqI9Zsyynj4p_xOlmXGpiVxPr5gpk-ejVGk8DHXwYkBLQy3Q/s1600/SAM_2219.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
Rano zadzwoniłam do biura pośrednictwa wizowego, bo myślałam, że moja wiza jest do odbioru już od piątku i będę mogła dzisiaj odzyskać paszport. Ale niespodziewanie okazało się, że jeszcze jej nie ma, bo konsul zdecydował, że wyda mi ją w zwykłym trybie i odda mi pieniądze, które zapłaciłam za tryb ekspresowy. Ale też ze względu na nietypową sytuację, że mam zaproszenie od białoruskiej organizacji, że w czwartek będzie w Polsce święto itp., w drodze wyjątku dadzą mi wizę szybciej niż zwykle, tak żebym zdążyła ją dostać przed wyjazdem. Cieszę się, że dostanę wizę na czas i oddadzą mi kasę. Do Wrocławia będę musiała jechać w środę.<br />
Później przeszłam się do sklepu i po drodze zauważyłam reklamę cukierni, która głosiła, że zapraszają na kawę, lody, ciasto z truskawkami i litewski jabłecznik. Oczywiście zainteresowałam się tym ostatnim, bo interesuje mnie prawie wszystko, co litewskie:) Jadłam jabłecznik kilka razy w Wilnie, ale właściwie niczym się on nie różnił od tego w Polsce czy innych krajach - warstwa ciasta, warstwa jabłek i kolejna warstwa ciasta na wierzchu. Weszłam do cukierni w poszukiwaniu litewskiego jabłecznika. I okazało się, że rzeczywiście wygląda on trochę inaczej. Przede wszystkim jest głównie kakaowy. Długo się nie namyślałam i kupiłam kawałek na spróbowanie. W domu przyjrzałam mu się dokładniej i zjadłam. Pierwsze wrażenie - nazwa jabłecznik jest zdecydowanie na wyrost:) Z jabłkami to ciasto ma niewiele wspólnego, tylko cieniutkie kawałki położone na powierzchni, a w środku normalne kakaowe ciasto. Ale poszukałam przepisu w internecie i znalazłam, tylko że pisali tam, że to ciasto normalnie też w środku powinno mieć kawałki jabłek i powinno być trochę inne. Może kiedyś spróbuję je upiec. Bo to ciasto, które kupiłam, nie jest jakieś super, za suche jak dla mnie. A na zdjęciu powyżej widać, jak wyglądało.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-74255254018493711542014-06-15T21:40:00.000+02:002014-06-15T21:40:16.701+02:00Ekzercado de imago<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Kiel mi jam skribis, mi ĉi-semajne komencis praktikon en fondaĵo en Vilno, kiu okupiĝas pri homaj rajtoj ktp. Mi korektas iliajn artikolojn. Kaj hodiaŭ en unu el artikoloj mi legis, ke hodiaŭ ĝis noktomezo eblas sendi rakonton al internacia literatura konkurso por junularo. Temo estas lingvo de malamo kaj kiel batali kontraŭ ĝi. Mi havis nur kelkajn horojn por elpensi ĉion kaj skribi, sed mi sukcesis. Bonŝance eblis skribi pole, poste ili mem tion tradukos al angla, se estos sufiĉe bona kaj iros al sekva parto de konkurso. Mi ne kredas, ke mi gajnos, sed tio estis interesa eksperimento, provi verki kaj finskribi rakonton dum kelkaj horoj. Ekzercado de imago ĉiam bonas.<br />
Kaj morgaŭ espereble mi ricevos mian vizon finfine:) Mi planas veturi al Belorusio unu tago antaŭ metiejo kaj mi jam havas lokon por tranokti. Ni tranoktos ĉe belorusoj, konatoj de koramiko de mia amiko. Sonas iom komplike:) Sed tiu knabino jam skribis al ni kaj ŝajnas esti normala, ŝi promesis, ke montros al ni Minskon kaj helpos kun ĉio alia. Do mi ne tro devas zorgi, bonege:) Kaj sekva bona novaĵo estas, ke hazarde mia aŭtobuso al Minsko veturas tra Vilno! Bedaŭrinde ni restos tie nur 40 minutoj je la sesa matene, do tro mallonge.</div>
<hr color="green" />
Jak już pisałam, w tym tygodniu zaczęłam praktykę w fundacji w Wilnie, która zajmuje się prawami człowieka itp. Robię im korektę artykułów. A dzisiaj w jednym z nich przeczytałam, że do północy można wysłać opowiadanie na międzynarodowy konkurs literacki dla młodzieży. Tematem jest mowa nienawiści i to jak z nią walczyć. Miałam tylko kilka godzin na wymyślenie wszystkiego i napisanie, ale udało się. Na szczęście można było pisać po polsku, później sami przetłumaczą na angielski, jeśli będzie taka potrzeba i przejdzie do następnego etapu. Nie wierzę, że wygram, ale to był ciekawy eksperyment, spróbować coś stworzyć w kilka godzin. Ćwiczenie wyobraźni zawsze się przydaje.<br />
A jutro mam nadzieję, że wreszcie dostanę moją wizę:) Planuję jechać na Białoruś dzień przed warsztatami i mam już załatwiony nocleg. Będziemy spać u Białorusinów, znajomych chłopaka mojej koleżanki. Brzmi skomplikowanie:) Ale ta dziewczyna już do nas pisała i wydaje się być całkiem fajna, obiecała, że pokaże nam Mińsk i ze wszystkim pomoże. Więc nie muszę za bardzo o nic martwić, świetnie:) A kolejna dobra wiadomość to niespodziewana wizyta na Litwie, bo okazało się, że mój autobus do Mińska jedzie przez Wilno! Niestety będziemy tam tylko przez 40 minut o szóstej rano, więc zdecydowanie za krótko.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-88775339948508441222014-06-09T22:16:00.000+02:002014-06-09T22:16:29.258+02:00Mi malamas vizojn<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Sabate mi ricevis finfine inviton el organizo en Belorusio, dimanĉe mi nenion povis fari kaj hodiaŭ mi veturis al Vroclavo. Tie mi vizitis oficejon, kiu helpas ricevi vizon de diversaj landoj. Sed fakte ili ne tro helpis, ĉar virino diris, ke ŝi ne certas, ĉu sufiĉos tempo antaŭ mia forveturo, ĉar tio estos tro riske uzi normalan modon kaj la plej bone, se mi krompagos kaj uzos rapidan modon. Mi ne volis riski kaj bedaŭrinde mi krompagis. Morgaŭ mi devas iri al laboroficejo, sed se mi ne estus devigita resti tie, mi povus mem veturi al belorusa konsulejo en Varsovio aŭ Bjalistoko. Ŝajnas, ke estus pli ĉipe kaj pli interese. Kvankam mi pagis tiel multe da mono, mi timas, ke mi povas ne ricevi vizon, ĉar por belorusa landestro mi estas senlaborulino kaj maljuna fraŭlino el putrita okcidento. Mi ne havis ankaŭ adreson, kie mi loĝos en Belorusio. Kaj virino en oficejo diris, ke konsulo estas tre preciza kaj eĉ eblas, ke oni min vokos al konsulejo en Varsovio por ke mi klarigu iujn informojn kaj respondu demandojn de konsulo. Do krom tio, ke mi pagis tiel multe, eblas, ke mi tamen devos veturi mem al Varsovio. Tute sensence. Des pli, ke eĉ se mi veturos kaj klarigos, oni plu povas decidi, ke mi vizon ne ricevos. Kiel mi malamas vizojn. En mia ideala mondo vizoj ne ekzistas.</div> <hr color="green"> </hr>
W sobotę dotarło do mnie wreszcie zaproszenie z organizacji na Białorusi, w niedzielę nic nie mogłam załatwić, a dzisiaj pojechałam do Wrocławia. Poszłam tam do biura pośrednictwa wizowego. Ale właściwie niewiele mi tam pomogli, bo babka powiedziała, że nie jest pewna, czy zdążę otrzymać wizę przed wyjazdem, bo to zbyt ryzykowne korzystać z trybu standardowego (chociaż kombinowała nawet z jakimiś przesyłkami konduktorskimi itp.) i najlepiej jeśli dopłacę i użyję trybu ekspresowego. Wolałam nie ryzykować i niestety dopłaciłam. Jutro muszę iść do pośredniaka, ale jeśli nie byłabym zmuszona tu zostać, to sama bym pojechała do konsulatu w Warszawie albo Białymstoku. Zdaje mi się, że byłoby taniej i ciekawiej. Chociaż zapłaciłam tyle kasy, boję się, że i tak tej wizy nie dostanę, bo dla Baćki jestem bezrobotną starą panną ze zgniłego zachodu. Nie miałam też adresu, gdzie będę mieszkać na Białorusi. A babka w biurze powiedziała, że konsul jest bardzo skrupulatna i możliwe, że wezwą mnie jeszcze na wyjaśnienia do konsulatu do Warszawy. Czyli mimo, że zapłaciłam tyle forsy, możliwe, że i tak będę musiała sama jechać do stolicy. Zupełnie bez sensu. Tym bardziej, że nawet jeśli pojadę i wyjaśnię, tak czy siak mogą mi wizy nie dać. Jak ja nienawidzę wiz. W moim idealnym świecie wizy nie istnieją.
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6738091172922420555.post-29647859488113831122014-06-05T18:44:00.000+02:002014-06-05T18:44:31.297+02:00Praktiko preskaŭ en Vilno<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Laste mi havas ne tro bonan humoron. Pro diversaj kialoj. Mi atendas formalan inviton al Belorusio, sed mi ĝin ankoraŭ ne ricevis, do mi ne povas fari belorusan vizon. Mi timas, ke restos tro malmulte da tempo por tio. Mi eksciis ankaŭ pri io bona por aliaj homoj, sed ne tro bona por mi. Do mi ĝojas, sed samtempe mi scias, ke baldaŭ komenciĝos sekvaj problemoj.<br />
Sekvan lundon mi komencos praktikon en organizo el Vilno. Jes, en tiu amata de mi urbo. Sed ĝi estos interreta kaj senpaga, do fakte ne estas tro multaj kialoj por ĝoji:) Nu, eblas prakti ankaŭ en Vilno per diversaj eŭropaj programoj, mi tamen nun preferas resti en mia urbo, ĉar mi volas realigi mian projekton. Kvankam nun mi havos iom malpli energio por ĝi, ĉar ĉirkaŭaĵo kutime ne apogas min, ili dubas, ĉu ĝi estos sukceso aŭ primokas ĝin. Tio ne helpas.<br />
Sabate ŝajnas, ke mi veturos al renkontiĝo de blogistoj. Mi ne tro emas, ĉar mi devos sufiĉe frue vekiĝi por trajno, poste atendi aŭtobuson kaj mi neniun konas tie, tamen eble ŝanco ne ripetiĝos, do mi volas ĝin uzi. Eble estos interese:)</div>
<hr color="green" />
Ostatnio mam nie najlepszy humor. Z różnych powodów. Czekam na oficjalne zaproszenie na Białoruś, ale jeszcze ni przyszło, więc nie mogę wyrobić sobie białoruskiej wizy. Boję się, że nie zdążę. Dowiedziałam się też o czymś dobrym dla innych ludzi, ale dla mnie niekoniecznie. Cieszę się, ale jednocześnie wiem, że to może być źródło kolejnych problemów.<br />
Od poniedziałku zaczynam praktykę w organizacji pozarządowej z Wilna. Tak, z tego mojego ukochanego miasta. Ale to będzie praktyka zdalna i bezpłatna, więc nie ma się za bardzo z czego cieszyć:) No, można ją zrobić też naprawdę w Wilnie w ramach różnych europejskich programów, ale wolę teraz zostać w moim mieście, bo chcę zrealizować mój projekt. Chociaż mam już dla niego trochę mniej energii, bo otoczenie niezbyt mnie wspiera, wątpią, czy to się powiedzie i czy w ogóle ma sens albo pokpiwają sobie. To nie pomaga.<br />
W sobotę jadę prawdopodobnie na spotkanie blogerów. Nie do końca mam ochotę, bo będę musiała w miarę wcześnie wstać na pociąg, później czekać na autobus i nikogo tam nie znam, ale może szansa się nigdy więcej nie powtórzy, więc chcę ją wykorzystać. Może będzie ciekawie:)</div>
Unknownnoreply@blogger.com0