piątek, 21 czerwca 2013

Klaĉtagmanĝo, 35 gradoj kaj unuaj ekzamenoj

Antaŭ kelkaj tagoj amikino invitis min al sia hejmo kaj preparis por mi tagmanĝon. Ĝi estis bonega. Tamen ni renkontiĝis por alia celo - lerni Esperanton. Sed ni komencis paroli pri ĵusa geedziĝo kaj pri multaj aliaj aferoj kiel praktiko en malsanulejo, metodoj de sana nutriĝado ktp. Ni klaĉis ĝis vespero kaj entute ne komencis lecionon. Sed tre plaĉis al mi tia klaĉtagmanĝo:)
Lastaj tagoj estis terure varmaj. Hieraŭ estis 35 gradoj, je 10 tro multe por mi. Malfacile elteni tiaj temperaturoj, precipe kiam oni devas labori antataŭ plaĝumi ktp. Hodiaŭ jam estas pli agrable, ĉirkaŭ 27 gradoj.
Mi estas jam post du ekzamenoj. Jaŭde mi skribis teston, sed oni ankoraŭ ne prezentis rezultojn, do mi ne scias, ĉu mi trapasis. Je kelkajn demandojn mi bone respondis, sed mi ne certas, ĉu tio sufiĉos. Kaj hodiaŭ mi havis buŝan ekzamenon pri korektado ktp. kaj mi sukcesis, kvankam mi estis tre nervigita kaj mi kelkajn aferojn ne rimarkis aŭ forgesis. Restis nur tri ekzamenoj ĝis fino de sesio.

Przed kilkoma dniami koleżanka zaprosiła mnie do siebie na obiad. Był pyszny. Ale spotkałyśmy się właściwie w innym celu, mianowicie nauki esperanta. Ale zaczęłyśmy rozmawiać o niedawnym ślubie i wielu innych sprawach, takich jak praktyka w szpitalu, metody zdrowego odżywiania ktp. Plotkowałyśmy do wieczora i w ogóle nie zaczęłyśmy lekcji. Ale bardzo podobały mi się te poobiednie pogaduchy.
Ostatnie dni były strasznie gorące. Wczoraj było 35 stopni, o 10 za dużo jak dla mnie. Trudno wytrzymać takie temperatury, zwłaszcza kiedy trzeba pracować zamiast plażować. Dzisiaj jest już przyjemniej, około 27 stopni.
Jestem już po dwóch egzaminach. W czwartek pisałam test, ale jeszcze nie ogłoszono wyników, więc nie wiem, czy zdałam. Na kilka pytań odpowiedziałam dobrze, ale nie wiem, czy to wystarczy. A dzisiaj miałam ustny egzamin z korekty itp, który zdałam, chociaż byłam bardzo zdenerwowana i kilku rzeczy nie zauważyłam albo zapomniałam. Zostały już tylko trzy egzaminy do końca sesji.

poniedziałek, 17 czerwca 2013

Usona soldato

Ĵus mi revenis el renkontiĝo de homoj, kiuj planas partopreni interŝanĝon kun Rusio en septembro. Evidentiĝis, ke ni ricevos malpli multe da mono ol ni petis, do aŭ ni devos ŝpari aŭ krompagi propran monon. Ni ankoraŭ ne scias. Tamen mi tre ĝojas, ke ni entute veturas kaj mi finfine povos ekvidi Peterburgon.
Matene mi finis mian tipografian projekton. Tio ne estas vera fino, ĉar multe mankas al ĝi, sed mi jam ne povas okupiĝi pri ĝi. Espereble morgaŭ mi ricevos bonajn notojn kaj povas koncentriĝi je ekzamenoj. Eble post sesio mi finiĝos ĝin, mi meditas, ĉu aldoni esperantajn tradukojn al tiu poemaro. Aŭ eldoni apartan esperantan version. Sed antaŭe mi aŭ iu alia homo devus traduki ilin. Ne gravas nun, tio estos malproksima futuro.
Alia iomete nekutima afero. Hieraŭ skribis al mi ĉe lernu.net iu usona soldato el Afganio. Komence ni parolis angle, sed nun ni paroletas Esperante, ĉar li lernis la lingvon iam antaŭe kaj nun li devas remomorigi ĝin. Dank' al Esperanto mi povas ekkoni tiajn interesajn homojn. Tio estas eble la ĉefa kialo por kio mi lernas Esperanton. Kaj tiu soldato estas bona ekzemplo, ke neniu esperantisto scias, kie povas hazarde renkonti alian esperantiston. Tio eblas eĉ en usona armio en Afganio.

Właśnie wróciłam ze spotkania ludzi, którzy chcą wziąć udział w wymianie studenckiej z Rosją we wrześniu. Okazało się, że dostaniemy mniej pieniędzy niż wnioskowaliśmy, więc będziemy musieli albo oszczędzać, albo dopłacić z własnej kieszeni. Jeszcze nie wiemy. Ale i tak się bardzo cieszę, że w ogóle jedziemy i wreszcie będę mogła zobaczyć Petersburg.
Rano skończyłam mój projekt typograficzny. To nie jest prawdziwy koniec, bo jeszcze wiele mu brakuje, ale nie mogę już się nim więcej zajmować. Mam nadzieję, że jutro dostanę wpis i będę mogła skupić się na egzaminach. Może po sesji go skończę, zastanawiam się, czy dodać esperanckie tłumaczenia do tego tomiku. Albo wydać osobną esperancką wersję. Ale najpierw ktoś musiałby je przetłumaczyć. Nieważne na razie, to dalsza przyszłość.
Inna dość nietypowa sprawa. Wczoraj napisał do mnie na lernu.net jakiś amerykański żołnierz z Afganistanu. Na początku rozmawialiśmy po angielsku, ale teraz zaczynamy mówić po esperancku, bo kiedyś uczył się tego języka, a teraz stara się go sobie przypomnieć. Dzięku esperantu mogę poznać takich interesujących ludzi. To chyba główny powód, dla którego uczę się esperanta. A ten żołnierz jest dobrym przykładem na to, że żaden esperantysta nie wie, gdzie może przypadkowo spotkać drugiego esperantystę. To możliwe nawet w amerykańskiej armii w Afganistanie.

piątek, 14 czerwca 2013

Eble poemaro?

Kiel mi jam skribis ĉi tie, preparado de tipografia projekto pri Esperanto kreis multe da problemoj. Mi ne sukcesis ĝin prezenti al instruistoj. Aliuloj jam montris siajn projektojn kaj ili aspektis kvazaŭ pretaj por presi. Mi ektimis kaj ne vidigis mian verkon al ili. Mi bezonus pli da tempo, ĉar mia ideo ne estas tiel facila afero, kiel mi pensis je komenco. Kiam mi havos pliajn spertojn, eble mi revenos al ĝi. Sed mi elpensis ion alian por savi min. Mia amikino ekde longe skribas poemojn. Iam mi promesis al ŝi, ke mi eldonos ŝian poemaron. Jen venis ĝusta momento. Poemaro ne bezonas tiom da grafikaj elementoj, la plej gravaj estas tekstoj. Hodiaŭ mi veturis al komputilĉambro kaj dum du horoj preparis preskaŭ finitan poemaron. Kompreneble mankas ankoraŭ kelkajn gravajn elementojn ekzemple numerojn de paĝoj, sed certe ĝi aspektas pli bone ol mia antaŭa projekto. Lunde mi penos aldoni ĉiujn necesajn erojn, kiujn bezonas normala libro. Espereble mi prezentos ĝin al instruistoj kaj ili akceptos ĝin.
Antaŭ momento mi finis ankaŭ krei ion alian, kion mi elpensis dum nokto, nepovante ekdormi kiel ĉiam. Mia kunloĝanto revenis hejmen je tria horo nokte kaj entute min ne vekiĝis, ĉar mi ankoraŭ ne ekdormis:) Sed tiu mia nova kreaĵo devas ankoraŭ resti kaŝita ĝis mi ne finos kaj montros tion al fidindaj homoj, precipe amikoj kaj familio.

Jak pisałam tutaj już wcześniej, przygotowywanie projektu typograficznego o esperancie przysporzyło mi wielu problemów. Nie udało mi się zaprezentować go prowadzącym zajęcia. Inni pokazali już swoje projekty i niektóre wyglądały jakby były gotowe do druku. Stchórzyłam i nie przedstawiłam swojej pracy. Potrzebowałabym więcej czasu, bo mój pomysł nie był wcale taki łatwy do wykonania, jak myślałam na początku. Kiedy będę miała już większe doświadczenie, może do niego wrócę. Ale wymyśliłam coś innego, żeby się uratować. Przyjaciółka od dawna pisze wiersze. Kiedyś obiecałam jej, że wydam jej tomik. Oto nadeszła właściwa chwila. Zbiór wierszy nie potrzebuje aż tyle elementów graficznych, najważniejsze są teksty. Dzisiaj pojechałam do pracowni komputerowej i w niecałe dwie godziny przygotowałam prawie gotowy tomik. Oczywiście brakuje jeszcze kilku ważnych rzeczy np. numerów stron, ale na pewno wygląda on o wiele lepiej od mojego wcześniejszego projektu. W poniedziałek postaram się dodać wszystkie niezbędne elementy, których potrzebuje normalna książka. Mam nadzieję, że prowadzący to zaakceptują.
Przed chwilą skończyłam też tworzyć coś innego, co wymyśliłam dzisiaj w nocy, gdy jak zwykle nie mogłam zasnąć. Współlokator wrócił o trzeciej w nocy i w ogóle mnie nie obudził, bo nie zdążyłam jeszcze zasnąć:) Ale ten mój nowy twór musi jeszcze pozostać w ukryciu aż nie skończę i nie pokażę tego godnym zaufania ludziom, głównie rodzinie i przyjaciołom.

środa, 12 czerwca 2013

Se mi scius, kion mi scias

Lastaj tagoj mi povas sumigi per kanto "Se mi scius, kion mi scias" de Kazik Staszewski, fama pola kantisto. Ĝi estas aŭdebla ĉi tie: Gdybym wiedział to co wiem
Alproksimiĝas malfacila tempo, sed parte mi kulpas. Kiel tion solvi, mi ankoraŭ ne scias. Bone, ke almenaŭ ne ĉion mi malgajnis.

Ostatnie dni mogę podsumować piosenką Gdybym wiedział to co wiem Kazika. Zbliża się trudny czas, ale po części sama jestem sobie winna. Jak wyjść z tego z twarzą, jeszcze nie wiem. Dobrze chociaż, że nie wszystko stracone.

poniedziałek, 10 czerwca 2013

Geedziĝo

Kiel mi jam antaŭe anoncis, sabate mi partoprenis geedziĝon de amikino. Mi ne havas spertojn en tiaj situacioj kaj mi timis, ke estos kiel en filmo de Wojtek Smarzowski "Wesele", ekzemple ĉiuj estos ebriaj ktp. Bonŝance nenio simila okazis. Bonege, ke mi estis kun amikoj, mi renkontiĝis ankaŭ aliajn konatulojn. Mi timis, ke estos nur fremduloj kaj mi sentos min malbone. Muziko estis en ordo, homoj amuziĝis. Eble mi ne multe dancis, ĉefe pro tio, ke mi ne scipovas. Kaj pro tio, ke dum unu rusa danco mia ŝuo elglitis kaj flugis for. Mi rapide kaptis ĝin, tamen gvidanto de aranĝo rimarkis tion kaj komentis tion per mikrofono:) Post tio mi jam ne dancis tiel fervore:)
Estis vere agrable, eble ne en mia stilo, ĉar mi preferus alian tipon de festado. Ekzemple malplaĉis al mi tio, kio diris pastro en preĝejo. Li strangaĵojn diris antataŭ koncetriĝi je geedziĝantoj. Invititaj estis multaj alilandanoj kaj ne estis ia ajn traduko por ili. Laŭ mi ili povis senti sin strange, nekomprenante eĉ unu vorton. Tamen ili ŝajnis bone amuziĝi, certe unu hispano. Ĉiuj nomis lin pole Korrida (en esperanto Toreo). Li drinkis tro multe kaj poste provis paroli kun ĉiuj. Li venis al mi kaj miaj amikoj kaj komencis paroli angle. Sed senkonscie li kelkfoje ŝanĝis lingvon al hispana kaj mi devis diri al li, ke mi ne komprenas. Li demandis min, kiom da jaroj mi havas. Kiam mi diris, ke 24, li ekridis kaj diris, ke en lia lando tiel aspektas 17-jaraj knabinoj. Mi ne scias, ĉu tio estis komplimento aŭ mi devus ofendiĝi:) Poste mi dancis kiu germano, kiu ankaŭ drinkis tro multe kaj parolis stultaĵojn. Li kelkfoje demandis min, kia estas mia vera nomo. Mi diris, ke Anna. Kaj li denove kaj denove demandis. Ĉu li pensis, ke mi estas ŝpiono?:)
Kvankam nupto ankoraŭ ne finiĝis, mi revenis hejmen ĉirkaŭ 4 horo matene. Veturigis min amiko per sama aŭtomobilo, per kiu veturis geedziĝontoj, ĉar li estis ilia ŝoforo. Kun amikino ni devis forigi florojn kaj blankajn kokardojn, ĉar nia amiko tuj post nupto veturis al tendarfajro kaj ridinde aspektus tiel ornamentita aŭto ie meze de arbaro.

Jak ogłaszałam już wcześniej, w sobotę byłam na ślubie koleżanki. Nie mam doświadczenia w tego typu sytuacjach i bałam się, że będzie jak na "Weselu" Smarzowskiego. Na szczęście nie było tak źle. Dobrze, że byłam z przyjaciółmi, spotkałam też innych znajomych. Bałam się, że będą sami obcy ludzie i będę źle się czuła. Muzyka była w porządku, ludziom się podobało. Zbyt wiele nie tańczyłam, głównie dlatego, że nie bardzo potrafię. Też dlatego, że w czasie jednego z rosyjskich tańców spadł mi but i poleciał na środek parkietu. Szybko go złapałam i założyłam z powrotem, ale wodzirej zauważył to i skomentował przez mikrofon:) Później nie tańczyłam już tak żywiołowo:)
Było bardzo przyjemnie, może nie do końca w moim stylu, bo preferuję raczej inne imprezy. Na przykład nie podobało mi się to, co mówił ksiądz w kościele. Gadał jakieś dziwne rzeczy zamiast skupić się na młodej parze. Zaproszonych zostało wielu cudzoziemców i nie było dla nich jakiegokolwiek tłumaczenia. Według mnie mogli się oni czuć dość dziwnie, nie rozumiejąc ani słowa z tego, co się dzieje. Wydawało się jednak, że bawią się dobrze, zwłaszcza pewien Hiszpan. Wszyscy nazywali go Korrida. Wypił za dużo i próbował zagadywać do wszystkich. Podszedł do nas i zaczął rozmawiać po angielsku. Ale nieświadomie kilkakrotnie zmieniał język na hiszpański i musiałam mu mówić, że go nie rozumiem. Zapytał, ile mam lat. Kiedy powiedziałam, że 24 zaśmiał się i powiedział, że w jego kraju tak wyglądają 17-letnie dziewczyny. Nie wiem, czy to miał być komplement czy powinnam była się obrazić:) Później tańczyłam z jakimś Niemcem, który też za dużo wypił i gadał głupoty. Kilka razy pytał mnie, jakie jest moje prawdziwe imię. Powiedziałam, że Anna. A on wciąż i wciąż pytał o to samo. Czy myślał, że jestem szpiegiem?:)
Chociaż wesele jeszcze się nie skończyło, wróciłam do domu około 4 nad ranem. Odwiózł mnie kolega tym samym samochodem, którym jechali do ślubu państwo młodzi, bo on był ich szoferem. Z koleżanką musiałyśmy zdjąć kwiaty i białe kokardy, bo kolega tuż po weselu jechał na ognisko i śmiesznie wyglądałby tak przystrojony samochód gdzieś w środku lasu.

czwartek, 6 czerwca 2013

Esperanto kaj tipografio

Denove mi preparadis mian projekton en komputilĉambro. Denove homo, kiu respondecas pri la ĉambro malfruiĝis. Tamen mi malkovris kelkajn faktojn pri tipografio rilataj al esperanto.
Unue mi eksciis, ke ekzistas tiparo Zamenhof. Tiparo estas stilo de literoj (ekzemple Times New Roman, Verdana, Bodoni ktp.). Bedaŭrinde Zamenhof kostas tre multe kaj mi ne povas uzi ĝin en mia projekto.
Antaŭ momento mi eksciis ankaŭ, ke inter esperantistoj estis fama tipografo - Franko Luin. Li estis sloveno, sed naskiĝis en Italio kaj poste transloĝiĝis al Svedio. Li kreis tiparon Esperanto kaj Esperanto Condensed (kaj multajn aliajn, ne rilatajn al lingvo). Bedaŭrinde tiuj ĉi tiparoj ankaŭ estas tre multekostaj kaj mi ne uzos ilin en projekto.
Bonege, ke esperantistoj lasis siajn spurojn en tipografio. Mi nur bedaŭras nur, ke esperantaj tiparoj estas tiel multekostaj.

Znowu przygotowywałam mój projekt w pracowni komputerowej. Znowu facet odpowiadający za pracownię się spóźnił. Odkryłam jednak kilka faktów łączących typografię i esperanto.
Po pierwsze dowiedziałam się, że istnieje font Zamenhof. Font to coś, co zawsze nazywałam czcionką, ale na studiach dowiedziałam się, że to błąd:). Przykładowe fonty to np. Times New Roman, Verdana, Bodoni itp. Niestety Zamenhof jest bardzo drogi i nie mogę użyć go w moim projekcie.
Przed chwilą wyczytałam też, że wśród esperantystów był sławny typograf - Franko Luin. Był Słoweńcem, ale urodził się we Włoszech, a później przeprowadził się do Szwecji. Stworzył fonty Esperanto i Esperanto Condensed (a także wiele innych, niezwiązanych z językiem). Niestety te fonty też są bardzo drogie i nie użyję ich w projekcie.
Dobrze, że esperantyści zostawili swoje ślady w typografii. Szkoda tylko, że esperanckie fonty są takie drogie.

środa, 5 czerwca 2013

"Kvina rajdanto" - vampiroj en Vroclavo

Ĉe mia universitato grupo de doktorantoj (aŭ doktoriĝontoj, mi ne certas pri ĝusta esperanta nomo) preparis filmeton pri vampiroj en Vroclavo. Tio estas nur reklamo de tuta filmo. Sed oni ne scias, ĉu ĝi vere iam aperos. Ĝia titolo estas "Kvina rajdanto" kaj vi povas ĝin spekti ĉe ViTubo: "Kvina rajdanto"
En ĝi ludas rolon eĉ la plej fama pola lingvisto, profesoro Jan Miodek. Filmo estas interesa, havas enigman etoson. Prilaboris ĝin neprofesiuloj, tamen ĝi aspektas sufiĉe bone. Eble komenco de filmo malplaĉas al mi, ĉar ŝajnas esti parodio de "Krepusko", kiu certe ne estas la plej bona libro kaj filmo pri vampiroj.
Mia la plej ŝatata vampiro estas Emiel Regis Rohellec Terzieff-Godefroy. Mi ne interesiĝas multe pri vampirismo, eble iu priskribis tiuj nemortintoj pli bone, sed mi ŝategas Regis. Li ne estas tradicia vampiro, kiu estas malbona kaj elsuĉas homojn por amuziĝo, sed ankaŭ ne estas tiel malvampireca kiel herooj de "Krepusko" aŭ aliaj nuntempe popularaj serioj, kie vampiroj estas "glimantaj kiel or'":) (Saluton al ĉiuj fanoj de Manekeno:) se vi ne konas citaĵon, spektu famajn scenojn en bankuvo: Manekeno - Glimanta kiel oro).
Se temas pri filmaj vampiroj, indas alvoki nomon de hungara aktoro Béla Lugosi. Iam en laborejo mi prezentis al homoj filmon pri lia vivo kaj laboro en holivudaj filmoj. Onidiroj mencias, ke li eĉ estis entombigita en kostumo de vampiro, sia la plej konata rolo. Mi ne scias, ĉu tio estas vero.
Interese, ke en esperanta Vikipedio estas skribite, ke vorto "vampiro" havas slavan kaj litovan devenon. Pola Vikipedio silentas pri litova deveno kaj donas multe da aliaj hipotezoj, ekzemple pri Ĉinio aŭ Turkio.

Na uniwersytecie grupa doktorantów przygotowała zwiastun filmu o wampirach we Wrocławiu. Nie wiadomo, czy ten film naprawdę powstanie w całości. Ma nosić tytuł "Piąty Jeździec". Zwiastun można zobaczyć na Youtube tutaj: Zwiastun "Piątego Jeźdźca" (swoją drogą współczuję wszystkim obcokrajowcom, którzy muszą się uczyć wymowy słów typu jeźdźca, źdźbła itp.).
Jedną z ról gra w nim znany i lubiany profesor Miodek. Film jest ciekawy, ma tajemniczy klimat. Pracowali nad nim amatorzy, a wygląda całkiem ok, lepiej niż nie jedna polska "profesjonalna" produkcja kinowa ostatnich lat. Może początek niekoniecznie do mnie przemawia, bo wygląda trochę jak parodia "Zmierzchu", ale nie do końca jestem pewna, czy takie miało być założenie.
Moim ulubionym wampirem jest Emiel Regis Rehellec Terzieff-Godefroy. Nie interesuję się zbytnio wampiryzmem, może ktoś opisał tych nieśmiertelnych lepiej, ale uwielbiam Regisa. Nie jest tradycyjnym wampirem, złym i wysysającym krew z ludzi dla zabawy, ale nie jest też taki niewampirzy jak bohaterowie "Zmierzchu" czy innym modnych obecnie serii, gdzie wampiry "błyszczą jak złoto" (Aluzja do nagranej przez Amerykankę amatorskiej piosenki esperanckiej o tym tytule ze słynnymi scenami w wannie, dla odważnych link: "Glimanta kiel oro" - "Błyszczący jak złoto").
Jeśli chodzi o filmowe wampiry, warto wspomnieć o węgierskim aktorze, który nazywał się Béla Lugosi. Kiedyś w pracy wyświetlałam ludziom film o jego życiu i pracy w Hollywood. Według plotek, miał on zostać nawet pochowany w kostiumie wampira, swojej najbardziej znanej roli. Nie mam pojęcia, czy to prawda.
Ciekawe, że w esperanckiej Wikipedii jest napisane, że wyraz "wampir" ma słowiańskie i litewskie pochodzenie. Polska Wikipedia milczy o litewskim rodowodzie słowa i podaje wiele innych hipotez np. chińską czy turecką.

wtorek, 4 czerwca 2013

Kiel establi propran firmaon?

Ĵus mi provis trovi interrete informojn, kiel establi propran firmaon. Kaj ŝajnas al mi, ke mi mortos pro malsato. Mi havas kelkajn ideojn, kiel mi povus labori, ekzemple krei mikson de eldonado, tipografio, artmetio kaj manfaritaĵo. Certe mi ne trovus multe da klientoj tuj. Tio bezonas momenton. Eĉ se mi nenion gajnus en unua monato, mi devus pagi kelkcent zlotoj. Se malfacila komenca tempo estus pli longa, ekzemple duonjara, mi havus kelkmilan ŝuldon al mia ŝtato. Mi devas pagi ĉiu monate kelkcent zlotojn, sed poste mia pensio ne estos tiel granda. Mi eĉ ne certas, ĉu mi entute ricevos pension, ĉar oni diras, ke nun estas tro malmulte da infanoj kaj pola sistemo povas kolapsi (ĉu ekzistas vorto kolapsi en esperanto? mi ne trovis ĝin en vortaro ĉe lernu, sed ĝi ekzistas ĉe Google serĉilo). Mono de nunaj laboruloj ne atendas ilin en bankoj, sed estas elpagata al nunaj pensiuloj. Kiam infanoj estos malpli multe, ne estos mono en estonteco por nunaj laboruloj. Kiel eblas legale labori en Pollando sen tremado pri estonteco? Situacio timigas min kaj mi ne povas trovi bonan solvon. Eble mi trovos ian normalan bonpagatan laboron en firmao kun estro ktp. Tamen mi preferas havi alian eblecon por gajni monon. Sed laŭ tiaj kondiĉoj ne valoras havi propran entreprenon kun malgrandaj profitoj. Nur grandaj firmaoj havas ŝancon pagi ĉiujn impostojn ktp.
Właśnie próbowałam znaleźć w internecie informacje na temat tego, jak założyć własną firmę. I mam wrażenie, że umrę z głodu. Mam kilka pomysłów, jak mogłabym zarabiać, np. tworząc miks edytorstwa, typografii, rzemiosła artystycznego i rękodzieła. Ale na pewno nie znalazłabym klientów od razu. To wymaga chwili. Nawet jeśli nic bym nie zarobiła w pierwszym miesiącu, musiałabym płacić kilkaset złotych składek. Jeśli okres bez wpływów by się przedłużał i np. przez pół roku niewiele bym zarabiała, miałabym już kilka tysięcy długu wobec państwa. Muszę płacić miesięcznie kilkaset złotych, ale moja emerytura nie będzie taka duża. Nie wiem nawet, czy w ogóle ją otrzymam, bo mówi się, że jest zbyt mało dzieci i system emerytalny może się załamać. Pieniądze obecnie pracujących nie czekają na nich w bankach, ale są wypłacane obecnym emerytom. Kiedy dzieci będzie mniej, nie będzie w przyszłości pieniędzy dla teraźniejszych pracowników. Jak można w Polsce legalnie pracować bez lęku o przyszłość? Sytuacja mnie przeraża i nie potrafię znaleźć dobrego rozwiązania. Może znajdę jakąś normalną dobrze płatną pracę w firmie z szefem ktp. Wolę jednak mieć też inną możliwość dorobienia. Ale na takich warunkach nie opłaca się zakładać własnej działalności z niewielkimi zyskami, bo wszystko zeżre ZUS. Tylko duże firmy mają szansę opłacić wszystkie składki, podatki itp.

poniedziałek, 3 czerwca 2013

Poemo "Ebrio" de William Auld

Iel hazarde antaŭ momento mi trovis ĉe ViTubo filmeton kun kantata poemo "Ebrio" de William Auld. Iam mi jam ĝin spektis, eble dum ia esperanta renkontiĝo, sed mi forgesi pri ĝi. Vi povas vidi ĝin ĉi tie: "Ebrio" de William Auld
Jen fragmento:
la boteloj staras vice,
kamarade kaj komplice
sur la altaj murobretoj  --
botelegoj, boteletoj
Tiu poeziaĵo de Auld rememorigas al mi poemon "Postebrio" de Wanda Czubernatowa skribita en pola montana dialekto. Mi ekkonis ĝin dank' al muzikgrupo Zakopower.
Matenon mi pasigis denove en komputilĉambro. Mi tute ŝanĝis mian tipografian projekton. Jam duan fojon. Restis nur semajno kaj mi plu estas nenie.

Jakoś przypadkowo trafiłam przed chwilą na Youtubie na śpiewaną wersję wiersza "Ebrio"(="Pijaństwo", nie wiem, czy ten wiersz został kiedykolwiek przetłumaczony na polski, fragment zapisałam wyżej w esperanto), napisanego oryginalnie w esperanto przez Williama Aulda. Filmik wyszedł całkiem fajnie. Widziałam go już kiedyś, chyba na jakimś esperanckim spotkaniu, ale o nim zapomniałam. Można go zobaczyć tutaj: "Pijaństwo" Williama Aulda
Ten wiersz przypomina mi utwór "Kac" Wandy Czubernatowej, napisany w gwarze góralskiej. Poznałam go dzięki zespołowi Zakopower.
Dzień spędziłam znowu w pracowni komputerowej. Zupełnie zmieniłam mój projekt typograficzny. Już drugi raz. Został tylko tydzień, a ja dalej jestem w lesie.

niedziela, 2 czerwca 2013

Fraŭlinfesto en du partoj

Kiel mi skribis antaŭe, hodiaŭan nokton mi pasigis festante kun amikinoj. Ni havis rezervitan tablon en restoracio-klubejo. Nia grupo estis sesopa, sed unu knabino ankoraŭ ne venis, do ni devis atendi ŝin. Neniu el ni estis tie antaŭe, evidentiĝis bedaŭrinde, ke muziko en tiu loko estis terura, nur tre laŭtaj basoj. Tio estis tekno-muziko, sed tute neaŭdebla kaj nedancebla, sen ia ajn melodio. Vere, laŭ mi ĝi povas plaĉi nur al surdaj homoj, por kiuj gravas vibra aero kaj sento de muziko per korpo. Mirigis min, ke horo post horo venadis pli multe da homoj, mi ne komprenas, kiel al ili povas plaĉi tia eĉ ne muziko, simple bruo.
Kiam venis nia sesa partoprenantino, ni decidis ŝanĝi lokalon. Ni finis niaj drinkaĵoj kaj veturis al alia parto de urbo. Tie estis pli bone, muziko taŭgis kaj por dancado, kaj por aŭskultado, kaj por kantado. Nur grandaj frapkantoj, kiuj konis ĉiuj. Kvankam mi ne estas bona dancistino, mi iomete dancetis. Ni revenis hejmejn, kiam posedantoj fermis nian dancejon.
Antaŭ sekundo mi eksciis pri inundo en Marciszów kaj aliaj lokoj en Malsuprsilezio. Per tiu stacio veturas mia trajno, do mi timas, ke ĝi malfruiĝos aŭ entute ne venos. Mi planas hodiaŭ vespere reveni al Vroclavo, mi devos nun kontroli situacion.

Jak pisałam wcześniej, dzisiejszą noc spędziłam na świętowaniu z koleżankami. Miałyśmy zarezerwowany stolik w restauracji-klubie. Nasza grupa była sześcioosobowa, ale jedna dziewczyna jeszcze nie przyszła, więc musiałyśmy na nią czekać. Żadna z nas nie była tam wcześniej, okazało się niestety, że muzyka w tym miejscu była straszna, tylko bardzo głośne basy. To było techno, ale zupełnie nienadające się ani do słuchania, ani do tańczenia, było zupełnie bez melodii. Naprawdę, według mnie takie coś może podobać się tylko głuchym ludziom, dla których ważne są wibracje powietrza i czucie muzyki ciałem. Dziwiło mnie, że godzina po godzinie przybywało coraz więcej ludzi, nie rozumiem, jak może im się podobać taka nawet nie muzyka, bo muzyką tego nazwać nie można, po prostu nieznośny hałas.
Kiedy przyszła nasza szósta uczestniczka, zdecydowałyśmy się zmienić lokal. Skończyłyśmy nasze drinki i pojechałyśmy do innej dzielnicy. Tam było lepiej, muzyka nadawała się i do tańczenia, i do słuchania, i do śpiewania. Tylko same hiciory, które znali wszyscy. Chociaż nie jestem dobrą tancerką, trochę potańczyłam. Wróciłyśmy do domów, kiedy właściciele zamknęli knajpę.
Przed sekundą dowiedziałam się o powodzi w Marciszowie i innych miejscowościach Dolnego Śląska. Przez tą stację jedzie mój pociąg, więc boję się, że się spóźni albo w ogóle nie przyjedzie. Planuję wrócić dzisiaj wieczorem do Wrocławia, więc muszę kontrolować sytuację na bieżąco.

sobota, 1 czerwca 2013

Hradec Králové kaj fraŭlinfesto

Kvarope kun amikinoj ni vizitis antaŭhieraŭ Hradec Králové en Ĉeĥio. Urbo estas tre interesa, sed pluvis, pro tio ni revenis pli frue. Indas rimarki, ke unu el stratoj ĉirkaŭ stacidomo nomiĝas Zamenhofova, bedaŭrinde mi ne havis tempon viziti ĝin.
Ni promenis al la centro de la urbo, admiris panoramon de Hradec el Blanka Turo kaj manĝis tradician ĉeĥan tagmanĝon. Poste ni iris al belegaj terasoj. Tio estis mojosa ekskurso, kvankam ni malmulte vidis. Iam ni revenos al ĉiuj vizitindaj lokoj de tiu urbo.
Hodiaŭ mi iras al fraŭlinfesto (fraŭlina festo? kiel nomi tion? temas pri aranĝo antaŭ geedziĝo). Loko kaj ideo kelkfoje ŝanĝiĝis (ekzemple ni pensis pri farbopafado, alinome paintball), sed finfine ni surhavos ridindajn kostumojn kaj iros al klubejo. Mi kutime evitas tiajn situaciojn, mi ne ŝatas similajn lokojn, ili timigas min. Sed por mia amikino mi venos, espereble ni bone amuziĝos. 

We czwórkę z koleżankami wybrałam się przedwczoraj do Hradca Králové w Czechach. Przyznam szczerze, że mam problem z odmianą tej nazwy, tzn. nie mam wątpliwości, że pierwszy człon trzeba odmienić, ale nie mam pojęcia, jak odmienić drugi, więc zostawiam w mianowniku. Miasto jest bardzo interesujące, ale padało, więc wróciłyśmy do domu wcześniej. Warto wspomnieć, że jedna z ulic w pobliżu dworca nazywa się Zamenhofova, niestety nie miałam czasu jej odwiedzić.
Przespacerowałyśmy się do centrum miasta, podziwiałyśmy panoramę Hradca z Białej Wieży i zjadłyśmy tradycyjny czeski obiad. Później poszłyśmy zobaczyć przepiękne tarasy. Wycieczka była fajna, chociaż niewiele zdążyłyśmy zwiedzić. Kiedyś wrócimy, żeby poznać wszystkie warte odwiedzenia miejsca.
Dzisiaj idę na wieczór panieński. Miejsce i pomysły kilkakrotnie się zmieniały (przykładowo wcześniej była mowa o paintballu), ale ostatecznie założymy śmieszne kostiumy i pójdziemy do knajpy. Zwykle omijam takie imprezy, nie lubię takich miejsc, boję się ich. Ale przyjdę dla mojej koleżanki, mam nadzieję, że będziemy dobrze się bawić.